At night

Akna'elle was net gaan jagen om bloed, en ze keek dan kort in het rond. Algauw besloot ze om naar het meer te gaan, en ze keek dan naar de volle maan die scheen. In plaats van te lopen besloot ze om te gaan vliegen, en ze sloot dan ook de ogen. Kalm ging ze gewoon naar het meer, aangezien ze wel zin had om eens een duik te nemen. Na een tijdje kwam ze dan ook aan bij het meer, en ze landde perfect op een plek. Daar ontdeed ze zich van haar kleding, en ze was nu zonder iets aan naar het meer aan het wandelen. Bij de rand bleef ze even staan om te zien of er niemand in haar buurt was. Bij deze sprong ze elegant het water in, en ze zwom dan enkele rondjes in het water. Ze had Kira al een tijdje niet meer gezien sinds die dag in het kasteel, maargoed zij deed haar ding en hij het zijne. Even verscheen er een korte glimlach om haar lippen, aangezien ze wel blij was om hem terug te zien. Toch bleef ze gevoelloos voor liefde, aangezien het anders toch haar dood word. Ze had de liefde namelijk verbannen door de dodelijkste spreuk te gebruiken. Kalm dook ze onder water, en ze zwom zo héél even verder. Ze keek rond onderwater, maar toch bleef ze wel een tijdje zo zwemmen. Na een lange tijd kwam ze elegant naar boven, en haar blik ging weer naar de maan.

Kira was enigszins aangesterkt. Hij voelde zich soms nog wel wat moe, en het was vechten voor zijn leven vanwege de kracht die hij bij zich droeg, maar hij hielt zich staande. Nu vloog hij als een zwarte kraai, zijn op twee na favoriete gedaante, door het luchtruim. Hij voelde de wind onder zijn lichte vleugels glijden. Het licht van de maan deed zijn rode ogen gloeien. Ze keken zoekend naar de grond, en vonden het al snel. Het maanmeer, de plek waar hij een niet zo'n lange tijd geleden een vervelend joch tegen kwam die hem zijn ware gedaante niet wilde geven. Ach ja. Hij dook naar beneden en veranderde onder de snoekduik in een kleine zwarte mistbank. Hij dreef naar Akna'elle toe en verspreiden de mist om haar heen. Daarna dook hij het water in en veranderde weer naar zijn mensenlichaam. Hij zwom een tijdje onderwater en kwam achter haar weer naar boven. 'Boe,' Zei hij droog, al wist hij dat ze wist dat hij het was. Hij grijsde en zwom wat naar achteren.

Akna'elle keek de hele tijd naar de maan, en ze had niet echt door dat er iemand in de buurt was. Nouja ze was erg diep in gedachten verzonken, waarna ze dan ook haar ogen sloot. Even zucht ze dan ook zachtjes, en opeens merkte ze mist op. Ze was even verbaasd, maar ze had wel een vermoeden. Ze grinnikte dan ook even kort bij dat vermoeden, en toch ging haar blik weer naar de maan. Ze voelde dan ook plots trillingen onderwater, en bij het horen van zijn 'boe' schrok ze wel even kort. Daarna keek ze droog naar achteren, waarna ze dan onderwater dook. Algauw kwam ze tot bij hem, en ze greep hem dan bij zijn benen. Ze deed hem gewoon kopje onder, waarna ze dan vluchtig weg zwom van hem. Nouja ze was blij hem te zien, maar dat hij op dit moment haar durfde benaderen was wel vreemd. Meeste mannen zouden meteen wegkijken, en hij was zoals altijd weer een apart geval. Rustig dreef ze op haar rug verder op het water, en ze keek dan een tijdje naar de hemel.

