Staring up that were the moon should be.

Daichi liep langzaam in zijn wolvengedaante rondt. Hij wou nu niet in een mens veranderen, iemand zou hem kunnen zien. Daichi was weer de grijze wolf met de gouden ogen, die zó menselijk leken. Zijn scherpe zintuigen merkte aardig wat dingen op; Bewegende beestjes, krakende takjes, ristelende blaadjes. Alles kon Daichi zien of ruiken. Hij liep langzaam verder, hij had geen zin om te rennen, zijn zoektocht naar het maanmeer was toch al zo goed als mislukt. Hij had niets gevonden. Het litteken wat langs zijn ook liep zag er ook niet echt goed uit, omdat Hika hem open had gehaald. Hoe was die wolf uit het reservaat in Japan ontsnapt? Daichi zuchtte, ergens tussen de bomen glinsterde licht, maanlicht. Daichi keek naar het licht, toen liep hij er langzaam opaf, wurmde zich tussen de struiken door en keek naar het Maanmeer. Het glinsterde en lag mooi voor hem uitgestrekt.

[Gelieve eerst Kira te laten posten (a)]

In een schaduw onder een boom lag een man te slapen. Met zijn armen onder zijn hoofd en zijn ogen gesloten lette hij op alles om zich heen. Zijn zintuigen waren tot het maximun verscherpt en al snel ving hij de geluiden en andere dingen van de natuur om hem heen op. Even eens ook de geur van een wolf, en niet zo maar een wolf. Iemand die in een wolf was veranderd. Kira's bloed rode ogen schoten open, een dierlijk gegrom kwam uit zijn keel. Hij stond op, rekte zich uit en veranderde in zijn eigen -favoriete- gedaante. Dat van een grote zwarte wolf met bloed rode ogen. In zijn ogen was niets af te lezen, enkel haat tegen over de mensheid. Hij voelde zijn bloed koken en zijn hoektanden werden een paar centimeter scherper. Hij had vandaag wel wat gegeten, maar echt veel was het niet. Zijn dorst naar bloed kwam al snel terug toen hij de geur van het bloed van de wolf rook. Zijn vacht ging overeind staan en hij liep richting de wolf. Al snel had hij door dat het een reu was, jonger dan hem. Nou ja, jonger dan dat hij er uitzag. Eigenlijk was Kira al een paar eeuwen oud, maar dat was niet van zijn gezicht af te lezen. 'Wie ben jij?' gromde hij gevaarlijk naar de reu, zijn hoektanden waren scherper dan die van een normale wolf. Maar er was ook niets normaals aan hem.

Daichi gromde en keek naar de zwarte wolf die vanuit een boom wegschoot. Een rilling trok over zijn rug, wat ook tegelijk pijn deed, de wond van Hika zat er nog. Hika, de grote zwarte wolf, leek op deze die nu voor hem stond. Maar Daichi wist dat het Hika niet was, dat was te zien aan de rode ogen, Hika had gele. Die verdomde gele ogen, die hem wel dood konden staren. Daichi gromde zachtjes. 'Iemand die jij niet wilt kennen.' Zei Daichi tegen de reu. Die behoorlijk groot was vergeleken met hem. Aan zijn vacht plakte nog oud bloed van de voorafgegaande vechtpartij met Hika. Die hem erg had uitgeput. 'Ik heb geen zin in nutteloze vechtpartijtjes, zeker niet met jou.' Gromde Daichi, die toen een paar stappen verder zette, kijkend wat de reactie van de wolf zou zijn. Het maakte Daichi echter niet uit. Hij zou zijn menselijke gedaante voorlopig niet laten zien. Niet aan hem, niet aan de mensheid. De grijze reu keek naar de grond, Daichi dacht aan zijn roedel. In Japan. Hij had het fijn gehad daar .. dat was voor bij. Hij was een harde ziel geworden, die moest vechten voor zijn plek in de wereld.

