Will I ever be loved?

Nagashi liep over het gras van het maangebied. De maan stond weer hoog in de lucht en gaf een mooi schijnsel over het land. Hij liep met zijn lange donkerblauwe jas door het bos en zuchtte even. Zijn ogen gingen door het bos en zagen in de verte een meer liggen. Nagashi twijfelde geen moment en liep naar het meer. Zijn ogen gleden er over. "Te verlegen om op iemand af te stappen en geen idee wat ik dan zou moeten zeggen..." mompelde hij in zichzelf. Hij zuchtte nogmaals en liep rustig verder. Hij ging op den duur op een rots zitten en keek over het meer. Zijn ogen gingen er over heen. Het witte licht van de maan was duidelijk te zien en gaf een vreemd schijnsel over het meer.

''Is het niet prachtig, de maan.. het meer..?'' Zei een vage zachtte stem plots achter Nagashi. Sayuri was zo geruisloos mogelijk achter de jongen komen staan en had besloten om hem eens gedag te zeggen ookal kende ze hem niet. Diep van binnen wilde Sayuri geen contact zoeken met mensen omdat ze bang was om vrienden te worden. Ze was immers onstervelijk en ze wilde haar vrienden niet voor haar ogen zien sterven als hun tijd er was. Sayuri haar ogen stonden voor even op de jongen gericht maar al snel keek ze gewoon naar de maan. Zoals altijd had ze haar veels te lange mantel om. Ze trok zich er alleen nooit wat van aan dat hij zo lang was want lekker warm was de mantel wel, zeker in de nacht en daar ging het haar dan ook om. Een licht grijnsje verscheen op haar lippen en haar blik ging op dat moment weer naar de jongen. Ze was benieuwd naar hoe hij zou reageren. De laatste twee keer dat ze iemand ontmoet had eindigde ze in een gevecht of zij en die ander deden gemeen tegen elkaar. Sayuri wist meestal dan ook wel dat ze zelf niet een al te lief karakter had soms, maar niet altijd realiseerde ze zich dat.

Nagashi keek op toen hij een stem hoorde en keek even licht opzij. Hij zag een meisje staan die 15 jaar leek. Hij zuchtte even. Zelfs tegenover kleiner iemand was hij verlegen. Hij trok zijn knieën wat op. "Uhu..." was het enige wat aan zijn keel ontsnapte. Desondanks Nagashi erg verlegen was was hij ook niet echt iemand die graag vocht. Zijn ogen gleden over het water en af en toe keek hij naar de lucht. Hij wist niet wat hij moest zeggen. Om een of andere reden sloeg hij iedere keer dicht als hij met iemand moest praten.

Sayuri grinnikte even zacht door zijn wat vage antwoord. Het leek erop dat de jongen wat verlegen was. Kalm liep Sayuri naar de jongen toe en ze bleef vlak achter hem staan. ''Je hoeft niet verlegen te zijn hoor.. ik bijt niet..'' Fluisterde Sayuri met haar zachtte stem bij zijn oor. Voor even bleef ze naar hem kijken om zijn reactie te zien waarna ze gewoon naar de rand van het water liep. Haar witte lange haar glansde lichtjes door het licht van de maan. Een kalm briesje streek door haar haar en Sayuri sloot op dat moment haar ogen even. Ze genoot van de rust die er bij dit meer zo vaak te vinden was. Dit meer was de meeste van de tijd zeker een aanrader voor als je tot rust wilde komen. Na een tijdje opende Sayuri haar ogen weer en ze keek ze even om naar de jongen. Ze glimlachtte kort en lichtjes naar hem waarna ze door haar knieén ging. Ze keek even naar haar spiegelbeeld die in het water zichtbaar was en ze legde vervolgens een van haar handen op het water. Het water voelde koel aan maar toch niet heel erg koud.

Nagashi keek naar het meisje voor kort. Al gauw keek hij weer naar voren. Hij keek over het meer en merkte dat een briesje met zijn rode haren aan het spelen was. Hij wilde opnieuw zuchtten toen hij ineens een stem vlak bij zijn oren hoorde. Ze was nu wel erg dicht bij. Hij voelde zijn hart in zijn keel slaan en slikte even. Zijn pupillen vernauwde zich allemaal tekenen dat hij het benauwd kreeg. Nagashi merkte dat ze naar het meer liep en de tekenen verdwenen weer. Hij haalde even diep adem om wat te kalmeren. "Het zal je niet eens lukken om me te bijten..." zei hij zacht en keek naar haar voor korte tijd.

Sayuri stond op bij het horen van zijn woorden. Ze keek om naar hem en een zacht lachje kwam voor kort uit haar mond. ''Dacht je werkelijk dat ik je ging bijten? Ik ben geen vampier..'' Zei Sayuri kalm maar ook lichtjes wat droog tegen hem. Ze draaide zich vervolgens helemaal om en liep naar hem toe. Lees het Sayuri.. lees wie hij is.. Je wil toch wel weten met wie je nu aan het praten bent..? Zei een misterieuze vrouwenstem in haar hoofd, net voor dat ze voor Nagashi stond. Op het moment dat ze voor Nagashi stond keek ze hem in de ogen aan. Ze legde een hand, haast onbewust tegen zijn wang en haar zwarte pupillen werden smaller. Ze kreeg ineens informatie over de jongen, niet alles maar teminste wel wat. ''Hm 25 jaar en een verlegen karakter..'' Mompelde ze maar het was wel verstaanbaar voor Nagashi. Sayuri zag nog een paar dingen maar besloot deze niet hard op te zeggen. Uiteindelijk werden haar pupillen weer normaal en ze haalde haar hand snel van zijn gezicht weg. Ze deed daarna een stap naar achteren en ze haalde eens diep adem. ''Sorry..'' Zei ze op een iets wat droge toon tegen hem. Ze kreeg het nare gevoel dat ze dat zojuist niet had moeten doen maar die vage vrouwenstem.. Die leek de laatste tijd wel vaker met haar contact te willen krijgen en daardoor deed Sayuri sommige vage dingen bijna onbewust.

Nagashi zat rustig voor zich uit te kijken en grinnikte kort om haar woorden. Hij keek haar even aan toen ze ineens naar hem toe draaide. Toen ze hem in de ogen aankeek voelde hij zijn hart in zijn keel slaan. "Euh..." stamelde hij. Op het moment dat ze lichaamlijk contact met hem maakte door middel van de hand op zijn wang verstijfde hij volledig. Alle spieren spande zich aan en hij keek strak naar Sayuri. Hij keek gespannen terug in haar ogen. De puppillen die vernauwde deden hem niet geruster stellen. Hij merkte ineens dat haar hand weg ging en weer op stond. Hij haalde opgelucht adem. Zijn ogen waren op haar gericht en keek daarna weer naar de grond. Wat ben ik toch een idioot... dacht hij.