Wisdom will not be shared

Akna'elle zat rustig op een stoel in het kasteel, en ze bekeek haar nagels dan ook even kort. Niets of niemand kon haar namelijk stoppen, nouja van de goede wezens dan. Ze had wel vaker iets waar ze goed in was, maar dan nog hield ze alles in de gaten. Zij was eeuwen geleden nog voor de meeste wezens hier ontstaan, en toch had ze haar maker vermoord. Ze grijnsde even breed, aangezien ze in al die jaren en eeuwen eerst geslapen had. Toch was ze een paar jaar terug weer ontwaakt, en dat door enkele domme slechte kinderen die haar zegel hadden verbroken. Deze waren dan ook vol angst weggegaan van haar, en ze snoof dan ook even diep. Ze was altijd al een uniek wezen geweest, en nog nooit had er iemand het doel gevonden van waarom ze gemaakt was. Dus eigenlijk heeft ze geen familie omdat ze alleen was op de wereld. Iets wat ze dus vele fijner vond, en ze zou het dan ook laten merken. Ooit voor dit alles was ze een goede engel geweest, maar dan had ze slechte dingen gedaan, en hadden ze haar verbannen. Daardoor was ze een gevallen engel geworden, en net als ze verbannen was op sterven na dood. Kortom was ze dan dus gebeten door een vampier die blijkbaar verliefd was op haar, alleen had hij pech want kort daarna werd hij vermoord. Haar vleugels waren op dit moment niet zichtbaar, en dus zat ze daar in haar sexy verleidelijke kleren. "Afte'rilla nectr'os" zei ze dan ook even mompelend, aangezien ze niet de taal van nu wilde spreken.

Een knappe lange jongen liep rustig door het kasteel. Zoals altijd had hij zijn zwarte muts op om een deel van zijn rode haren te verstoppen. Zijn rode ogen stonden emotieloos, net als zijn knappe gezicht. Hij dwaalde al een tijdje rond dus zocht hij eens een goede schuilplaats op. En die plaats, daar was hij. Hij grijnsde lichtjes en liep rustig verder. Hij hoorde plotseling iemand wat zeggen, een meisjesstem. Hij liep naar het geluid toe en stopte voor het meisje. Ze had erg sexy kleren aan maar voor hem boeide het niets. Hij keek haar emotieloos aan en al snel sierde een licht grijnsje op zijn gezicht. Schaduw viel over zijn rode ogen en hij keek haar aan. "En wie ben jij?" vroeg hij kil en nog steeds grijnsde hij. Hij bekeek haar eens een keertje goed en pakte een sigaret. Hij stak deze in zijn mond en zijn rode ogen flitsten even op. Een vonkje liet de sigaret branden en hij nam een trekje. Hij blies de rook rustig uit en hij keek het meisje nog steeds emotieloos aan.

Akna'elle had de bewegingen van deze persoon al opgemerkt, maar daar had ze niet op gereageerd eigenlijk. Simpelweg omdat ze geen zin had, waarna ze dan kort naar de jongen keek. Hij was vele jonger dan haar, aangezien zij echt al heel oud was. Ze was namelijk één van de oudste en wijste wezens op deze planeet. Haar blik was dan ook gewoon leeg, en ze hoorde dan zijn vraag over wie ze was. Ze snoof dan ook even diep, en ze stond dan plotseling op. Haar blik had ze op de zijne gericht, en ze keek hem met haar lege donkere ogen aan. Na een tijdje deed ze een stap dichterbij, maar verder deed ze niets. "Een wezen dat gevreesd word door elk ander wezen, waarvan ze weten dat ik niet zomaar hier ben." Sprak ze dan ook in haar taal, en ze bleef hem met haar lege blik aankijken.