Een wolvengrijns verscheen op het gezicht van Kira toen de reu voor hem sprak. 'Iemand die ik niet wil kennen, zeg je. Laat me niet lachen. Een jongen die in een wolf kan veranderen. Kom op hè. Daar heb je toch niets aan,' Sprak hij kil terug. Hij was totaal niet onder de indruk van de jongen voor hem. Hij had eeuwen de tijd gehad om zijn kracht te vergroten, en met succes. Hij was een stuk machtiger dan toen hij hier op aarde kwam. Toen hij uit de Hel werd geschopt. 'Ik heb geen zin in nutteloze vechtpartijtjes, zeker niet met jou.' De woorden van de reu haalde hem terug op aarde. 'Nog zo iemand die niet van vechten houd, joepie.' Hij rolde met zijn ogen en geeuwde verveeld. Dit werd nog saai, daar was hij zeker van. Liever was hij door gegaan met zijn jacht, maar misschien kon hij ook wel wat bloed 'lenen' van deze reu. Hij rook lekker, dus waarschijnlijk was het bloed wel goed. Hij grijnsde weer en blies een zwart wolkje in de lucht dat als een een klefferig goedje op het gras viel. Hij roerde eerin met zijn poot en gooide het daarna weg. 'Nou, zeg je nog wat. Of zal ik meteen je bloed aftappen,' En weer groeide zijn hoektanden.

'Nou, zeg je nog wat. Of zal ik meteen je bloed aftappen,' Zijn hoektanden groeiden bij deze woorden. Daichi kon zijn ogen niet geloven, maar toch, hij kende dit. Darcia had dit ook gehad, de wolf uit zijn roedel die beweerden dat hij uit de hel kwam. Alle wolven hadden het niet geloofd, maar er verdwenen wel steeds meer verzorgers en wolven. Darcia .. het was zijn schuld geweest, dat hadden de wolven al uit gevonden. Ze noemden het 'bloed-ziekte'. Omdat niemand wist wat het geweest zou zijn. Darcia werd afgemaakt door verzorgers omdat hij slecht zou zijn. Daichi kwam weer terug in het heden. Hij keek de wolf aan, zijn ogen fonkelde. Deze wolf kon daar geen last van hebben. Vol automatisch stapte Daichi een paar stappen weg van Kira. Hij was verbaasd. 'Of zal ik meteen je bloed aftappen,' Die woorden spookten nog een tijdje rond. Toen nam Daichi zijn besluit, hij bleef staan. Hij trok zijn lip op en een rij scherpe tanden kwam bloot te liggen. Daichi vroeg zich eigenlijk nog steeds af wat de wolf met het zwartige goedje moest. Het rook naar gevaar en slecht, maar .. Daichi zou niet weten hoe dat kon. Zijn goudgele ogen staarden weer naar Kira. 'Hoe kan dat ..' Momepelde hij zachtjes. Weer stapte Daichi achteruit, weg van die zwarte reu.

De reu werd bang, maar probeerde zich te verdedigen. Even had Kira de neiging hem zo tegen de vlakte te meppen en zijn bloed af te tappen. Maar misschien was dat een minder goed idee, hij vond het leuk om mensen te pijnigen en dan pas hen te martelen. Hij grijnsde weer en trok zijn lip op. Een rij scherpe witte tanden werden zichtbaar, even als zijn scherpe hoektanden. Hij had het zwarte goedje weg gegooit, hij kon er hier niet veel mee. het was sterker geweest als hij er meer tijd en energie in zou stoppen, maar daar had hij nu alles behalve zin in. Hij zette een stap dichterbij. De reu ging langzaam naarachter, weg van hem. Alsof hij echt bang was. Hij hoorde zijn woorden. 'Dat wil je vast wel weten hè' siste hij kwaad. Hij zou de reu eens wat angst aanjagen. Hij sprong over de reu heen, en terwijl zijn voorpoten de grond raakte verdween hij in een schaduw van een boom achter de reu. Zijn rode ogen waren gesloten, anders zou hij zich verraden, maar met zijn geestesoog kon hij voldoende en nog meer zien. Hij vroeg zich af hoe de reu zou reageren. Hij zou later toeslaan dan hij was gewend, eerst bij de reu wat angst aanwakkeren.

