Staring up that were the moon should be.

De baas keek Kira wat ongelovig aan. Ach ja. Hij had geen bewijs, dus kon hij Kira niets maken. Daichi kwam naast hem staan en stelde zich voor. 'Mooi zo, je bent je manieren tenminste nog niet vergeten.' Zei hij op neutrale toon tegen zijn 'broertje' en legde zijn hand op diens schouder. Een huivering ging over zijn rug heen. Fijn, hullen met de vijand heette dat toch? De baas keek hem aan, maar het masker dat over zijn gezicht lag verried niets. In zijn binnenzak zat de Death Note. Maar die zou hij nu niet gebruiken. Hij kende zijn reputatie in Japan, en dat was vast en zeker uitgelekt naar de buitenwereld. Zeker nadat hij L Lawliet, de bekende detective, had vermoord. Nou ja, Rem had hem vermoord, maar goed. Het kwam op hetzelfde neer. 'Toch komen jullie mee naar het bureau,' Zei de baas. Light keek op en zijn groene ogen richten zich op de ogen van de baas, die zich vernauwde. Hij hief zijn armen en werd in de boeien geslagen. Daarna werd hij naar achteren gebracht en in de heli gezet. Hij ging stilzwijgend zitten en keek uit het raam. Even schoot een rode waas over zijn ogen heen. Een sluwe grijns ging over zijn gezicht. Alles liep op rolletjes.

'Toch moeten jullie mee naar het bureau.' Zei de Baas van het hele gebeuren. 'Dat meen je niet,' Siste Daichi. 'Zei je iets jongeman?' Vroeg een van de mannen die met Daichi meeliep. Daichi liep ook terug naar de helikopter, waar een man hem ruw naar binnentrok. Daichi wierp hem een kwade blik toe. De man duwde hem toen ruw naar achteren toe. Daichi zat nu naast Kira, of Light.. Daichi was totaal verward. Hij keek eventjes naar Kira, toen weer naar zijn voeten. De persoon die naast hem zat.. had zijn vader vermoord. Met die Death Note van hem. Maar het was niet alleen zijn vader, duizenden criminelen waren dood, en L Lawliet. Daichi knarste met zijn tanden. 'Ik weet wie je bent.' Gromde hij toen zachtjes. Daichi's woede kon hij nu bij zich houden, maar voor hoelang. En daarbij.. had Kira hem al in de Death Note geschreven?

'Ik weet wie je bent.' Een sluwe grijns verscheen op Light's gezicht. 'Goh, nu pas. Ik dacht dat je me al langer door had.' Zei hij rustig. De heli starten en ze vlogen weg. Light volgde alles rustig, maar zei verder niets. De kans dat iemand hem zou horen was de groot. Bij het raam zat Ryuk, die zich weer in de gekste bochten aan het wringen was. Waarschijnlijk weer te kort aan appels. Light rolde met zijn ogen en keek weer uit het raam.

Na een korte vlucht landen ze op het dak van het politiebureau. De twee mannen voorin stapte uit en de deur aan de kant van Light werd ook open gedaan. Hij werd ruw uit de heli getrokken, maar stond op tijd stil. Hij had even de neiging om te veranderen, maar hielt zich gedeisd. Als hij nu werd gesnapt had hij echt een probleem. Hij zuchten en liep rustig achter de mannen aan. Wat er met Daichi zou gaan gebeuren wist hij niet, het boeide hem ook eigenlijk niet. Terwijl ze het gebouw in liepen keek hij om zich heen. Enkele mensen die in de overige cellen zaten keken hem angstig aan en werden rustig toen hij langs kwam. Heerlijk om een Fallen Angel te zijn. Iedereen was bang voor je. Hij grijnsde sluw en werd een cel in geduwd. Hij ging rustig op het bed zitten en liet zich achterover vallen op het harde matras. Waar bleef Daichi? Of werden ze niet samen in een cel geplaatst?