'Whahaha.' Klonk een schelle, krankzinnige lach. Kira dook achterover terug in het water en kwam een paar meter bij haar verwijderd weer boven. 'Je schrok,' Zei hij, zijn stem was niet meer dan een fluistering, maar toch zo duidelijk alsof hij naast je stond. Kira kon het niet tegenhouden dat hij kopje onder werd getrokken, en zwom snel terug naar boven. Daar aangekomen zag hij dat Akna'elle op haar rug in het water dreef. Zijn rode ogen stonden zoals gewoonlijk emotieloos, maar hij was blij dat de maan niet op hem scheen, zodat zijn lichtelijk rood aangelopen gezicht zichtbaar was. Hij grijnsde daarna wat en ging ook op zijn rug zweven. Boven hem hing Ryuk, die nogal geïnteresseerd naar Akna'elle zat te staren. 'Ryuk, kap daarmee. Verdwijn!' siste hij kwaad. De shinigami keek hem zuur aan, maar verdween uit eindelijk wel. Hij merkte dat hij vlak naast haar dreef en glimlachte, Zijn gezicht werd gevuld met het licht van de maan, wat zijn bloedrode ogen liet oplichten. 'Volle maan,' Zei hij zacht. In de verte sloeg een toren. 'En middernacht, kon het nog beter,' Vervolgde hij. Hij voelde zijn krachten groeien, maar ook de kracht van Akna'elle in zijn lichaam groeide mee. Hij gromde zacht en drukte het terug, zo, nu moest het goed zijn.

Akna'elle had wel gemerkt dat hij met haar aan het lachen was, maar dat feit had ze gewoon genegeerd. Haar ogen sloot ze dan ook voor een lange tijd, en ze bleef drijven op het water met haar rug. Voor even dacht ze aan niets, aangezien er niets was om aan te denken. De liefde had ze niet nodig, aangezien het toch alleen maar eindigde op een gebroken hart. Dat was de reden van de spreuk, maar ook zodat ze niet nog eens verliefd zou worden. Daarna merkte ze dat ook hij op zijn rug dreef in het water. Een korte glimlach was te zien om haar lippen, maar dan richt ze haar blik op de maan. Algauw dook ze onder water, en ze bleef daar dan ook een lange tijd zitten. Nouja ze had weer zin om te zwemmen, waarna ze dan juist onder Kira dreef.

Akna'elle dook naast hem weg. Ach, ze ging haar gang maar. Kira bleef rustig op zijn rug drijven, met zijn armen onder zijn hoofd. Hij sloot zijn ogen voor een tel en merkte een stroming onder zijn rug komen. Hij deed zijn ogen weer open en zag dat hij in een stroming te recht was gekomen. 'Verd*mme' Siste hij kwaad en dook achterover het water in. Met krachtige slagen zwom hij onderwater -waar de stroming minder sterk was- terug naar het midden van het meer. Hij kwam weer boven water om zijn zuurstof gehalte weer omhoog te halen en zag dat Akna'elle nog steeds weg was, Vast en zeker onderwater. Hij haalde zijn schouders op, vouwde twee zwarte vleermuis vleugels uit en vloog de lucht in. Daar bleef hij op zijn rug zweven en 'dreef' als het water op de lucht. Nu hopen dat hij niet in een luchtstroom te recht kwam. Hij geeuwde en zijn scherpe hoektanden blikkerde in het licht.

Akna'elle keek wat in het rond, en ze zwom dan ook gewoon verder. Algauw zag ze hoe hij in een stroming terecht was gekomen, en dat deed haar binnenmonds grinniken. Kalm zwom ze gewoon verder, waarna ze dan toekeek hoe hij in de lucht dreef. Kalm kwam ze na een tijdje boven water, waarna ze dan even naar omhoog keek. Sierlijk en verleidelijk liep ze het water uit, en haar lange blonde haren bleven dan ook tegen haar lichaam plakken. Natuurlijk had ze wat aangevoeld, en algauw verdween ze plots zodat ze degene die haar zat te begluren kon doden. Algauw beet ze deze in de nek, en ze keek dan tevreden neer op het slachtoffer. Rustig liep ze naar haar kleren toe, en ze deed deze dan ook gewoon aan. Toen ze iets in haar rug gedrukt voelde keek ze op, waarna ze dan even diep snoof. Net als ze haar hoofd wilde omdraaien, werd dat punt nog meer in haar rug gedrukt. Al wist ze niet wat het was, en ze sloot dan voor even de ogen.