Een zwarte schaduw rekte zich uit een van de muren van het kasteel. Een man achtig wezen werd gevormd en losgelaten door de muren. 'Ryuk, blijf hier!' siste een kille stem er achteraan. Echter lette het wezen niet op. Totdat een schaduw achtige klauw hem terug de schaduwen in trok. 'Hier blijven,' siste de stem weer. En klonk een gesmoord antwoord en een jongen verscheen in het gangpad. Hij rekte zich uit en geeuwde. Slapen als schaduw had voor en na delen. Zoals bijna alles. Zijn rode ogen keken zoekend rond. Het duivels kasteel, en van zijn favoriete plekken om te komen. Hij grijnsde even en een scherpe hoektand werd zichtbaar. Veel 'goede' wezens zagen hem als Vampier, en ooit was hij dat ook geweest. In een leven dat ver achter hem was, vlak nadat hij was verbannen naar de Hel. Daar had zo'n vervelende bloedzuiger zich te goed gedaan aan hem, alleen moet je niet sollen met een demon. Hij zette een stap vooruit, en een sluier van schaduwen en andere duisternis vormde een cape over zijn schouders heen en een weide kap over zijn hoofd. Enkel zijn bloedrode ogen waren duidelijk zichtbaar. Hij liep verder de gang door, op een redelijk hoog tempo. Daar stonden twee wezens, de een was een vampier. Dat had hij meteen door, maar die andere. Het meisje, dat kon hij niet thuis brengen. Hij schoof de schaduwen in, verplaatste zich naar achter de wezens. Hij ging onopvallend in de troon zitten die aan het einde stond en kuchte zacht. 'Ik wilde jullie uhm..' Hij keek even naar wat de wezens aan het doen waren. 'Thee avondje niet onderbreken, maar was dit voor besloten bezoek?' Een grijns sierde zijn bleke gezicht, terwijl de andere het toch niet zouden zien door de kap heen.

Even snoof Akna'elle diep, waarna ze de vampier dan nog even met haar lege blik bekeek. Algauw wend ze haar blik gewoon van hem af, en ze ging dan gewoon van de jongen weg. Het kon haar niet schelen dat hij er kil uitzag, aangezien zij ouder was dan hem. Ze snoof dan ook even diep, maar haar naam zeggen aan hem zou ze echt niet gaan doen. Dat vond ze namelijk erg laag, nouja ze vertelde nooit haar naam aan iemand. Daarna merkte ze plots iemand anders op, en alweer snoof ze even diep. "Afte'rilla nectr'os" Mompelde ze alweer geërgerd, en ze ging dan naar het raam toe. Haar donkere ogen gingen weer even naar de persoon die begon te spreken, en ze rolde dan ook even met de ogen. "Denken ze nou echt dat ze mij interesseren?" Sprak ze weer in haar eigen taal, en ze keek dan rustig naar buiten. Bij deze begon ze zich duidelijk wel te vervelen, maar dat liet ze hen niet merken. Nee, ze was vele anders dan andere duistere wezens, en dat kon je dan ook duidelijk merken. Kalm deed ze haar rokje goed, en ze deed een haarlok achter haar oor.

'Gih'rsi mahir'wra,' Zei de jongen rustig. De cape en de kap verdwenen en zijn bleke huid werd zichtbaar. Een kille grijns zat op zijn gezicht gegrift, terwijl zijn rode ogen het meisje aankeken. Hij draaide een ingewikkeld patroon met zijn vingers en Ryuk verscheen naast hem. Hij had het geluk dat hij als enige hem kon zien. 'Herken je me niet meer?' Zei hij rustig tegen het meisje. Terwijl zijn rode ogen over haar lichaam waren gegaan kwamen langzaam aan de herinneringen terug aan zijn tijd in de Hel. Daar had hij een meisje, Akna'elle, ontmoet. Zij was dan ook de enige die een klein tipje van de sluier rondom Kira kende. Hij verzitten zich en hing nu meer in de stoel/troon. Zijn benen bungelde over de rand heen. Hij ging met zijn hand door zijn bruine haar en zijn rode ogen richten zich op de andere vampier. Hij grijnsde even en zijn scherpe hoektanden werden zichtbaar. Daarna siste hij wat in een onbekende taal en Ryuk dook op de jongen af. Hij bestudeerde hem kort en keerde terug naar Kira. Hij mompelde wat en de jongen knikte. Nu had hij genoeg informatie. Hij grijnsde weer en zijn rode ogen focuste zich weer op het meisje. 'Hirtka'wisje.' Zei hij daarna. 'Tong verloren?'