Daichi keek de Reu aan. Hij kon nu niet dood gaan, dan zou hij een belofte aan Cheza en Kiba breken. Daichi zag dat de reu over hem heen sprong, hij volgde zijn sprong en draaide zich om. Hij zag hem in de duisternis verdwijnen. Een nieuwe rilling trok door Daichi's lichaam. Hij keek naar de wolf, teminste, naar de plek waar hij net verdwenen was. Daichi stapte achteruit, hij keek angstig om zich heen, waar was de reu nou? Een geur peinigde zijn neus, het was een stank. Die van verotting, die had hij geroken toen hij Darcia dood zag liggen, Daichi had zijn geest zijn lichaam zien verlaten, de wolf die dood was leefde toen nog. Daichi wist het nu zeker, Hika wás Daricia. Snel draaide de wolf zich om, hij keek om zich heen, waarom was de geur van Darcia hier? Volgde hij hem, Hika .. die was er ook. Daichi's kop duizelde van alle vragen die hij had.

De reu werd zenuwachtig, tenminste daar leek het op. Kira's plannetje werkte perfect. Nu kwam het leukste deel, hij maakte zichzelf los van de schaduwen en veranderde in een dikke zwarte mist. Meestal had hij niet zo op dit soort lichamen, hij wilde wat meer... stevigheid, maar voor deze gelegenheid maakte hij een uitzondering. Hij hielt zijn ogen gesloten en dreef naar de reu toe. Hij 'vouwde' zijn lichaam rond de reu en prevelde een paar woorden in zijn moedertaal in het oor van de reu. Echt een vloek of zo was het niet. Maar alleen al de woorden, die klonken als het gekras van nagels over een schoolbord, deden mensen huiveren. Daarna stak hij zijn tong uit en likte zachtjes rond de nek van de wolf. 'Ik wil jou bloed,' Zei hij daarna zacht en dreef weer weg. Telkens die woroden herhalend. 'Ik wil jou bloed.' Uit het zicht van de wolf veranderde hij weer in zijn eigen wolvengedaante en liep terug naar de reu. Zijn rode ogen waren eindelijk weer open. 'Genoeg gehad?' zei hij met een sissende klank in zijn stem, als een cobra die op het punt stond om aan te vallen.

Daichi werd steeds duizeliger, toen de mist naar hem toe dreef, zag hij de helft al niet meer. De hele tijd bleef zijn gedacht bij zijn roedel hangen. Kira wikkelde zich om hem heen en verluisterde steeds hetzelfde in zijn oor. Het maakte Daichi alleen maar gevoeliger, alleen maar zwakker. Toen de mist zich om hem heen wikkelde voelde hij zijn wond prikken, die geur was er weer. Het hing om deze reu heen, wat teminste ooit nog een reu was. Daichi gromde zachtjes, echt meer kon hij niet. Hij was verzwakt, omdat hij gevoelig was voor zwarte magie, schaduwdingen. Daarom had Daichi altijd een zwak gehad voor Darcia, dus nu ook voor Hika. Zodoende ook voor dit persoon. Daichi huiverde, hij kon het niet meer aan. 'J-ja,' mompelde Daichi zachtjes en keek naar de wolf die weer op hem afkwam. Zijn rode ogen boorden dwars door zijn ziel heen.

Een wolvengrijns verscheen weer op et gezicht van Kira toen de reu stamelde dat hij er genoeg van had. Mooi zo, dan kon hij nu zijn ware gedaante aftroggelen. Hij gromde zacht en zakte door zijn poten heen in de aanvals houding. Zijn staart stond dominant in de lucht, terwijl hij de reu aankeek. 'Laat dan maar eens zien wie je echt bent. Of ik dwing je,' Een los dreigend, zoals vele zouden denken als ze hem voro het eerst leerde kennen. maar dat was het zeer zeker niet. Hij kon iedereen dwingen, door enkel de macht over te nemen door in de schaduw van de persoon te duiken. En dan was zou men voelen wat hij kon aanrichten, hoe machtig hij was. Hij grijnsde weer en keek de reu aan, zijn rode ogen en de gele van de wolf. Eens zien hoelang hij het nu vol zou houden. Even dacht hij terug aan de tijd dat hij voor het eerst veranderde van gedaante. Toen hij opeens een kleine spreeuw was. In de tijd dat hij nog een engel was. Een huivering ging over het lichaam van de reu, hij had een hekel aan die tijd gekregen. Toen hij als engel voor God werkte, en zijn voeten kusten. Nu zou hij God met de grond gelijk maakte als hij dat wilde en ooit zal het hem ook lukken.