Kira hoorde dat Akna'elle uit het water kwam. Hij draaide zich om en grinnikt. Eigenlijk wilde hij een geintje maken en gaan fluiten, maar toen hij merkte dat ze verdween had hij al zo;n vermoeden wat er met diegene was gebeurd die haar begluurde. Dus haakte hij maar af van het idee, al was het wel leuk. Ach, ze wilde hem toch niets aandoen, dus misschien.. als geintje. Hij bleef boven haar zweven en floot haar toe. Waarna hij met een flits verdween. Ze zou toch weten dat hij het was, dus echt veel zin had het niet. Hij landen op de grond en zag dat iemand met een pijl in de rug van Akna'elle aan het prikken was. Hij gromde gevaarlijk en veranderde in zijn demon gedaante, iets wat hij maar zelden deed. Hij tikte de man met zijn staart op de schouder. Deze keek om, zijn mond viel open en zijn ogen werden groot van angst. Kira boog zich naar voren, met een enorme snelheid en zette zijn lange, scherpe hoektanden in diens nek. Terwijl hij de man tot de druppel leegzoog veranderde hij terug naar zichzelf. Hij veegde het bloed van zijn mond af en keek naar Akna'elle. 'Sorry, had honger.' Zei hij terwijl hij zijn schouders ophaalde.

Akna'elle bleef gewoon zo staan, en ze snoof dan ook even diep. Toen ze opeens gefluit hoorde keek ze naar boven, en ze had wel door dat hij het was. Algauw voelde ze plots een aanwezigheid die ze vroeger ook had gezien, en ze keek dan om als dat ding van tegen haar rug was. Algauw merkte ze dat het Kira was, en ze hield haar hoofd schuin toen hij die man leegzoog. Toen ze zijn woorden hoorde grinnikte ze even, en ze liep dan naar hem toe. Ze omhelsde hem dan ook gewoon, en ze drukte een kusje op zijn wang. "Agh zolang we elkaar niet opeten vind ik het geen probleem." Zei ze dan ook plagerig, waarna ze hem dan gewoon losliet. Daarna liep ze elegant, verleidelijk en sexy naar de rand van het meer, waarna ze dan rustig naar de volle maan keek.

Kira glimlachte en zei, 'Nooit,' En gaf haar snel een kusje terug. Daarna ging hij aan de rand van het meer zitten en liet zich achterover vallen op de grond. Zijn rode ogen staarde naar de volle maan. Opeens kwam een schim voor zijn ogen.'Wat moet je Ryuk,' bromde hij kwaad. Hij merkte dat de shinigami onrustig was. Wat er meestal op wees dat hij weer voor een tijdje geen appels had gehad. Hij zuchten en stond op. Slenterend liep hij naar zijn tas toe en haalde er een appel uit. 'Hier,' zei hij tegen Ryuk en gooide de appel naar hem toe. Deze ving hem behendig en at de appel op. Kira rolde met zijn ogen en liep naar Akan'elle toe die ook aan de rand van het meer was gaan zitten. 'Is er iets?' vroeg hij zacht. Zijn bleke hand speelde op haar schouder. Zoals hij vaker bij haar deed. Een lichte glimlach lag op zijn gezicht. Hij kneep zacht in haar schouder en haalde daarna zijn hand weg.

