beautiful moon....

Konan liep over het bospad heen met grote passen en ze zuchtte lichtjes. Ze had haar ogen gesloten en liep zo rustig over het bospad heen en ze kon alles horen met haar goede gehoor. Ze hoordde een soort van water en ze opendde rustig haar ogen. Twee emotieloze en ijsblauwe ogen kwamen tevoorschijn en keken voor zich uit en ze liep met grote passen verder. Ze keek voor haar en zag uiteindelijk het meer en ze liep dus gewoon rustig zo verder. Dit was haar favoriete plekje en ze hield ervan als ze hier was en ze alleen was. Ze liep rustig verder en kwam uiteindelijk het bos uit en haar blik ging even het gebied rond en ze zag niemand anders tot nu toe. Haar blik bleef heel emotieloos en ze liep rustig naar een grote rots langs de waterkant. De maan scheen fel op het water en alles was dus verlicht en je zag heel veel nu. Rustig ging ze op de grote rots zitten en trok ze haar benen op en haar blik ging rustig naar de grote volle maan. Haar ogen stonden nog steeds gevoelloos en haar blik ging naar het water en ze paktte een steentje. Ze begon ermee te spelen en ze keek naar de maan die reflecteerde in het heldere water. Ze liet het steentje in het water vallen en het beeld van de maan in het water begon te rimpelen en ze keek er rustig naar. Ze ging weer rechtop zitten en ze sloot voor even haar ogen en ze zuchtte tevreden en zo bleef ze een hele tijd zitten. Haar ogen flitste open toen ze een geritsel hoordde, haar ogen waren nog steeds gevoelloos maar ze keek toch om om te zien wat of wie het was. Ze zag dat het een klein vogeltje was die uit de struiken huptte en weer terug ging de struiken in. Konan zuchtte even en een kleine vage glimlach die je amper zag stond op haar gezicht. Daarna ging haar gezicht weer gewoon naar emotieloos en gevoelloos en ze draaide haar hoofd weer naar het grote meer en ze staardde naar de bomen aan de andere kant van het meer.

Tyurru zat in een boom, een paar meter van haar.
Ze had haar al een hele tijd in de gaten.
Ze was er ook van verschoten dat ze heel deze wandeling zo serieus was gebleven.
Ze had niet één keer gelachen.
Tyurru wachtte tot ze sliep. Dat duurde enorm lang.
En Sprong de boom uit met een behendige salto.
Ze griffelde in Konan's zakken.
Ze vond geen enkel goudstuk.
Een teleur stelling.
Ze draaide zich om en daaide haar de boom weer in.
Altans, dat was ze van plan.
Tot ze achter haar , een ijzerkoude stem hoorde.
Het was Konan.

Konan keek naar het meisje met een emotieloze en droge blik en ze snoof minachtend en haar donkerblauwe ogen bleven op het meisje gericht. Ze keek even rond en ze keek ook even naar het meer maar haar blik ging al snel weer naar het meisje. "wel beetje onbehoorlijk.... in andermans zakken snuffelen" zei ze met geen enkele emotie in haar stem en geen enkele emotie in haar gezicht. Ze had het meisje allang gemerkt al voor dat ze ging slapen wist ze al dat ze in de boom zat maar ze was geen gevaar voor Konan dat voelde ze. Ze deed een pluk blauw haar achter haar oor toen het voor haar oog viel en opeens scheurdde er allemaal blaadjes van Konan's lichaam af en kwam er een lange pikzwarte jas om haar heen met rode wolken erop tevoorschijn. Ze keek nog steeds naar het meisje "en... wat kom jij hier doen???" vroeg ze nog steeds met geen enkele emotie en haar blik ging even naar het water waar je nog steeds de reflectie van de maan in kon zien.

Tyurru slikte ,dit had ze nooit verwacht.
Wat moest ze doen , Konan moest op de een of andere manier snappen dat ze het alleen deed voor goed te doen.
Maar dat wou ze niet zeggen, ze schaamde zich voor de situatie.
Ze keek naar de reflectering in het water van Konan's gezicht.
Ze durfde niet rechtsreeks in haar ogen te kijken.
Ze sprong met een hoge sprong naar boven in de bomen , wel vijf meter.
Ze wist dat ze een partij was voor haar , dus wou ontsnappen.
Maar tevergeefs.
Hoe hoog , snel , of behendig ze ook sprong Konan haalde haar in.
Maar hoe?

Konan verscheen weer voor haar neus in een van de bomen "wel waar gaat dat heen???" en ze keek het meisje nog steeds met dezelfde blik aan. Ze zou dan nooit lachen om iets alleen als ze iets kon vermoordden dan kwam er altijd een grote valse grijns op haar gezicht. Ze keek haar nog steeds met een emotieloze blik aan en de kraag van haar lange jas was voor haar mond en je zag haar gezicht nou nog maar half. "nou krijg ik nog antwoord.... of moet ik het uit je wringen..." zei ze droog en haar donkerblauwe ogen bleven op het meisje gericht en ze snoof even minachtend. "wat moet zo'n kind als dit hier..." dacht ze bij zichzelf.