Akna'elle keek op bij het horen van de woorden, en ze snoof dan ook even. Daarna rekte ze zich even uit, en ze keek hem dan aan. Het verbaasde haar dat ze hem nu juist moest tegen komen, maargoed kalm liep ze op hem af. "Tuurlijk herken ik je nog wel, maar dan nog ben ik veel verandert in al die eeuwen." Sprak ze terug in hun taal, en ze ging voor zijn neus staan. Daarna boog ze zich voorover, en een grijnsje was even te zien. "Nia'kler Brisli'ran." Mompelde ze dan zacht tegen hem, en de 'vertaling' was "Nee, maar jij misschien wel vriend." Ze keek hem dan ook aan, en ze bracht dan haar gezicht dichter bij hem. Een kus gaf ze hem, maar dan plaatste ze haar lippen in zijn nek. "Je smaakt goed." Zei ze dan ook om hem een beetje te plagen, waarna ze dan met haar tong over zijn nek ging. Natuurlijk ging ze hem niet bijten, aangezien hij de enige man was wat ze kon vertrouwen. Haar donkere ogen hield ze even gesloten, en ze ging dan lekker op zijn schoot zitten. "Wat heeft die mooie Kira allemaal al uitgespookt?" Sprak ze dan in hun taal, en ze streelde dan ook zijn wang.

'Je bent niet de enige,' Zei Kira rustig terug in dezelfde taal. Hij was het gewent om zo te praten, het was eeuwen lang zijn moeder taal. Dus was het niet al te moeilijk meer voor hem. Hij zag dat Akna'Elle op hem af kwam. Ze ging haar gang maar, hij wist dat ze te vertrouwen was. Al hadden ze elkaar in geen eeuwen, letterlijk, meer gezien. "Nia'kler Brisli'ran" Zei ze tegen hem terwijl ze zich dichter tegen hem aanboog. 'Hoigma'nikra,' Antwoorden hij, wat een betekenis had van; 'Nee, niet meer zo erg als vroeger.' Hij grijnsde en voelde haar kus, even verstrakte zijn lichaam en voelde hij een lichte vorm van paniek omhoog komen. Maar hij duwde alles terug en hoorde haar woorden. Hij ontspannde zich en snoof zacht. 'Jou bloed ruikt nog altijd overweldigend. Graag zou ik een paar druppels willen proeven,' Zei hij op een en dezelfde plagende manier terug. Meestal was Kira recht door zee en moeilijk vrolijk te krijgen, maar in het bijzijn van een vriendin wilde zijn karakter nog wel eens worden omgegooid. Ze ging op zijn schoot zitten. Kira grijnsde en legde zijn arm over haar schouder heen en duwde haar zachtjes onderuit. 'Het gebruikelijke,' antwoorde hij in hun taal. 'Aantal moorden, wat bloed vergiet, oorlogen uitgelokt. Hetzelfde als altijd,' En speelde een lichte grijns op zijn gezicht.

Kalm sloot ze heel even de ogen, waarna ze dan naar zijn woorden luisterde. Ze grinnikte dan ook even kort, en ze keek hem kalm in de ogen aan. Ze bleef lekker op hem zitten, waarna ze dan aan zijn woorden over haar bloed dacht. "Wel dan moet meneer er van drinken, maar weet wel dat ik dan jou ook weer terug zal bijten." Zei ze dan ook in hun taal, en ze keek hem weer in de ogen aan. Ze zat lekker op zijn schoot, en ze zou er dan ook gewoon niet afgaan. Nee ze zat heerlijk zacht, en dat had ze het liefste van alles. Haar ogen fonkelden even kort, en ze streelde dan zijn wang even. "Oeh lekker gemeen dus. Daar hou ik tenminste van, niet zoals die losers van daar boven." Vertelde ze hem dan gewoon, en ze gaf dan weer een likje in zijn nek. "Je weet toch dat je van mij bent é?" Vroeg ze dan aan hem, en een grijnsje was te zien om haar lippen. Ja, ze had hem beschouwd als de hare, en dat zou ook nog eens zo blijven. Geen enkel wezen kon hem van haar afnemen, en ze dacht dan kort aan het feit dat ze inslaap was gedaan. "Weetje in die eeuwen dat ik in slaap was heb ik toch vanalles meegemaakt, maar hier is het dus duidelijk saai. Vroeger was er meer te beleven nietwaar liefje?" Zei ze dan tegen hem, en ze drukte weer een kus op zijn lippen.