Akna'elle keek de hele tijd naar de maan, en ze zucht dan ook even diep. Wat wou ze dat het leven vele beter was zonder gebroken harten, maargoed zo was het leven nu eenmaal. Daarna voelde ze plots een hand op haar schouder, en ze keek dan naar hem. "Nee hoor er is niets ik zat gewoon te denken aan de spreuk rond mijn hart." Zei ze dan zachtjes tegen hem. Daarna glimlachte ze even kort, en ze ging met een hand door zijn haren. "Maak je nu maar geen zorgen, jij moet vooral zorgen dat mijn macht je niet overneemt." Zei ze dan ook tegen hem, aangezien ze haar eigen macht wel kon aanvoelen bij hem. Voor even keek ze hem in de ogen, maar dan richt ze haar blik weer ergens anders op. Toch kon ze het niet laten om weer in zijn ogen te kijken en ze gaf hem daarna dan ook een kus op de lippen. Ze zou niet weten wat ze zonder Kira moest doen, aangezien hij de enige was die zo dicht in haar buurt mocht komen. De andere mannelijke wezens zouden die kans niet eens krijgen en ze grinnikte dan ook even kort. Toch voelde ze hoe de spreuk zich strakker om haar hart begon te vestigen, alsof deze het tegen hield om sneller te slaan.

'Is er echt niet iemand die die spreuk ongedaan kan maken?' Vroeg Kira rustig. Hij ging op zijn hurken zitten en keek naar de maan die in zijn bloedrode ogen weerspiegelde. Ja, zou er niet iemand zijn? Hij vroeg het zichzelf meerdere malen af, maar zei het nooit echt hardop. "Maak je nu maar geen zorgen, jij moet vooral zorgen dat mijn macht je niet overneemt." Hij schudde zijn hoofd op uit zijn gedachten te komen en glimlachte. 'Het lukt wel, zolang ik 't maar niet te veel vrijheid geeft gaat alles goed.' Hij was zich sterk bewust van de macht die binnen in hem probeerde los te komen. Maar goed. Hij hielt het tegen, al kosten het hem overdag meestal zoveel moeite dat hij 's avonds dood op was. En ook nu speelde de vermoeidheid op, hij geeuwde achter zijn hand. Daarna ving hij haar blik en glimlachte. 'Het gaat echt wel,' Zei ij daarna. Hij wilde niet dat ze zich zorgen ging maken, niet vanwege hem. Hij redden zich wel.

Akna'elle keek naar hem toen hij die vraag stelde, waarna ze dan kort nadacht. "Misschien kan de duivel ons helpen, maar ik weet niet of hij dat zou willen doen." Vertelde ze dan maar als antwoord en ze ging daarna naast hem zitten. Ze plaatste haar hoofd tegen zijn schouder en ze richt haar blik even op het meer. Ze wist maar al te goed dat de duivel haar als zijn lieveling beschouwde, alleen had ze er nooit echt aandacht aan besteed. Even sloot ze kort de ogen en ze bleef zo zitten bij Kira. Daarna liet ze zichzelf op haar rug vallen in het gras en ze sloot weer de ogen om even te rusten. Ze was echt blij om hem weer te zien, ookal liet ze dat soms niet echt merken. "Ik kan je wel helpen om mijn macht te gebruiken als je wilt." Zei ze dan zachtjes tegen hem en ze keek hem dan ook even aan.

Kira glimlachte. 'Misschien, maar ik heb hem al weer een tijdje niet meer gezien. Waarschijnlijk is die laaiend op me, aangezien ik mijn opdracht niet geheel heb uitgevoerd. Maar goed, het gaat nu over jou en niet over mij.' Zei hij rustig. Hij sloeg een arm over haar heen en richten zijn blik weer op de maan. Hoelang zou deze nacht duren? Waarschijnlijk eeuwig, vandaar de naam 'Maanmeer' ook. Maar goed. Hij hielt van de nacht, donker, mysterieus. Net zoals Akna'elle als hij er goed over nadacht. Hij grijnsde en merkte dat het hoofd van Akna'elle niet meer op zijn schouder rusten. Hij keek opzij en zag dat ze in het gras was gaan liggen. Hij glimlachte en ging in kleermakerszit zitten. "Ik kan je helpen om mijn te gebruiken als je wilt." Hoorde hij haar zeggen. Hij dacht even na. 'Dus jij bedoelt dat jij mij kan helpen om jou kracht naar mijn hand te zetten. Zo dat ik het kan gebruiken?' Hij trok en frons. Daar kwam hij zelf niet eens meer uit. Nou ja. Waarschijnlijk snapte zij het wel. 'Aantrekkelijk aanbod. Als jij het niet erg vindt, zou ik het wel willen proberen' Zei hij.

