Wisdom will not be shared

Kira voelde hoe de macht in hem werd opgeslagen. Hij hijgde licht, zweetparels rolde over zijn gezicht. Als het nog lang zou duren zou hij er zelf nog onder bezwijken. Maar hij voelde dat Akna'elle weer zo goed als normaal -normaal voor haar doen dan- werd. Hij liet haar los, viel op zijn knieën en hijgde zwaar. De laatste restjes van de macht werden opgeslagen in zijn onderbewustzijn. Zwarte vlekken speelde voor zijn ogen, hij wreef ze eruit en keek even op. Akna'elle zag er weer normaal uit, gelukkig. Hij glimlachte zwakjes en voelde zijn ogen dichtvallen. Het was lang geleden dat hij zo'n enorme uitval op zijn krachten moest doen en het had hem zeer verzwakt. Hij voelde zijn spieren verzwakken, en viel lang uit op de grond. Hij was moe, verzwakt en weerloos. Tenminste, zo voelde hij zich. En dan had hij ook nog een vijandige kracht in zijn lijf zitten, wat elke dag, elk uur naar buiten kon dringen en zijn lichaam en ziel kon overnemen. Nou heerlijk vooruit zicht heb je dan.

Akna'elle keek Kira nog steeds niet aan, en ze wist eigenlijk niet wat doen op dit moment. Nouja ze zucht dan ook even diep, en ze plaatste even haar hand op de plek van haar vastgeketend hart. "Sorry ik liet me teveel gaan." Zei ze dan ook tegen hem, en ze merkte vanuit haar ooghoeken dat hij languit op de grond lag. Ze voelde zich schuldig tegenover hem, maar ze was blij dat hij haar had tegengehouden. Even keek ze naar de grond, waarna ze dan haar vleugels om zich heen sloeg. Zo om haar gezicht te verbergen, en ze verzonk dan ook diep in gedachten. Haar hart had ze met één van de dodelijkste spreuken vastgeketend, en toch had ze het nog nooit aan iemand laten zien. Tot op de dag van vandaag, en dat was iets wat ze liever verborgen hield voor iedereen. Ze hijgde nog steeds, aangezien ze in die stadium wel veel te veel energie had verbruikt. Toch bleef ze op haar knieëen zitten, en ze hield haar vleugels zo over haar heen.

Kira gromde zacht. Hij moest zich sterk houden nu. Zin concentratie mocht niet verslappen, anders was hij veel te ver van huis. Hij stond moeizaam op. Zijn ademhaling ging gejaagd en zijn borstkas schoot op en neer. Zijn rode ogen hadden iets van hun kleur verloren en er liepen zilveren stralen doorheen. Hij stond op, trillend op zijn benen, maar ze hielden hem. Hij liep naar Akna'elle toe en sloeg een arm om haar heen. 'J-je, hoeft je niet te s-schamen.' Zei hij met een zwakke stem. 'Ik heb e-ergere dingen i-in mijn leven g-gezien,' Een waterige glimlach stond op zijn gezicht. Opeens begaven zijn benen het en viel hij weer op zijn knieën op de grond. Hij greep met zijn ene hand een gras polletje vast, zo stevig dat zijn knokkels nog witter werden dan dat ze al waren. Hij voelde het beuken, het wilde naar buiten toe. Maar hij hielt de macht stevig opgesloten, totdat hij het zelf aan zou durven om het te laten gaan. Maar dat zou alleen met een reden zijn, een goede reden.

Nog steeds zo verborgen keek Akna'elle de hele tijd naar de grond, en opeens voelde ze een arm om haar heen. "Dat is het niet, jij bent zowat de enige die mijn hart zag. Iets wat ik liever niet had gewild." Zei ze dan tegen hem, en ze keek hem dan weer aan. Ze merkte dat haar duisternis een stuk in hem zat, en ze wist even niet wat zeggen. "Waarom? Waarom nam je het in jou?" Vroeg ze hem dan zachtjes, en ze ging dan over hem zitten. Ze keek hem recht in de ogen aan, en ze sprak dan een spreuk inzichzelf uit. Het was de spreuk die haar macht kon kalmeren, en ze drukte dan haar lippen op die van Kira. Dit om ervoor te zorgen dat hij kalm zou blijven, aangezien haar macht erg sterk kon zijn. Ja, ze had alle macht van grootleiders gekregen, en dus wist zij een spreuk om dat tegen te gaan. Ze hield een hele lange tijd haar lippen op de zijne, en ze had ook nog eens haar ogen gesloten.