Daichi keek naar Kira, steeds meer geuren drongen zijn neus binnen. Het maakten hem nog duizeliger. Slecht, demoon, stank. Alle wolven-begrippen die ze ooit voor de omschrijving van Darcia hadden gebruikt, maar nu ook voor Hika, die achter hem aanzat. Daichi zuchtte, hij liet hem over hem heen komen. Er waren nu toch teveel vragen in zijn kop. Daichi kon zich niet laten zien, dan zou hij alles verpesten. Wetenschappers zouden hem komen zoeken, experimenten. Daichi draaide zich weer naar de reu toe. Daichi snoog. 'Nooit,' Zei hij toen tegen hem. Hij mocht alles doen, hem peinigen, zélfs vermoorden. Daichi zou toch kunnen blijven leven, hij kon zielzwerven. Daichi stapte twee passen achteruit, hij moest zoeken naar iets. In een ruk draaide hij zich om en sprintte de struiken in, die moest snel gebeuren. Hij drukte zijn neus op de grond en hoopte een bekende geur op te snuiven. Ja! Daar verderop was het! Daichi sprintte erheen en zag een zwartige wortel uit de grond steken, deze had hij ook een aantal keren in het Reservaat gegeten, het hielp hem als hij zijn lichaam wou verlaten om te gaan zielzwerven. Hij trok de wortel uit de grond en hapte er een aardig stuk af. Het duurde niet lang, of een levenloze wolf lag op de grond. Daichi's zielen trokken zich los van zijn lichaam en zweefden rond, opzoek naar een ander lichaam om in te gaan.

De reu was slim, maar Kira had veel gezien in zijn leven. En dat was echt heel veel. Hijj zag dat de reu rond keek, zoekend. Hij volgde zijn blik en kwam uit bij de zwarte wortel. Maar nog voordat hij iets kon doen, schoot de reu voor hem langs en greep de wortel. Enigsinds verbaast keek Kira naar de reu, die levensloos op de grond viel. Dit was een kracht die hij al in geen eeuwen meer had gezien, zielzwerven. Kira gromde zacht en zijn lichaam loste op. Zielzwerven kon hij niet, maar hij had wel een andere manier om er achter te komen waar de ziel van dit vervelende mannetje naar die was gegeaan. Hij haalde diep adem -voor zo ver dat ging voor een onvast ding- en concentreerde zich. Hij sloot zijn eigen ziel, op in het achtergelaten lichaam van de reu en probeerde zijn gedachten terug te halen. Dit alleen al kosten hem veel energie en hij kon het niet lang vol houden, maar hij moest het proberen. 'Kom op, waar zit je.' dacht hij kwaad, maar uiteindelijk kon hij het niet vinden en moest snel het lichaam verlaten om niet voor eeuwig te worden opgesloten. De informatie die hij zocht had hij neit gevonden, maar hij had wel iets anders. De naam van de persoon. 'Ik krijg je nog wel, Daichi.' Siste Kira kwaad en veranderde weer in een mens. Zijn rode ogen keken kwaad rond en zijn lippen vormde een paar gemene vloeken. Daarna ging hij zitten en wachten op enig teken, van iets.

Daichi's zielen waren nog gewoon bij elkaar. Hij gromde en dook terug in zijn lichaam. De wolf maakte een hoesterig geluiden en kwam wiebelig overeind. Hij hervond balans en stond op, er was nu een donkharige jongen zichbaar, Daichi. Hij wist wel hoe de andere wolf zijn naam wist, hij had in zijn lichaam gezeten, dat voelde hij. Daichi keek rond. 'Verdomme,' Schold hij toen hij Kira zag staan. Hij wist zijn naam, en als hij nu niet uitkeek ook zijn wáre gedaante. Daichi snoof, hij rook iets, de geur van Darcia. Daichi gromde, wat moest hij nú hier? Maar .. het was Darcia niet .. het was de geur van demonen, die Darcia ook droeg. Hij keek naar Kira. Hij moet denken aan een liedje wat zijn moeder altijd voor hem zong, hij wist niet waarom, en op z'n moment. 'Run, wolf warrior, to ends eternal, through the wreckage of the death of the day. Scent of silence under starlight spinning, a captured beast within a human skin..' Dat eerste stukje .. deed hem ook denken aan de actie die hij net had verricht. Daichi stond op en keek naar de jongen. Hij gromde. 'Verbaasd?' Vroeg hij en stapte de struiken uit. 'Ja, ik ben de laatste zielzwerver.' Zei hij toen. Hij bleef staan, als Darcia hem wou dooden maakte het niet meer veel uit wat anderen deden naar hem. Het litteken gloeide, maar dat deerde Daichi niet.