Toen de helikopter landde. Werd Daichi iets later als Light uit de heli getrokken. Hij balde de vuist van zijn vrije hand en sloeg de man die hem mee trok recht op zijn gezicht een krakend geluid klonk onder zijn knokkels, meteen kwam iedereen die nog op of om de heli was op hem af, geweren in de aanslag. Een grijns stond op Daichi gezicht. 'Wat, kunnen jullie niet tegen wat pijn.' Zei hij. Daichi stond recht, niemand probeerde hem vast te pakken dit keer, bang dat hij andere dingen zou flikken. Hij rechtte zijn rug toen hij uit de heli sprong en liep richting het politie gebouw. Hij had zichzelf van het dak af kunnen gooien, maar dat zou zinloos geweest zijn. Politie agenten pakten zijn armen dit keer allebij vast en trokken hem mee naar de cel waar Light in zat. Hij werd er ruw in gegooit. Daichi deed echter geen moeite en ging achter het bed op de betonnenvloer zitten, hij wist dat er iets fout was. Met Light, niet met hem. Daichi keek naar Light. 'Ik wist wel dat jij de gene was.. die mijn vader vermoorden. Denk maar goed na, wie zou het geweest zijn.' Klonk Daichi's stem grimmig. Light moest het weten. Dat wist Daichi haast zeker.

'Ik wist wel dat jij de gene was.. die mijn vader vermoorden. Denk maar goed na, wie zou het geweest zijn.' Kira nam niet eens de moeite om na te denken. Hij wist wie het was. Hij had alles kunnen lezen toen hij zijn lichaam overnam. 'Raye Penber,' Zei hij rustig. 'De FBI agent in Japan die achter mij aan werd gestuurd om me te schaduwen, wat jammer genoeg zijn einde werd.' Zijn stem was kalm en rustig. Waarom zou hij zich druk maken. Een zwarte bal vormde zich in zijn hand en de handboeien schoten los. Hij wreef over zijn polsen heen. Waar rode striemen zaten. 'Damn,' Zei hij zacht. Dat ijzer had hem schade aangericht. Fijn. 'Zo, dus jij weet wie ik ben. Jij weet dat ik diegene was die al die criminele en de halve FBI heb vermoord. Wat dacht je te gaan doen? Voordat jij iets zegt ben ik al weer weg.' Hij grijnsde. Niemand had hem ooit kunnen vangen. En als hij wilde kon hij hier ook wel uitbreken. Maar hij zou zich gedeisd houden. Uit zijn binnenzak haalde hij de Death Note en een pen. Hij zucht in het boek en kwam het gedeelte van Raye Penber tegen. 'Hier, deze was van je vader.' Zei hij. Achter zijn bruine haar ging een sluwe blik over zijn ogen. Zodra de jongen de Death Note zou pakken zou hij Ryuk kunnen zien. En dat zou geen pretje zijn.

Daichi wist dat Kira geen moeite moest hebben met het weten van de naam van zijn vader. 'Klopt, en ik ben dan Daichi Penber. Maar dat wist je waarschijnlijk al wel..' Zei hij tegen hem. Een grijns trok rond zijn gezicht. Hij zuchtte. 'Klopt.' Zei Daichi alleen, hij wou het liever niet over zijn vader hebben. Maar Kira zorgde ervoor dat hij wel aan het denken werd gezet over zijn vader. 'De halve FBI plus L Lawliet.' Siste Daichi zachtjes naar hem. 'En nu? Ga je mij in de Death Note schrijven.' Zei Daichi op neutrale toon. Hij zag dat hij een noteblock uit zijn binnenzak haalde, de Death Note, aan de letters op de voorkant te lezen. Kira scheurde er een stukje papier uit en gaf het aan Daichi, die het aan nam. Een lichte tinteling ging door de hand die het papiertje aanpakte. Hij las eerst de letters die erop stonden; Raye Penber, 21-12-2010, 19:36. Doodoorzaak: Hartaanval. Toen Daichi Kira wou aan kijken zag hij dat er iemand achter hem stond, een zwarte gedaante, die vrij groot was. Daichi ademhaling stopte. Hij keek naar de gedaante achter Kira. Die zich in allemaal onmogelijke bochten wrong. Daichi's hand balde zich tot een vuist en duwde tegen voor zijn mond voordat hij het uit kon schreeuwen. Daichi wreef in zijn ogen en opende ze weer. De gedaante was er nog steeds. Wat was dit voor iets.. en.. hoe?