"Wel dan moet meneer er van drinken, maar weet wel dat ik dan jou ook weer terug zal bijten." Zei Akna'elle tegen hem. Even dacht hij aan de wet van Drievoud. Alles wat je doet komt drie maal zo sterk op je terug. Hij grijnsde en zei, 'Nee, ik houd het wel bij de bloed tablets.' Eigenlijk had hij een hekel aan die dingen, maar ze stilde de dorst voor een tijdje. Hij zuchte en zag dat ze hem aankeek. Zijn rode ogen gleden over die van haar en hij glimlachte weer. Zijn gebogen hoektanden waren duidelijk zichtbaar. Haar vinger gleed voer zijn wang. Hij liet het gewillig toe, hij kende haar gedrag. Hij vertrouwde haar, dus het zat wel goed. "Oeh lekker gemeen dus. Daar hou ik tenminste van, niet zoals die losers van daar boven." Hij grinnikte even, 'Ik ben gemeen, daarom ben ik ook een gevallen engel. Verbannen naar de Hel en terug gekeerd als demon,' Zei hij zacht. Hij gaf haar een likje in d'r nek, net zoals ze al de heletijd bij hem deed. "Je weet toch dat je van mij bent é?" Even werd zijn blik star, maar ontspande daarna weer. 'Uhu,' Zei hij enkel, niet helemaal wetend wat hij moest zeggen. Hij wist dat ze hem als haar 'ware' zag, maar wat haar gevoelens voor hem waren, daar was hij nog niet helemaal over uit. Ze was een pracht van een meid, even slecht en puur als hem. Ze had fantastische krachten en was uitermate krachtig. Maar hij was altijd onberijkbaar en ontweten geweest voor liefde en andere emotisch. Maar het drijgde de laatste tijd steeds meer aan de oppervlakte te komen. Ze stem van Akna'elle wekte hem uit zijn overpeinzingen. "Weetje in die eeuwen dat ik in slaap was heb ik toch vanalles meegemaakt, maar hier is het dus duidelijk saai. Vroeger was er meer te beleven nietwaar liefje?" Daar was ze weer met haar 'liefje' misschien moest hij er maar gewoon in meespelen. Maar nog voordat hij iets kon doen kreeg hij weer een kus op zijn lippen. Ditmaal was hij erop voorbereid en gaf haar een lange zoen terug.

Ja, Akna'elle was vaak te onvoorspelbaar, en vaak was ze dan ook erg flirterig. Alleen bij hem deed ze dat nooit vaak, en dat was iets wat hij wel duidelijk moest weten. Ze hoorde zijn antwoord op haar ragen dan ook, en een grijnsje was even op te merken om haar lippen. Dan toen ze hem had gezoend kreeg ze opeens een kus terug, en om eerlijk te zijn had ze dat totaal niet verwacht. Niet dat ze er mee in zat, aangezien ze het wel leuk vond om weer terug gezoend te worden. Kalm keek ze hem diep in de ogen aan, en ze bleef lekker nog steeds op zijn schoot zitten. De geur van zijn bloed drong even in haar neus binnen, maar dat negeerde ze dan ook gewoon. Dit omdat hij haar vriend was, en ze zou hem nooit zomaar bijten. Nee, enkel als hij haar ook gebeten zou hebben, maar voorlopig kon ze even zonder bloed. Ze had haar armen om zijn hals geslagen, en ze bleef hem in de ogen aankijken. Na al die eeuwen had ze hem wel gemist, en nu ze hem terug zag was dit wel een grote opluchting voor haar. Daarna plaatste ze haar hoofd op zijn schouder, en ze sloot dan ook even haar ogen.

Kira liet haar langzaam los, zijn rode ogen stonden strak, maar een lichte grijns speelde op zijn lippen. Hij had iets gedaan wat totaal tegen zijn eigen regels was, iets waarvan hij zichzelf had voorgehouden het nooit meer te doen. Niet meer sinds zijn enige echte vriendin was gestorven, nadat hij was verbannen uit de hemel en een gevallen engel was geworden. Hij keek haar aan, zijn rode ogen in die van haar. Ze bleef rustig op zijn schoot zitten, ach ja. Ze deed maar. De geur van haar bloed dreef hem bijna tot waanzin, als een kind dat naar een toonbank vol met cake's keek. maar hij hielt zich in, hij wist dat als hem haar zou bijten dat ze hem zou bijten. En daar had hij nu totaal geen zin in. Ze bleef hem aankijken. En hij keek haar terug aan, voordat ze haar hoofd op zijn schouder legde. Zachtjes streken zijn bleke vingers door haar haar heen en zong hij zacht een ouderwets slaap liedje wat nog was blijven hanger van zijn 'vorige leven'. Hij zuchten en keek naar de andere man die er stond, die al een lange tijd niets meer had gezegt.

