Alweer een domme actie.

een glimlach sierde Riddel's gezicht en hij stond op, liep naar de uitgang en spreiden zijn vleugels even. daarna vouwde hij ze weer op. 'houd je goed vast!' zei riddel geamuseerd en sprong van de klif af. de wind gierde langs zijn lichaam en nog voor ze ter pletten tegen de rost-bodem vielen Spreiden riddel zijn vleugels weer uit en stuurde zo met zijn staart dat hij hoogte won. met zijn vleugels een gestaagt, maar met rustige slagen vloog riddel door het bergachtige gebied elke rots of bergpunt ontwijkend. het duurde niet lang voor het uitzicht vlakker werd, op een paar natuurlijke stenenzuilen die er erg wankel uitzagen. 'welkom op het trainingskamp!' riep Riddel naar de twee meiden. de stenenzuilen stonden her en der verspreid en het koste enige moeite om er heel heuids door te komen. iets wat riddel zich al eigen had gemaakt, maar het was altijd weer spannend om er tussen door te vliegen. op een openplek landen Riddel weer en ging liggen om Eyllis en Tyurru af te laten stappen. 'het leren kennen is dat we met zijn alles samen gaan trainen of reizen, zodat we elkaars trekken en nukken kunnen op vangen als we bezig zijn met het trainen of reizen.' zei Riddel tegen Eyllis en hij stond weer op toen ze van hem af waren gegaan. 'wat kan jij allemaal Eyllis? vroeg Riddel en hij keek haar aan.

Eyllis keek in de richting van Riddel. 'Wat kan jij allemaal, Eyllis?' vroeg Riddel en hij keek haar aan. "Gaan wij ook altijd trainen en of reizen met ons drieeën?" vroeg ze in de richting van Riddel, en wachtte zijn antwoord af. Ze keek eventjes maar in de richting van Tyurru, en terug in de richting van Riddel. "Wat was je vraag ook alweer?" vroeg ze achter af in de richting van Riddel, en wachtte zijn antwoord af.

Tyurru keek nogal verbaasd. Deze zuilen zagen eruit alsof ze elk moment op konden vallen en was er niet zeker van of ze wel durfde."Nee eyllis. We gaan niet altijd samen trainen. Er komt een dag dat een van ons het beu is en weg gaat. En die dag , komt vroeg of laat." Zei ze wijs.
En keek aandachtig naar Eyllis om te zien wat het antwoord was op de vraag van riddel. Tyurru vond het een wreed rustgevende plek en knielde op een been zodat ze haar hand op het natte zand kon leggen.Ze spitse haar oren.Wat was het fijn! Ze kon in de buurt water horen, Ze snoof in de lucht en rook zee lucht. Ze fantaseerde een prachtige zee en vloog er naar toe. "Ik ben zo terug!

Tyurru's beeld :

'Tyurru heeft gelijk, en ik vroeg je wat jij zoal kunt kwa vechten bedoel ik dan.' zei Riddel bijvoegend tegen Eyllis en zag hoe Tyurru weg vloog. 'als je wilt kun je ook gewoon wachten tot we klaar zijn, maar dat moet je zelf beslissen.' zei Riddel en hij keek weer naar Eyllis. zijn aandacht werdt getrokken door een hert en hij sprong op en vloog er naar toe ving het hert en Riddel vloog weer terug naar Eyllis.

Tyurru was bij het water , alleen zag het er niet zo uit zoals ze gehoopt had.
Het was veel kouder en killer.' Hier heb ik Eyllis's heb voor nodig. Ze vloog weer en landde vlak voor Eyllis. " Eyllis , pak m'n hand... Wat voel je?" Vroeg ze uiterst serieus.


Het water :

Eyllis keek in de richting van Tyurru, maar ze was al weggevlogen. 'Ik ben zo terug!' zei Tyurru. Ze keek in de richting van Riddel. "Kwa vechten?" vroeg ze in de richting van Riddel, en wachtte zijn antwoord af. Ze nam haar pijl en boog tevoorschijn. "Een hert?" vroeg ze in de richting van Riddel, en wachtte zijn antwoord af. "Ik doe niks kwa vechten, alleen maar boogschieten" beantwoordde ze. "Waar is Tyurru naartoe gevlogen?" vroeg ze in de richting van Riddel, en wachtte zijn antwoord af. "Alleen wachten?" vroeg ze in de richting van Riddel, en wachtte zijn antwoord af. "Misschien... train ik het boogschieten wel eens terug" mompelde ze.