Akna'elle keek hem rustig aan en ze hoorde dan ook zijn woorden. "Welke opdracht moest je doen?" Vroeg ze dan kalm aan hem en ze keek even nieuwsgierig in zijn richting. Zijzelf had geen opdracht gekregen van de duivel, aangezien deze haar te dierbaar vond daarvoor. Al had ze er wel vaak genoeg achter zitten zagen en ze richt kort haar blik op de hemel. "Ja dat kan ik lieveling." Zei ze dan ook zacht tegen hem en ze zette zich dan recht. Algauw duwde ze hem speels met zijn rug op het gras en ze ging daarna gewoon lekker over hem zitten. "Ik vind het heus niet erg hoor, trouwens met de macht die jij nu hebt van mij kan je me zelfs stoppen als ik weer de controle zou verliezen." Vertelde ze hem dan gewoon rustig en ze plaatste haar beide handen op zijn borst. Ze zat nu wel lekker zacht en dat deed haar weer even grinniken.

Kira grijnsde sluw. 'Ach ja. Een of andere hoge pief was vervelend. Jammer genoeg kan ik niet te dicht bij hem komen zonder mijn ware gedaante te tonen. En aangezien dat verboden is door de duivel.' Hij haalde zijn schouders op. 'Maar ik blijf proberen, ooit zal het lukken.' Hij grijnsde en voelde dat hij op het gras werd gedrukt. Hij keek Akna'elle even vreemd aan en glimlachte toen. "Ik vind het heus niet erg hoor, trouwens met de macht die jij nu hebt van mij kan je me zelfs stoppen als ik weer de controle zou verliezen." Hij knikte, 'Maar dat kon ik ook al zonder jou macht erbij. Maar goed, met een beetje extra power kan het wel makkelijker.' Hij herinnerde zich nog goed hoe zwak hij zich voelde toen hij klaar was. En zo'n gevoel.. daar had hij een hekel aan. Hij was niet zwak, hij was alles behalve zwak. Maar soms voelde hij zich zwak, al liet hij het niet al te snel merken. Akna'elle zette haar handen op zijn borst. 'En nu?" vroeg hij met een speelse grijns op zijn gezicht.

Kalm luisterde naar zijn woorden en Akna'elle dacht dan ook even kort na. "Dan help ik je toch gewoon met deze af te leiden?" Vroeg ze dan grinnikend aan hem. Dan keek ze even in het rond en ze bleef zo lekker op hem zitten. "Trouwens ik heb al mijn macht verdient bij grootleiders in de eeuwen dat we al leven." Zei ze dan ook met een knipoogje, waarna ze dan rustig zijn borst streelde met haar handen.(Kon het niet laten ) Kalm keek ze op hem neer en ze was blij om hem onder haar te hebben. Nouja ze deed dit dan ook lekker om hem een beetje te plagen en dat deed haar weer grinniken. Hier had ze nooit genoeg van om mannen zot te maken, maar meestal stopte ze dan ook meteen met dat geplaag. Enkel bij hem zou ze het wat langer doen, aangezien ze hem zovele jaren heeft moeten missen. "Geen idee kies jij maar lieveling." Zei ze dan mysterieus en ze stak dan ook plagerig haar tong naar hem uit.