(oo ja je kan niet zeggen wat de ander doet waar je tegen rpged... zoals dat ik je op de voet volg op je vorige post :3 ik wou het even zeggen dus ik hoop dat het niet bot of vaag of weet ik veel wat over komt ^^)

(Hah , kben net nieuw, kweet het systeem nog maar net ;o )

Terwijl er bijna geen woord meer uit Tyurru's mond kwam , was ze net op tijd , en schoot er iets uit. " Ik ben blut" zei ze dood leuk.
Maar aan haar gezicht te zien leek het niet dood leuk, dit was een van de sterkste tegen partijen die ze ooit had gezien.
Wat moest ze beginnen.
Toen zag ze de riem aan haar zwarte jas hangen , ze dacht twee seconden na en sprong er op af , ze rispte de riem uit haar jas en en bond haar vast aan de tak , ze maakte zich enorm zorgen , want het leek dat de riem elk moment los kon springen.
Dat op zich kon haar niet schelen , en maakte dat ze weg kwam.
Ze maakte zich klein en dook in een eekhoorn hol.
pakte een bol visdraad en gooide die over de overstaande tak , in de hoop dat deze val zou werken.

(oke dan weet je het nu :3)

Konan keek naar het meisje en zag dat ze haar riem grispte en ze keek droog naar de riem en ze werd dus ook opeens aan een boom vast gebonden en ze keek droog naar de riem. Ze roldde met haar ogen en kon het meisje nog steeds voelen en ze wist heus wel waar ze was ookal was ze zo goed verstopt. Kleine velletjes papier kwamen van Konan af en opeens was ze verdwenen en vloog er papier door de lucht. Op een andere tak kwam al het papier weer bij elkaar en stond Konan gewoon droog op de tak. De riem die nu om de boom zat zaktte naar beneden. Ze zuchtte verveeld en sprong gemakkelijk naar beneden uit de boom en kwam gewoon op haar voeten terecht. Ze zag het visdraad al met haar goedde blik en er schoot een scherp stuk papier van haar hand en het visdraad was binnen enkele seconden door gesneden en de bol viel naar beneden en ploftte op de grond. Konan liep op de grond naar de boom en ze haaldde uit haar mouw een heel lang en vlijmscherp zwaard en ze bewoog er een keer snel mee. Het leek alsof er niks gebeurd was maar opeens scheurdde de boom door en viel die om.

Nu had tyurru er genoeg van , Ze pakte haar mace,
Ze wist niet veel spreuken, maar met vijf kon ze overleven.
Ze sprak een spreuk waardoor ze haar bewegingen kon bepalen.
OKé , wat nu dacht ze , ik doe exact het zelfde als zij , en ook anders om , ik kan alleen mijn omgeving gebruiken.
Ze keek aandachtig en had het door , aan de overkant waar Konan stond. stond links de stam van de boom , die stond bij tyrru rechts.
Als ik dus twee stappen naar links doe dan .
Bam die was raak!

Voor dat Konan de boom raaktte aan haar linkerkant was ze verdwenen door het papier wat weg vloog. Ze stond plots achter haar "niet echt aardig.... om zo iemand te begroeten" en ze greep haar om haar middel en hield een kunai mes tegen haar keel. "nou ben een lief meisje.... en probeer me niet uit.... want dat word je dood" zei ze emotieloos "en .... ik heb 5 harten en ik kan die van jou ook nog wel inpikken hoor dan heb ik er namelijk 6" zei ze vals grijnsend en ze hield de kunai tegen haar keel aan en die spreuken stellde niks voor Konan had ergere dingen mee gemaakt. Ze liet haar los en trapptte haar van de tak af en wachtte rustig af en ze roldde met haar ogen en sprong zelf uit de boom en kwam netjes op haar voeten terecht.

Tyurru was kapot , wat ze ook probeerde.
Het mislukte.
Ze had 0% ervaring. En had zelfs de moed niet meer om recht te staan.
5 harten, kan dat wel? vroeg ze zich af .
Maar toen bedacht ze weer dat ze in tavian zat , daar zag je vreemdere dingen dat dit.
Net toen Tyurru de moed kreeg om recht te staan , en een 2de poging te wagen , viel ze neer in de hoop van nooit meer wakker te worden.


Konan was , niet te verslaan.

Konan ging droog bij het meisje staan en ze keek naar haar hoe ze daar doodstil lag. Ze snoof even en roldde met haar ogen "ik heb amper wat gedaan..." zei ze droog en mompelend tegen haar zelf. "eum.... sta je nog op of blijf je daar liggen???" vroeg ze toen op een iets vriendelijkere manier. Ze testte altijd eerst de persoon uit die ze voor zich had. Als ze wist dat diegene geen gevaar kon zijn zou ze pas ietsje aardiger doen. Ze keek nog steeds naar het meisje en zette een hand in haar zij. De riem die nog om de boom hing verdween in het niets. Ook de jas met de rode wolken verdween in het niets en nu had ze alleen nog zwarte kleding aan. Ze haaldde de roos uit haar haar en haar haar viel naar beneden. Ze stak het opnieuw op en stoptte de blauwe roos er weer in. Haar blik ging weer vragend naar het meisje wat blijkbaar nog steeds op de grond lag.

Tyurru piepeloerde door een piep klein spleetje in haar oog.
Ze sprong in een wip op.
Maar ze voelde wel nog steeds pijn.
Ze voelde in het begin dat de aura niet bij het plaatje klopte , en wist dat ze dus op de een of andere manier toch aardig zou moeten zijn.
Ze klopte het stof van haar trui , en riep haar mace op.
Ze keek Konan , ondanks ze het wel begreep, vreemd aan.
Een lichte tinteling ging door haar lichaam en er fonkelde lichtjes in haar ogen.
Konan was de eerste in heel Tavian die ooit aardig tegen haar was geweest.
Dat was ze niet gewoon.
Ze stond op , en vroeg naar Konan's geschiedenis.