Kira voelde zijn krachten opwellen. Hij haalde een paar keer diep adem en kalmeerde zich. Als hij niet uitkeek zou hij zichzelf nog verliezen en kan konden er echt veel, heel veel, doden vallen. Een grijns speelde op zijn gezicht. 'Niet zo leuk hè, als iemand je naam kent. En wees niet bang jochie. Binnenkort weet ik ook je wáre naam. En dan ben je nergens meer veilig,' Er waren maar een paar wezens diep geloofde in je ware naam. Zo'n beetje het machttigste wapen dat je tegen iemand kon gebruiken. Je kon de ultieme macht over iemand krijgen als de ware naam van diegene wist. Hij grijnsde kwaadaardig. 'Zo, ga je jezelf nou nog vertonen aan mij, of niet?' vroeg hij, met een bijna vriendelijke toon. Maar toen hoorde hij de woorden van de reu. 'Ja, ik ben de laatste zielzwerver.' Even had Kira de neiging om in lachen uit te barsten. 'En, je denkt mij daarmee te verbazen. Jongen, hoe dom kan je zijn. Ik was er zelf bij toen de eerste zielzwerver op aarde werd geboren. Niemand kan mij nog verbazen,'

Daichi keek naar Kira, hij grijnsde. 'Darcia .. kom me maar opzoeken,' Dacht Daichi. Darcia zou hem nooit op commando opzoeken. Daar was hij te 'goed' voor. 'En jij denkt dat jij míj verbaasd met het feit dat mijn overgroot opa ofzo die zielzwerver kon zijn?' Vroeg Daichi aan Kira. Hij grijnsde, nee, nu was het echt véel makkelijker. Toch was Daichi aan het denken, wat zou je wáre naam zijn? Hij heette toch gewoon Daichi .. Hij dacht na. Maar had niet door dat twee wolven ogen door de struiken heen keken, Darcia's ogen. Daichi gromde zachtjes. 'Je luisterd dus toch,' Gromde hij. Darcia staarde hem aan, toen keek hij naar de andere jongen. Darcia zou nu niet weten wie van de twee hij het makkelijkst aan zou moeten vallen.

Een tweede geur vermengde zich met die van de reu. Kira's rode ogen schoten naar de struik, waar twee wolven ogen te zien waren. de reu sprak tegen de wolf. Waarschijnlijk waren het bekende van elkaar. 'Ryuk?' vroeg Kira zacht. Een demonachtig wezen kwam achter de man staan. 'Wat moet je Light,' Kira gromde. Light was zijn vorige naam geweest, voordat hij zich in de greep van het duisteren had geslingerd. 'Noem me niet zo, idioot.' Hij was zich ervan bewust dat de reu en de andere wolf hem, maar Ryuk niet, konden horen. 'Vertel nou maar gewoon wat je moet. Kira.' Hij gromde zacht. 'Goed, goed. Hier luister.' Hij fluisterde wat in ht oor van Ryuk, die een brede grijns op zijn gezicht kreeg. Daarna dook hij weg en ging bij de wolf in de struik staan. Ryuk sloeg zijn klauw om de wolf heen en hielt hem bij de grond. 'Zo, waar waren we gebleven.' Zei Kira tegen de grijze reu. 'O ja, het feit dat ik je naam kende en spoedig ook je wáre naam.' Hij grijnsde weer en kwam wat dichterbij. Als hij nu de macht over het lichaam van de reu kon nemen, en een geestversmelting kon doen zou hij zo achter zijn ware naam komen. Maar dat leek zo simpel.