Tyurru kwam terug aangevlogen. 'Eyllis , pak m'n hand... Wat voel je?' vroeg Tyurru. "Waarom?" vroeg ze. Ze pakte Tyurru's hand, en ze kreeg een visioen van het water. Ze viel flauw, en terwijl liet ze ook Tyurru's hand los.

Riddel zag dat Eyllis haar pijl en boog pakte. 'nou dat is toch goed dat je daar op traint?' zei Riddel vragend en hij zag Tyurru terug komen, maar toen Eyllis haar hand pakte viel ze flauw en Riddel schrok. 'wat heb je gedaan?!' vroeg Riddel scherp aan Tyurru en hij keek zowel verbaasd als boos naar Tyurru. hij wist niet wat er gebeurde, maar het kon niet goed zijn als iemand vroeg om je hand vast te pakken en dan bewusteloos te vallen. zijn blik was scherp en doordringend op tyurru gericht, zijn vleugels gingen dreigend open en hij liet het hert los dat er snel vandoor ging. maar dat was een zorg voor later.

Eyllis keek in de richting van Tyurru, en in de richting van Riddel. (Proberen toch maar) "Tyurru heeft niks gedaan" mompelde ze in de richting van Riddel, maar ook in de richting van Tyurru. "Is toch zo... Tyurru?" vroeg ze in de richting van Tyurru, en wachtte haar antwoord af. Ze was bewusteloos. (Nog steeds) Maar... ze richtte toch maar haar pijl en boog in de richting van het hert.

Tyurru keek geschrokken. Wat?! Viel ze flauw? Ze was bang geworden van het water , maar nog meer van riddel. Hij keek haar aan alsof hij haar wou vermoorden." Ik heb niets gedaan ik zweer het! Ik wou gewoon kijken of dat Eyllis iets zag of voelde! Ik zal haar proberen te helpen!" Zei ze geschrokken. riddel keek woedend en hoorde toen Eyllis woorden. "Het komt goed Eyllis , ik zal je proberen te helpen!" Tyurru legde haar hand op Eyllis navel. En een groene gloed kwam over haar hand heen. "Het zal een korte pijnlijke schok geven. Het duurt maar eventjes" Zei ze zacht.

Riddel hoorde wat Tyurru zei, maar was nog niet overtuigt, maar Eyllis zei dat het niet de schuld was van Tyurru en dat het hij het ook kon proberen. 'nee dat doe ik echt niet, uit mijn verleden heb ik zulke dingen ook bij andere gezien en dat liet altijd slecht af, dus nee bedankt!' zei Riddel nog al barst, maar liet Tyurru toe Eyllis te helpen. zijn blik was nog steeds woedend, maar hij hielt zich heel erg in, zijn spieren waren tot het uiterste gespannen en beefden ongecontroleerd. Riddel draaide zijn kop naar links en zag in de verte het hert rennen waar Eyllis haar pijl en boog op gericht hielt.

Eyllis schoot in de richting van het hert. Ze keek in de richting van Tyurru, en in de richting van Riddel. "Auw! auw! auw!" zei ze, vanwege een groene gloed over Tyurru's hand heen. "Groene gloed?" vroeg ze in de richting van Tyurru, en wachtte haar antwoord af. Ze keek in de richting van Riddel. "Bezorgd om mij?" vroeg ze in de richting van Riddel, en wachtte zijn antwoord af. Ze keek in de richting van Tyurru, en in de richting van Riddel.

"Het water? Ik kreeg een visioen"

Eyllis kwam weer bij zinnen en Riddel nam een rustigere houding aan. maar zijn blik stond nog steeds hard. toen Eyllis naar hem keek en vroeg of hij bezorgd om haar was knikte hij als antwoord. 'wat zag je allemaal?' vroeg Riddel op kalme toon en hij ging zitten. hoewel hij nog gespannen was keek hij haar niet aan, maar naar het hert dat getroffen was aan zijn voorpoot precies in het schouderblad. het dier probeerde nog weg te lopen, maar het hinkte voorwaarst.