Na een tijdje stond Akna'elle op, en ze snoof dan ook even diep als ze die persoon van daarnet weer zag. Ze zucht dan ook even diep, aangezien ook zij gek werd van de geur bloed. Ze glimlachte heel even kort naar Kira, waarna ze dan zich even uit strekte. Ze begon stilaan wel een beetje moe te worden, maar dat liet ze niet tonen. Kalm liep ze naar het raam toe, en ze keek dan ook even naar buiten. Ze dacht aan de tijd van vroeger, maar veel dingen wilde ze zelfs niet eens herinneren. Een duistere aura vormde zich rond haar, en toch was ze nog ijzig kalm. Het was hier wel stil, maar voor de rest maakte het haar niet uit. Ze deed wel haar mini-rokje goed, aangezien deze fel naar omhoog was gekropen. Algauw dacht ze aan de eerste ontmoeting met Kira, en herinnerde zich dan de goede momenten met hem. Al verdwenen die gedachten gewoon weer, en sloot dan een lange tijd de ogen. Vele gevoelens en emoties kwamen weer naar boven, maar die probeerde ze gewoon te negeren. Ze weigerde haar gevoelens te tonen, en ze snoof dan ook weer eens.

Blijkbaar was hij niet de enige die gek werd vandie bloedgeur. Akna'elle stond op, tot zijn opluchting -zijn benen begonnen gevoelloos te worden-, en liep een stukje bij hem weg. Hij wreef over zijn bovenbenen en rekte zich uit. Eigenlijk wilde hij hier nog wel even blijven, hij vond het wel een leuk optrekje. Hij grijnsde en zakte nog wat verder onderuit. Ondertussen was Akna'elle naar het raam gelopen en stond naar buiten te kijken. Kira grijnsde, veranderde in een dikke zwarte mist en cirkelde rond haar. Heel even lichte zijn rode ogen op, die de grijns op zijn gezicht -als die te zien zou zijn- reflecteerde. Daarna veranderde hij weer in zijn vaste vorm en stond achter d'r. Ze deed haar mini-rokje recht. Hij staarde langs haar heen naar buiten toe en vroeg zich af of er echt zo veel was veranderd in de tijd dat hij zich niet had laten zien. Ach ja, wie zou het weten. Zijn gezicht stond strak, geen enkel emotie was ervan af te lezen. Hij hielt dit masker nu al eeuwen lang in stand, en met de komst van zijn vroegere vriendin zou dit niet worden veranderd. 'Zullen we ergens anders naar toe gaan? Zonder nieuwsgierige ogen,' Vroeg hij rustig. Hij was zich sterk bewust van de derde vampier.

Akna'elle keek de hele tijd naar buiten, en ze sloot dan alweer de ogen. Ze merkte dan plots dat hij achter haar stond, en ze keek even om naar hem. Haar blik hield ze kort op hem gericht, maar dan weer naar buiten. Ze hoorde dan zijn woorden, en een grijnsje verscheen even om haar lippen. "Waar wil de heer dan naartoe gaan met deze dame?" Vroeg ze hem in hun taal, en ze richt dan alweer haar blik op hem. Even keek ze rond in de troonzaal, en ze dacht dan weer na over vanalles. Dit keer was ze aan het denken aan een plek waar ze misschien naartoe konden gaan. Om eerlijk te zijn had ze Kira niet verwacht terug te zien, maar ze was er wel erg blij om. Hij was namelijk de enige die ze kon vertrouwen, en ze zuchr dan ook even diep. Dit deed haar dan denken aan de man waar ze een relatie mee had. Deze had haar namelijk altijd bedrogen, maar ook vaak genoeg belogen. Ze moest er niet aan denken om nog zo iets mee te maken, en vandaar dat ze dus deels ook vaak begon te flirten. Zo nam ze haar wraak door anderen hun harten te breken, en ze schudde dan even het hoofd om die gedachten weg te vegen.