Daichi keek naar Kira, die iets op Darcia afstuurde. Daichi maakte het nites uit, dat ding mocht Darcia vermoorden, alleen het erge was dat Daichi niet kon zien wát het was. Daichi keek weer naar Kira, die duidelijk overbracht dat hij geen zin had in spelletjes. Daichi's angst sloeg hem weer aan. 'Wáre naam?' Vroeg hij en keek naar Kira, toen liet zijn zijn ogen over de demon glijden. Hij gromde zachtjes, stapte meer uit de struiken richting Kira. Daichi was nog steeds bang voor de geur van de jongen. Maar, daar moest hij zich maar tegen verzetten. Daichi keek eventjes naar Darcia, die blijkbaar weg wilde door de geur van het beest was hem vast hield. 'Wat moet jij van mij,' Vroeg Daichi kil aan Kira. Hij wist niet eens wat zijn doel was hier. Daichi moest eigenlijk naar Bailey, maar die mocht wachten. Deze jongen gedroeg zich vreemd ..

Kira keek rustig toe hoe Ryuk zich te goed deed aan de reu. Hij wist dat een Shinigami niet vermoord kon worden. Dus kon die zich lekker lang uitleven. Ondertussen riep de andere reu zijn aandacht weer. 'Wáre naam?' Hij knikte. 'Dat klopt inderdaad. Ieder levend wezen heeft een Ware Naam. En als je die bezit, heb je de macht over diegene.' Zijn rode ogen flikkerde kwaadaardig, terwijl hij Daichi aankeek. De wolf waagde het erop om verder uit het bosje te komen. Als een slak uit zijn huisje. Kira ging rustig op een steen zitten en keek naar wat Ryuk met de vreemde wolf aan het doen was. Hij glimlachte en zijn rode ogen vernauwde zich even. Daichi begon weer tegen hem te praten. 'Wat moet jij van mij?' Hij keek de wolf rustig aan, maar zijn rode ogen stonden kil als altijd. 'Niet veel, aan je naam en gezicht heb ik voldoende.' Zei hij met een sluwe grijns op zijn gezicht. Zijn scherpe hoektanden waren voor een paar seconden zichtbaar. 'Of wil je dat ik meer van je moet,' Zei hij daarna met een sissende klank in zijn stem.

Daichi keek fel naar Kira. 'Mijn naam weet je al. Maar mijn gezicht kan een probleempje worden.' Gromde hij. Daichi was niet zo bang. Kira kon hem niet dwingen zijn andere gedaante aan te nemen. Zijn wolven gedaante die hij altijd verborgen had gehouden, in een menselijk jasje. Daichi keek naar Kira, die zou nooit zijn andere gedaante mogen weten. Hij was van zichzelf een wolf, maar hij was een van enige die zijn menselijke gedaante kon gebruiken. Langzaam stapte Daichi achteruit, alsof hij bang was. Toen ging zijn staart ineens omhoog en rende hij naar de steen toen waar Kira op zat. Hij remde vlak voro hem en stond op ongeveer en meter afstand van Kira. Zijn staart was nogsteeds omhoog. Een teken van dominantie. Een grijns trok om het gezicht van Daichi. 'Laat maar zien wat je kan,' Grijnsde hij en sprong achteruit, voordat Kira hem iets zou flikken.

Kira zag dat de reu op hem af kwam. Hij sprong van de steen en vloog een tijdje in de lucht. Uit zijn broekzak haalde hij een blaadje. Uit zijn binnenzak kwam een pen te voorschijn. Terwijl hij met vluchtige penstreken en een kijkje op zijn horloge wat in op het blaadje schreef begon het zachtjes te regenen. Hij stopte het blaadje weer terug in zijn broekzak en grijnsde. 'Dat had je niet moeten zeggen,' Zei hij zacht. Een bliksemschicht maakte de hemel aan het huilen en Kira werd drijfnat. Toch bleef hij enkel in de lucht hangen, met een grijns op zijn gezicht. 'Laat maar zien wat je kan,' grijnsde de reu naar hem. 'Zo als je wilt,' Een zwarte mist wikkelde zich om de jongen heen. Na een tijdje kwamen twee vleermuisachtige vleugels te voorschijn. De mist trok langzaam op, en twee bloedrode ogen branden er door heen. Kira floog uit de mist, zijn kleding was verdwenen. Zijn hele lichaam was zwart geworden. Zijn hoektanden waren te groot voor zijn mond en staken ver over zijn kin uit. Zijn vingers en tene waren langer geworden. Zijn voeten waren veranderd in klauwen. 'Je moet een gevallen engel, dienaar van de duivel, nooit uitdagen.' Zei hij met een zware sissende stem. Een schel gekrijs kwam uit zijn mond en hij vloog op de reu af. Hij greep hem met zijn lange vingers. Hij probeerde hem met zijn hoektanden te pakken te krijgen. Wat jammer genoeg niet lukte. Dus dan maar een andere aanpak. Hij smeet de reu tegen een boom aan en bleeg boven het topje van de boom zweven.