De aders op Tyurru's arm waren dik en ontstoken. Dat was het nadeel van healen. Ze stapte op en hield met haar duim en wijsvinger de voorkant van haar hoed vast. Ze knielde voor riddel. " Ik zou nooit een van jullie met opzet pijn doen. Geloof me, En probeer geen wraak te nemen. Aangezien het niets uit zal maken." Zei ze plechtig. Ze ging weer naar Eyllis en hielp haar rechtzitten. Tyurru zwaaide voor haar ogen. "Ben je er weer meid? wat heb je gezien?" Zei tyurru bezorgt. Keek naar riddel en knikte eventjes.

Riddel boog zijn kop naar Tyurru en keek haar met een groot oog aan, zijn doordringende blik was voor vele niet te verdragen. 'het spijt mij ik had niet zo moeten reageren.' zei Riddel vol berouw en hij keek weer naar Eyllis, waar Tyurru later naar toe liep en vroeg of ze weer in het land der levenden was. zijn oren pikte een ongewoon geluid op en hij draaide zijn kop naar waar het geluid vandaan leek te komen. het was hoog, had pijn en klonk totaal hulpeloos. Riddel was niet blij dit geluid te horen, want het had de vrouwtjes draken helemaal van streek gemaakt en zelfs sommige mensen gingen nog rare dingen doen als ze het hoorden.

Eyllis keek in de richting van Tyurru. "Ja, hetzelfde als Tyurru. Denk ik?" beantwoordde ze. Ze keek van Tyurru, in de richting van Riddel. "Wat is er?" vroeg ze in de richting van Riddel, en wachtte zijn antwoord af. Ze keek van Riddel, in de richting van Tyurru. "En... wat zag jij trouwens aan het water?" vroeg ze in de richting van Tyurru, en wachtte haar antwoord af.

Hoe beschrijf ze haar visioen aan het water, aan Tyurru en Riddel? Geen idee!

'bedek jullie oren!' zei Riddel abrubt en hij richten zich hoog op zijn poten, zijn blik was nog steeds op het schepsel gericht dat de andere nog niet konden zien. dat het nu net hier moest komen. een chaos demon kwam dichterbij, maar het was gelukkig nog te ver weg om schade aan te richten. 'snel klim op mijn rug!' riep Riddel duidelijk bezorgd om de twee meiden en hij ging voor hen liggen. 'ga zitten en sluit je gedachten af van alles zelfs voor mij!' zei Riddel als een soort bevel, want met dat soort wezens kon je niet voorzichtig genoeg zijn. niet dat Riddel bang was van het wezen te verliezen, maar voor wat hij Eyllis en Tyurru aan kon doen zonder dat zij het wilde.

De schepsels kwamen uit de richting van het water. Tyurru bedekt haar oren en sprong op zijn rug. Ze had deze beesten nooit eerder gezien. "Riddel!" Riep ze boven al het lawaai heen. "Laat mij helpen! Ik heb niet voor niets mijn hele leven op de Divine City Academy of wizardy gezeten! Als ik help des te sneller ze weg zijn!" Riep ze zo hard als ze kon...Want wat ze zei, was waar.

Eyllis keek in de richting van Riddel, en in de richting van Tyurru. "Mijn visioen" mompelde ze. Zij zelf bedekte ook haar oortjes. Net zoals Tyurru, sprong ze toch ook maar op Riddel's rug. Ze keek in de richting van het schepsel, en terug naar Riddel en Tyurru. "Wat is dat dan voor een schepsel? Het is trouwens wel een schepsel uit mijn visioen" vroeg ze in de richting van Riddel, en wachtte zijn antwoord af. Ze keek in de richting van Tyurru. "Divine City Academy of Wizardy?"

Riddel hoorde wat Tyurru zei, maar hij vertrouwde het niet. deze wezens waren erger dan de dood en hij had ooit gezien dat ze hun prooien totaal aan reepjes verscheurde om zo bij de organen te komen van hun slachtoffers. 'nee ook al weet je hoe je deze wezens weet te verslaan Tyurru zodra jullie je oren onbedekt laten komen ze via die manier in jullie hoofden en maken je machteloos, waarom weet ik niet maar allees het vrouwelijk schoon is zwak voor hun stemmen.' zei Riddel en hij zetten zich af waardoor hij hoog de lucht in ging. maar sommige van de chaos demonen waren te dichtbij geweest en sprongen op Riddel's lichaam. met hun scherpe en lange nagels boorend tussen de schubben van Riddel klommen ze naar zijn rug en probeerde zo bij hun prooien te komen. de nagels deden hem pijn en Riddel brulde van de pijn. zijn gedachten gingen meteen uit naar Tyurru's sleutelstaf. 'Tyurru gebruik je sleutelstaf, maar houd je oren bedekt!' riep riddel en draaide op zijn rug in de lucht. de chaos demonen gilde gekwelt, maar klomen door.