Kira keek naar buiten, zijn ene arm rusten op zijn rug. Metg zijn hand maakte hij een kort patroon en voelde hoe een schok van kracht door zijn lichaam schoot. Als adrenalina. Hij genoot ervan en sloot zijn ogen. Daarna keek hij weer op, en de kleuren om hem heen waren feller dan voorheen. Maar een knaggend gevoel overviel hem. Honger, dorst, bloedlust. Hij gromde dierlijk en veranderde in een zwarte wolf met vuur rode ogen. Hij gromde naar Akna'elle en zei in haar gedachten, 'Honger. Zullen we jagen?' En kwispelde even. Zijn honger naar bloed was altijd al sterk geweest, maar er waren momenten dat ihj zichzelf verloor en een halve stad uitmoorden. Niet dat hem dat boeide, maar hij had het liever niet. Dus wilde hij nu zo snel mogelijk jacht maken, deste sneller konden ze iets leuks gaan doen. Met zijn gevoelige neus vond hij al snel slachtoffers en jankte zacht. Zijn ogen leken alleen maar rode te worden nu er een grootte hoeveelheid bloed in de buurt was. En dan nog niet eens te spreken over de heerlijke geur van het bloed van Akna'elle die naast hem stond.

Akna'elle keek om naar de wolf toen ze zijn stem hoorde, en ze keek hem even vaagjes aan. Nouja ze was het wel gewoon van hem, en een glimlachje was voor héél kort te bespeuren om haar lippen. "Brave jongen daar heb ik nu juist even zin in." Zei ze dan al plagend tegen hem, en ze aaide hem op het hoofd. Daarna keek ze in het rond, en ze liep dan de troonzaal uit. Haar donkere ogen keken even achterom, en ze bleef dan wachten in de gang op hem. Rustig deed ze het raam open, en ze liet haar vleugels al tevoorschijn komen. Even keek ze naar de hemel, en daarna zocht ze naar bewegingen via haar oren. Tja als je een vampier was kon je gemakkelijk mensen aanvoelen, en dat was nu ook het geval. Al liet ze hem even het werk doen, en ze grijnsde even breed. Ze zou eerst een man eens goed verleiden voordat ze deze zou bijten.

Kira kwispelde kort toen hij de aai in ontvangst nam. Hij gromde zacht en ving al snel een paar mensen stemmen op. Hij draaide zich om naar het raam. Ze zaten vrij hoog, maar hij kon het wel aan. Hij nam een aanloop en sprong door het open raam. Hij landen keurig op zijn poten, en zag twee mannen staan. Beide keken ze de wolf vreemd aan en gingen weer verder met hun gesprek. 'Hoezo zielig,' dacht Kira en verdween in de schaduw van een van de mannen. De ogen van de man werden in een oogopslag bloedrood en zijn gesprekspartner deinsde angstig achteruit. 'Sibruwaza, wat is er aan de hand?' vroeg de man. Kira/Sibruwaza keek de man aan. Zijn bloedrode ogen vernauwde zich, terwijl zijn hoektanden groeide. 'Nee, dit kan niet. Hij is bezeten door de Duivel,' Gilde de andere man. 'O nee.' Antwoorden Kira/Sibruwaza. 'Ik ben veel erger dan de duivel,' Met deze woorden sprong hij op de man af en zette zijn lange hoektanden in diens nek. De man probeerde hem nog van zich af te duwen, maar zijn krachten waren al snel verdwenen. De man viel levenloos neer en Kira/Sibruwaza veegde met de rug van zijn hand het bloed van zijn gezicht. Daarna ging Kira weer uit diens schaduw en de man viel ook neer. Een nadeel als hij iemand overnam, ze overleefde het meestal niet,. Ach ja. Dat was niet zijn zorg.