Daichi keek naar Kira, hij gromde. Waarom schreef hij wat op dat blaadje? Daichi keek er aandachtig na. Hij bleef dominant staan. Het maakte hem niet uit als Kira hem vermoorden. Opeens plensde de regen naar beneden en Daichi keek omhoog. Ondertussen kwam Kira op hem af en greep hem beet. Daichi werkte tegen, maar merkte na wat bewegingen dat dit geen zin had. 'Je moet een gevallen engel, dienaar van de duivel, nooit uitdagen.' Zei Kira met een zware sissende stem. Dienaar van de duivel?! Dat was het! Daarom rook hij naar demonen en rotting. Daichi keek naar Kira die hem iets probeerde te flikken. Het lukte hem niet en smeet hem daarom weg, Daichi verwachtte de klap, maar bedacht zich iets anders. Hij probeerde zich zodanig te draaien dat hij zijn poten tegen de boom kon zetten, het lukte! Alleen zijn rechter achter poot schrampte de boom ietjes. Dat maakte niet uit, Daichi zette zich af. Hij keek naar Kira en kwam makkelijk op de grond terecht, hij liet zich niet makkelijk kleineren. Hij heeg wat uit, Daichi had voorlopig nog geen schade opgelopen.

Kira gromde zacht en siste als een slang. Die reu was hard, maar hij was harder. Hij krijste weer en keek naar de maan. Uit jaren lange ervaring wist hij wel hoe laat het nu zou zijn. Hij had nog ongeveer een half uur voordat de reu het leven zou moeten laten. Tenminste als het zijn echte naam was, maar daar twijfelde hij niet aan. Hij zweefde nog steeds boven het topje van de boom en bedacht zich wat hij moest doen. Hij zweefde naar boven toe en ging met een snoekduik naar beneden. Hij greep de reu bij zijn schouders vast met zijn voeten en vloog omhoog. Ondertussen tekende hij met zijn nagels een paar tekens op de rug van de reu. De tekens gloeiden even op en doofde toen weer. Enkel een klein litteken bleef over. Hij grijnsde. Dat moest voldoende zijn om er voor te zorgen dat de reu in de waan bleef dat zijn lichaam in vuur en vlam stond. Vlammen die niet te doven zouden zijn. Hij grijnsde en stopte een paar kilometer boven de aarde. Hij keek naar beneden, het meer was gehuld in mist. Hij dook omlaag en op een paar meter voor de aarde duwde hij de reu grof tegen de grond. Op twee meter afstand bleef hij voor de reu zweven en grijnsde. Hij sloeg zijn armen over elkaar en zei, 'Nog niet genoeg gehad? Je kan mij niet aan Kleintje,' Zijn rode ogen stonden kwaadaardig en zijn hoektanden blonken in het maanlicht.