Kira hoesten, zijn handen trilde door de enorme kracht die hij moest zetten om alles binnen te houden. "Waarom? Waarom nam je het in jou?" vroeg Akna'elle zacht aan hem. Hij keek haar aan, de zilvere banden in zijn ogen leken groter te zijn geworden. 'Om jou, te helpen.' Zei hij zacht, zijn stem was niet meer dan een fluistering. Opeens voelde hij dat iemand een spreuk aan het maken was. Het duurde even voordat hij doorhad dat het Akna'elle zelf was. 'Wa-?' maar verder kwam hij niet. Ze duwde haar lippen op de zijne en voelde de spreuk naar binnen gaan. Het kalmeerde de kracht in zijn lijf en deed hem minder trillen. Voor even zou hij het kunnen opsluiten, en met de hulp van haar nog langer. Gelukkig maar, hij was dan wel een monster, maar dit kon hem echt veranderen. En alleen met heel veel kracht kon je hem dan nog terug krijgen. Toen alles zo'n beetje gekalmeerd was hielt Kira de kus in stand. Hij legde zijn armen om haar middel heen en zoende haar terug. Als dank dat ze hem had gered, van zichzelf.

Akna'elle had zijn woorden op haar vraag gehoord, en ze bleef hem dan ook zoenen om de kracht te kalmeren. Algauw merkte ze dat het lukte, en ze hield haar ogen gesloten. Net als ze dan haar lippen van de zijne wilde halen voelde ze dat hij haar terug zoende. Ook merkte ze zijn armen om haar middel, en ze bleef dan zo even de hele tijd bij hem. Haar ogen deed ze na een tijdje open, waarna ze dan ook gewoon de kus verbrak. Ze had haar leven aan hem te danken, en hij had zijn leven aan haar te danken. Nouja op dit moment dan wel, en ze keek hem in de ogen aan. "Sorry er was geen andere manier om mijn macht te kalmeren." Zei ze dan zachtjes tegen hem, en ze voelde de prikkeldraad tegen haar hart schuren. Of beter gezegd drukken, en ze kneep even de ogen dicht. Ja, dit had ze haarzelf aangedaan, en de spreuk van dat prikkeldraad was moeilijk te verbreken.

Akna'elle verbrak de kus, en ze had haar ogen open gedaan. De ogen van Kira waren niet eens gesloten geweest, hij bleef altijd waakzaam en zijn concentratie zou niet worden verbroken door zijn menselijke gevoelens. Hij glimlachte en hoorde wat ze zei. 'Maakt niet uit hoor, ik overleef het zo wel,' Hij glimlachte wat zwakjes. Het zou nog wel een dag of twee duren voordat hij weer op volle sterkte was. Hij zag dat ze haar ogen dicht kneep. Hij bedacht zich iets, maar dan moest hij wel weer op volle sterkte zijn. 'Misschien kan ik je helpen. Als je me een paar dagen rust gunt kan ik kijken of ik de spreuk van het prikkeldraad eraf kan krijgen. Vergeet niet dat je een gevallen engel, en nog veel meer, voor je hebt staan.' Nou ja, staan. Hij leunde meer op een laag hangende tak, vanwege de vermoeidheid die nu in golven over hem heen spoelde en dreigde hem knock-out te slaan. Hij geeuwde en de zilveren strepen in zijn ogen waren geheel verdwenen. Blijkbaar kwamen die alleen als de macht van Akna'elle sterker werd en naar buiten wilde. Daar moest hij dus voor oppassen.

Akna'elle keek hem dan ook aan, en ze hoorde zijn woorden. Ze hoopte maar dat hij het zou overleven, aangezien haar macht wel erg groot kon zijn. Daarna richt ze haar blik op de omgeving, en ze luisterde dan naar zijn andere woorden. Ze keek hem diep in de ogen aan, waarna ze dan even een lange tijd zweeg. "De spreuk heb ik zelf rond mijn hart geplaats Kira, al eeuwen geleden had ik deze spreuk. Zelfs van toen ik nog maar net een gevallen engel werd." Zei ze dan ook zacht tegen hem, en ze keek toe hoe hij steun zocht bij een lage tak. Ze keek dan kort in het rond, waarna ze haar vleugels helemaal uitstrekte. Om eerlijk te zijn wilde ze niet dat die spreuk wegging, aangezien ze niet meer verliefd wilde worden. Ze had die spreuk gebruikt om te voorkomen dat ze een gebroken hart zou hebben, maar dat liet ze niet aan hem merken. Niemand wist namelijk de reden van de spreuk, enkel zij wist het natuurlijk wel. Er was zelfs niet echt een spreuk die het kon ongedaan maken, maargoed dan keek ze weer eens naar de hemel.