Kalm vloog Akna'elle hem achterna, en ze keek hem met een grijnsje aan. Daarna zocht ze naar een groep mannen, en algauw landde ze een eindje verder van hen. Ze liet haar vleugels verdwijnen, en gelukkig waren haar hoektanden niet zichtbaar. Ze liep op de mannen af met haar sexy verleidelijke kleren, en ook had ze een behoorlijke uitdagende, ondeugende houding tijdens het stappen naar hen. De mannen floten dan ook naar haar, en daar maakte ze dan duidelijk gebruik van. Algauw liep ze dichter bij een man, en deze sloeg meteen zijn armen om haar heen. Blijkbaar hadden deze mannen behoefte aan een vrouw, en dat deed haar plezieren. De man kneep dan ook in haar kont, en ze gaf een klein kort gilletje. Dit was natuurlijk gespeeld, en ze keek de man diep in de ogen aan. "Zozo mooie dame jou neem ik eens mee." Zei de man dan ook tegen haar, en ze keek hem aan. "Doe me geen pijn." Zei ze natuurlijk gespeeld, al wisten de mannen dat niet. algauw voelde ze de man zijn lippen op de hare, en ze deed dan ook gewoon met hem mee.

Kira was zich net te goed aan het doen van de tweede man, die ene die hij net had omgelegd. Toen een ander geluid zijn aandacht trok, gefluit. Hij keek op, zijn mond en hals zaten onder het bloed. Hij veegde het weg met de rug van zijn hand en zag dat Akna'elle naar een paar mannen toe liep. Een grijns speelde op zijn lippen, hij wist al wat ze ging doen. Ze was echt niets veranderd in al die eeuwen dat ze elkaar niet hadden gezien. Hij veranderde in een zwarte kraai, met bloed rode ogen en ging op een tak boven de mannen zitten. Zo kon hij hun goed in de gate houden, hun fouten zien. En fout deden ze het zeker, Akna'elle is niet te vertrouwen. Dat zou toch wel duidelijk moeten zijn. Maar sommige konden ook zo dom zijn. Hij grijnsde weer en riep was in zijn eigen moeder taal. Wat veel weg had van een stel nagels die over een schoolbord krasten. Een paar mannen keken op en zagen de kraai zitten. Zijn rode ogen waren even niet zichtbaar. Maar leken gewoon op de zwarte kraaloogjes van een normale kraai. Een van de voorzorgsmatregelen die hij nam. Anders gingen ze hem nog aan zien voor 'bezeten beest.' Al was dat eigenlijk ook wel waar, al hoefde zij da niet te weten.

Akna'elle zoende gewoon verder mee, en ze voelde zijn handen om haar lichaam naar boven komen. Algauw verscheen er opeens een zwarte mist tevoorschijn, en dan op dat moment kwamen haar hoektanden ook tevoorschijn. Daarna beet ze de man gewoon, en ze dronk deze gewoon helemaal leeg. Algauw ging ze naar de volgende, en opeens kreeg ze iets tegen haar achterhoofd. Ze schrok er dan ook even van, en haar donkere ogen werden nu puur zwart. En dat was geen goed teken, waarna ze dan haar zwarte engelenvleugels tevoorschijn liet komen. Een puur duistere gloed kwam om haar heen, en voor velen was dit haar ergste vorm. Alleen wist niemand hoe sterk ze in deze situatie kon zijn. Haar hand greep twee mannen bij de keel, en ze kneep deze dan ook zonder moeite dicht. Deze vielen meteen dood door de schokken die ze kregen, aangezien er vonken bij haar handen waren. Haar veren werden vlijmscherp, en ze haalde zo de andere mannen ook neer. Na een tijdje waren de mannen dood, en nog steeds zat ze in deze situatie. Kalmeren kon ze niet, aangezien ze in een verder stadium was geraakt. Wat dus betekende dat ze elk wezen kon vermoorden die op haar pad liep.