Daichi keek naar Kira, die een snoekduik zijn kant op maakte. Voordat Daichi ook maar een wolvenpoot had kunnen verzetten was Kira al bij hem. Daichi voelde een stekende pijn in zijn schouder, die door schoot naar zijn kop. Hij gromde, die hield hij niet lang meer uit, niet héel lang meer. De tekens die Kira op zijn rug tekende brandde, maar dat verdween toen eventjes. Daarna kwam het gevoel net zo hard weer terug, en het leek wel alsof zijn hele lichaam in de fik stond. Hij gromde, piepte. Daichi mocht niet opgeven, Kira zou zijn gezicht zien.. zijn dood zou dat betekenen. Daichi gromde lichtjes, het gevoel bleef branden, maar hij bleef staan, toonde geen angst. Niet voor de dood. Daichi lette niet op, hij werd bruut de grond in gedrukt door Kira. Daichi gromde.. hij kon niet meer. Hij liet zijn kop zakken, echt lang zou hij ook niet meer leven, met Darcia die op hem joeg. Hij haalde een paar keer goed adem, nergeerde de pijn, wat nouwelijks te doen was. 'Nog niet genoeg gehad? Je kan mij niet aan Kleintje,' Klonk Kira kwaadaardig, het klonk verweg.. Ging hij dood? Nu? Daichi zuchtte. Hij was al een keertje 'dood' geweest. Het was fijn daar.. hij grijnsde. 'Ja..' Klonk zijn stem zachtjes. Daichi's wolvengedaante zwakte af, zijn bruine haar was te zien, en langzaam maar zeker ook zijn mensen lichaam. Kira zou zien wie hij was.. Daichi zou dood gaan..

Terwijl Kira boven de grond bleef zweven, zag hij dat de reu vaan gedaante verwisselde. Mooi zo, eindelijk gaf hij over. Dat was voor hem genoeg. Hij brak los uit zijn demongedaante en een keurige schooljongen stapte naar de reu toe. Hij greep hem, met een bovenmenselijke kracht vast in de nek en tilde hem op. 'Dacht je mij echt te kunnen verslaan.' Hij wilde net uithalen toen een scherpe steek door zijn hand ging. Hij gromde en liet de reu/jongen los. 'Wie was dat?' zei hij woest en bedekte zijn ogen tegen het felle licht. Licht, te veel licht. Het branden in zijn ogen. Zijn rode ogen doofde en maakte plaatst voor appelgroen. Zo, nu kon hij weer normaal zien. 'Achteruit. Ga weg bij die jongen!' riep een stem door een megafoon naar hem. Kira glimlachte enkel en deed een stap in de richting van de mannen. Een oorverdovend geluid deed hem opkijken en een helikopter landen in zijn buurt. Kira nam een kort besluit en liep naar de mannen toe. 'Sorry. Heren. Maar volgens mij gaat het hier om een mis verstand.' Hij hoorde achter zich Ryuk lachen. Fijn. Hij rolde met zijn ogen en liep naar de mannen in de heli toe. Daar zou waarschijnlijk ook de baas zijn. 'Ziet u, dit is mijn broertje. En we hadden wat onenigheid over een paar zaken.' Hij stak zijn hand uit en de man nam hem twijfelend aan. 'Ik ben Light, Light Yagami,' Stelde hij zich voor. Zijn groene ogen verrieden niets. Hij wist zich altijd uit een situatie als dit te redden. En zelfs als Daichi wat deed, niemand die hem zou geloven.

'Ziet u, dit is mijn broertje. En we hadden wat onenigheid over een paar zaken.' Kreeg hij vaagjes mee. Ja, vast. Wat kon hij slecht liegen. Daichi luisterde verder. Tegen wie was hij nu aan het liegen? Hij schoot overeind en keek naar Kira, die zich voorstelde als Light Yagami. Wacht.. hij vatte het niet meer. Daichi stond op, wat krampachtig. Daichi voelde aan zijn hoofd. Hij keek naar Kira die met de baas stond te praten. Hij gromde, dat werd waarschijnlijk een nachtje cel, aan de stem van de man te horen. Hij gromde, hij moest het maar mee spelen wilde hij niet meer problemen krijgen. Hij liep naar de twee toe. 'Klopt. Aangenaam, Daichi Yagami.' Zei hij toen maar. Aangezien Light net had vastgesteld dat Daichi zijn broertje was. Hij wierp een niet al te vrolijke blik op Light. Light Yagami, waar kende hij die stem toch van .. en die naam. Zou hij.. de Kira zijn die in Japan zoveel criminelen had gedood. Daichi keek naar de baas die uit de helikopter was gesprongen. Daichi draaide zich om en liep terug, naar de plek waar de aangegeten zwarte wortel lag, die had hij nodig. Als hij in de cel kwam.. kon hij Light teminste ontvluchten. Hij boog voorover en pakte het ding op, waarnaar hij de wortel in zijn jaszak stak.