'De halve FBI plus L Lawliet.' Daichi leek er niet al te blij mee. Dat hij meneer Ryuuzaki vermoord had. Kira grijnsde even, 'Ryuuzaki vermoorden was makkelijk. Al kosten het meer tijd dan dat ik gewild had.' Zijn groene ogen vernauwde zich. Het had verdraaid veel tijd gekost om die knakker te vermoorden. Rem had het uiteindelijk gedaan, met gevaar voor eigen leven. Maar goed, ze had alles over voor Misa. 'En nu? Ga je mij in de Death Note schrijven.' Een kille grijns verscheen op zijn gezicht. Had die jongen echt niet door dat hij al lang in zijn Death Note stond. Hij keek op zijn horloge, maar bedacht zich toen. Hij had Daichi erin opgeschreven met zijn wolvengedaante voor zijn ogen. Dus dan zou het alleen op hem werken in zijn wolvengedaante. Hij vloekte binnensmond en keek voor zich. Intussen dat Daichi het stuk papier dat hij uit de Death Note had gescheurd aangepakt. Hij liet de jongen rustig lezen. Hij kreeg straks toch wel de schrik van zijn leven. Ryuk, zijn Shinigami, stond immers achter Kira. Zo als gewoonlijk. Hij keek de jongen rustig aan toen die verbaast in zijn ogen wreef. 'Ryuk...' Zei Kira rustig. 'Zeg eens gedag tegen Daichi,' Zijn stem klonk kil en sluw. Zijn plan werkte. Ryuk had het blijkbaar te druk. Kira zuchten en haalde uit zijn tas een appel. 'Hier,' Zei hij en gooide de appel naar achteren.

Daichi keek naar Kira, hij was redelijk bij gekomen.. 'Ryuk..?' Vroeg hij zachtjes. Hij zag dat Kira een appel naar achteren gooide. De Shinigami die Ryuk heette at de appel snel op. Hij zag een bewaker raar kijken. Waarom zou dat zijn? Daichi dacht na, eerst had hij Ryuk niet kunnen zien, maar, hij had dit stukje papier aangeraakt, en nu kon het wel.. Zijn hoofd bonsde van de vele vragen die hij had. Maar hij kon ze nu niet stellen, hij moest logisch gaan denken wilde hij dit gaan overleven. Punt een, géen wolf meer nu. Hij zuchtte, hij hield van die gedaante, maar toch. Het kon nu niet. Hij was rare dingen gewend.. maar Ryuk sloeg écht alles. De Shinigami die zoveel appels, het was allemaal raar voor hem. Daichi gooide zich achterover, op de betonnenvloer. Hij hoorde stemmen, de bewaker die hij op zijn gezicht had geslagen kwam nu voorbij lopen. Daichi grijnsde, hij had nog hoorbaar pijn. Daichi dacht na, hoe kwam hij hieruit. Misschien liet Ryuk iets los.. je wist het maar nooit. Maar Daichi zou het nu niet vragen, niet nu. Hij sloot zijn ogen en dacht na, hoe moest je hier uit komen? Hij keek naar Kira die zich duidelijk amuseerde met het feit dat Daichi Ryuk kon zien. Hij gromde en liep op Ryuk af. Daichi balde een hand tot een vuist en probeerde Ryuk te slaan, wat niet lukte. Zijn hand kwam terecht op de betonnen muur. Hij beet op z'n lip om niet te gaan gillen.

Kira sloot voor een tel zijn ogen, maar hielt alles nog steeds goed in de gate. Zijn verdediging zou niet zo snel verzwakken. Toen zijn groene ogen ging na een tijdje weer open. Daichi leek zich te bedenken hoe het kwam dat hij Ryuk kon zien. Zijn mondhoeken krulde sluw omhoog. De bewaker die Daichi in elkaar gemept had kwam langs, hij leek vreemd op te kijken nu er een appel in de lucht werd opgegeten. Hij glimlachte enkel. Zijn groene ogen schoten even naar rood, waarna ze al snel weer groen werden. Hij pakte de Death Note op, haalde uit zijn binnenzak een pen en schreef vloeiend de naam en doodsoorzaak van de bewaker op. Hij keek op zijn horloge en schreef de tijd er ook nog bij. Waarna hij de Death Note dichtklapte en zachtjes aftelde. 'Drie... Twee... Een... Nu.' De bewaker greep naar zijn borst en viel piepend en schokkend in een. Een paar collega's van hem kwam aangerend en keken Kira kwaad aan. Maar ze konden niets bewijzen, behalve wanneer Daichi er een woord over repte. Echter was de jongen te druk met het proberen van Ryuk te doden. Hij schoot bijna in de lach toen de jongen tegen de betonnen muur sloeg. 'Light, zijn alle mensen zo dom.' Vroeg Ryuk aan hem. Kira glimlachte. 'Nee, hij is de domste.' Zei hij met enige spot in zijn stem.