De kraai hopte heen en weer over de tak. De mannen schenen geen aandacht meer voor hem te hebben. Gelukkig. Hij keek toe naar wat Akna'elle aan het doen was. het gewone werk, wat hij wel was gewend. Maar er was iets anders. Hij voelde een vreemde kracht rond haar, iets wat hij niet van haar gewend was. En niet veel later werden zijn vermoedens werkelijkheid. Ze veranderde, vlak voor zijn ogen, en iets wat hij niet kon plaatsen. Haar krachten welde aan, dat merkte hij wel. Maar haar vleugels waren zichtbaar en ze schokte helemaal. 'Dit loopt niet goed af,' Zei Kira tegen zichzelf. Hij veranderde weer in zijn mensen gedaante en ging aan detak hangen. Hij landen keurig op zijn voeten en ging snel achter Akna'elle staan. Hij haakte haar armen vast op haar rug, en probeerde haar vleugels te ontwijken. 'Akna'elle. Rustig, kalmeer jezelf.' zei hij zacht in haar oor. Of zijn woorden effect hadden? Dat wist hij zelf niet eens. Dit had hij nog nooit bij haar meegemaakt, en hoe zeer hij het ook haatte. Als ze hem zou aanvallen zou hij al zijn kracht inzetten om haar aan te vallen.

Akna'elle zocht naar elk levend wezen in de buurt, en toch bleef ze gewoon op dezelfde plek staan. Algauw werd ze opeens gegrepen bij haar armen, en ze keek dan ook achterom naar Kira. Ze hoorde zijn woorden, en enkele losse veren kwamen de lucht in. Ze stonden klaar om aan te vallen, waarna ze dat dan ook deed. Diep vanbinnen had ze hem niet willen aanvallen, maargoed daar kon ze nu niets aan veranderen. Haar puur zwarte ogen keken half in de zijne, en ze liet de gloed gewoon sterker worden om haar heen. Al probeerde ze diep vanbinnen zichzelf te kalmeren, toch was het iets moeilijker dan ze had gedacht. Haar veren vlogen op hem af, en haar zwarte nagels werden gewoon scherper. Alleen kreeg ze haar armen niet los, aangezien hij haar wel in een stevige grip had.

Kira gromde en dook weg voor de veren. Dit kon nog lastig worden. Hij richten zijn eigen kracht en wilde in de schaduw van de vrouw duiken, om haar van binnen te kalmeren. Maar dan was hij het kwetsbaars en kon ze hem makkelijk doden. Hij moest dit anders doen. Een puur zwarte aura verscheen rond zijn schouders, en door zijn rode ogen spoelde zwarte mist. Hij mocht zichzelf niet te veel los laten, anders kon hij zichzelf verliezen, net zoals bij haar was gebeurd. Hij gromde en kromde zin rug, terwijl hi Akna'elle in zijn grijp hielt. 'Sorry,' Zei hij zacht. Bijna onhoorbaar. de zwarte bal die zich rond hem had gevormd liet los van zijn lichaam en cirkelde rond haar. Hij stuurde hem rond en liet hem in haar duiken. Op de plek waar haar hart zou moeten hebben gezeten. Hij wist dat je dit soort mensen, of wezens niet van buiten af kon aanvallen. Alleen van binnen. En dat was hij dan ook van plan. Hij liet de bal opsplitsen, zich in haar bloedbaan nestelen, de vijandigen dingen uitschakelen en haar lichaam zuiveren. Maare tegenlijktijd was Kira vatbaar voor de 'monstertjes' die in het lichaam van Akna'elle zaten en haar deze macht gaven. En al snel voelde hij de eerst overspringen en zich in hem zelf nestelen. Zolang het er niet te veel werden kon hij het nog aan, en kon hij ze buiten sluiten. Hij sloot ze op en duwde ze weg in het uiterste hoekje van zijn bewustzijn. ZO was hij even veilig. En hopelijk zij ook.

Akna'elle wist niet wat doen, en de duisternis nam gewoon toe. Algauw voelde ze iets in haar komen, en de grip waarin ze vastzat bleef dan ook erg stevig. Ze keek hem nog steeds aan, en de veren kwam dan ook weer terug. Beetje bij beetje voelde ze dat ding in haar iets doen, en ze schudde dan ook even haar hoofd. Hij zat bij de plek van haar hart, nouja van hetgeen waar een duistere prikkeldraad omzat. Ja, haar hard had letterlijke duistere prikkeldraad erom heen, en ook was haar hart al jaren zo puur zwart. Na een lange tijd begon ze te kalmeren door hem, en even zakte ze gewoon weg door haar benen. Ze kreeg haar normale veren weer, maar ook haar ogen waren weer zoals eerst. Ze hijgde dan ook even kort, en ze bleef naar de grond kijken. Ze had nooit gewilt dat hij haar hart zo zou kunnen zien, en ze beet dan ook op haar onderlip.