Tyurru dacht na en pakte het dichtbijzijnde ding om haar oren te bedekken. twee rekkers waar mee ze dotjes rond haar oren kon maken,dat moest lukken. Ze pakte haar sleutel staf maar er was geen tijd om een spreuk te zeggen dus sloeg ze er op los. Een van de demonen klamde zich vast aan Tyurru en ze slaakte een kreet. de drie andere waren weg geslagen maar deze hield zich stevig vast aan haar schouders. riddel kon niets doen , hij vloog. "EYLLIS! HELP!"

Eyllis keek in de richting van Tyurru. "Wat moet ik doen? Wat moet ik doen?" mompelde ze. Ze keek in de richting van Riddel, en terug naar Tyurru. Ze nam haar pijl en boog tevoorschijn, en richtte het op één van de demonen. De ene demon klamde zich vast aan Tyurru. Ze deed eventjes maar één oogje dicht om te mikken op de ene demon, en niet op Tyurru. "Boogschieten is lang geleden" mompelde ze, en toch schoot ze haar pijl af in de richting van de ene demon.

de chaos demonen beklommen de stenen zuilen en Riddel dook van links naar rechts om de zuilen te ontwijken. het gezang van de chaos demonen werdt met de minuut sterker en luiden, zo had Riddel ze nog nooit gehoord. hij steeg hoger dan de zuilen waren, maar Riddel werdt ineens tegen gehouden en hij keek naar zijn rechter-achter-poot. een gigantiesche klauw hielt Riddel vast en hoe hij ook met zijn vleugels sloeg Riddel kwam niet vrij. 'Eyllis ga bij Tyurru op de sleutelstaf zitten en ga!' beval Riddel en keek hen streng aan. 'ik red me wel, maar ze willen jullie hebben en nu kunnen jullie nog weg GA NU!!!.' riep Riddel en hij voelde hoe het wezen zijn greep op Riddel verstrakte. hopend dat ze gingen dan kon hij zijn krachtigste wapen tot uiting brengen.

Tyurru vond het maar niets en lied de wind rond haar neus suizen.Ze zat samen Met Eyllis op de staf. Op weg naar een veiligere plek. 'veiliger' Dacht Tyuru...'Dat is toch niet leuk? Dan is er geen avontuur meer aan' dacht ze. Ze dacht ook aan riddel die aangevallen werd. 'Stel je voor die 'ie iets breekt. Of 'ie dood gaat... Dat was zijn eigen keus.. We konden hen helpen...

Eyllis keek in de richting van Tyurru. "Ik ben bezorg om Riddel" mompelde ze. "Jij trouwens ook bezorgd om Riddel?" vroeg ze in de richting van Tyurru, en wachtte haar antwoord af. "'ie iets breek? 'ie dood gaat?" vroeg ze in de richting van Tyurru, en wachtte haar antwoord af. Ze zuchtte, en keek eventjes maar in de richting van Riddel.

(Inspiratieloos)

toen riddel zag dat Eyllis en Tyurru op veilige hoogte en afstand waren. liet Riddel zich vallen. en terwijl hij dat deed draaide hij zich om neer het schepsel dat hem vast had gepakt. 'jij gaat zo'n spijt krijgen dat jullie hier zijn komen op duiken! gromde Riddel woedend en hij volde zijn longen met lucht voordat Riddel kompleet verdween in de duistere massa van de chaos demonen. voor lange tijd gebeurde er niets en zag het er hopeloos uit dat Riddel nooit meer boven zou komen, maar toen gebeurden er iets wat de hele ruimte waar de stenenzuilen in stonden deed rommelen op de grondvesten. een enorme vuurstraal brak door de duisternis en Riddel schoot achter de vlam aan. zijn hele lichaam zat dan wel onder de wonden en schrammen, maar het leek hem totaal niet te deren. 'houd je ogen dicht!' riep Riddel luid en hij opende het vlies achter zijn ogen. een felle witte licht flits volgde en de chaos demonen verstarden langzaam werden ze grijs en bleven met uitgestrekte klauwen naar de hemel staan graaien. Riddel sloot het vlies achter zijn ogen weer en keek naar Eyllis en Tyurru.