You will not lay a finger on her...

Mitsukai was naar het maangebied gevlogen. Zijn woede was uitgelopen tot regenbuien en onweer. Af en toe zag je een flits naar beneden gaan. Zijn ogen stonden strak naar voren. Hij wist precies waar hij haar heen bracht, niets minder dan de grotten. Zijn blik zat met woede maar eveneens vol met tranen. Hij zou niet opnieuw zijn leven kapot maken. Mitsukai zou dat niet kunnen verdragen. Hij voelde meer, meer dan alleen maar vriendschap voor Rose. Zijn vleugels sloegen snel en zijn handen waren tot vuisten gebald. Langzaam kwam de grot in zicht waar hij de engel voor het laatst in zag vliegen.

[dit is voor een verhaallijn, mocht je hier niet in mee spelen wil je dan a.u.b. hier niet op reageren...]

Rose was nog steeds aan het slapen. Ze had echter niets door van wat er aan het gebeuren was. Ze sliep rustig en vredig in de armen van de engel. Ze werd ergens neergelegt en nog steeds sliep ze. Ze droomde erg goed, geen nachtmerrie. Ze droomde dan ook af en toe over Mitsukai, de engel waar ze van hield. Het was voor haar meer dan vriendschap en diep van binnen hoopte ze dat hij hetzelfde voor haar voelde als zij voor hem.

Mitsukai keek strak naar de grot waar de engel heen was gevlogen. Waar bleef Tenshi nou? Hij keek om het hoekje naar binnen en zag nog net dat de engel Rose weer uit haar slaap toverde. Mitsukai slikte even. Hij wilde dus dat ze het moment mee maakte. Mitsukai beet zijn kaken op elkaar. Hij wilde nogmaals om het hoekje kijken en deed dit ook. Echter stond de engel nu vlak voor zijn neus. "Ook hallo..." zei zijn kille stem. Mitsukai slikte en voelde dat hij bij zijn nek gegrepen werd. Nu had hij gewild dat Rose nog in slaap zou zijn. Hij wilde niet dat ze hem zo zag. Hij greep met zijn handen naar zijn keel en haalde moeilijk adem. "Laat haar met rust..je moet mij hebben..." zei hij hees en keek strak naar de engel.

Rose sliep nog een tijdje en werd toen weer wakker. Ze keek wazig op en zag de engel. Ze slikte en krabbelde snel overeind. Ze ging tegen de muur staan en keek naar de engel. Al snel zag ze Mitsukai en kon ze gaan juichen maar nee. Ze zag wat er gebeurde en slikte, ze was veel te bang iets te doen! Rose zuchtte en keek naar de twee. Ze trilde wel maar ze had geen idee wat ze moest doen nu.

Tenshi haar goede form had eindelijk de macht over hun lichaam weer gegrepen en rende zo snel mogenlijk op de grotten af ,,Mitsuk.." maar haar schreeuw stopte toen ze zag dat Mitsukai bij zijn keel was gegrepen door een andere engel [?] en ze rende er op af. Tenshi keek even de grot in, er stond een engel met blond haar, maar al snel ging ze weer met haar zicht naar de man toe. ,,Af!" zei ze streng en ze sloeg de engel tegen zijn achterhoofd. De goede kant van Tenshi pikte veel, maar niet dat anderen aan haar vrienden zaten!
Ze moest nu alleen niet te boos worden en kalm blijven.. Anders zou haar slechte kant weer controle over hun lichaam nemen.

Spoiler:

Mitsukai voelde de grip op zijn keel sterker worden. Hij keek met een strakke blik naar de engel voor hem. Ineens hoorde hij iemand half zijn naam roepen. Hij keek opzij en keek op toen het Tenshi was. Even ging zijn blik naar Castor, die het kennelijk niet opgemerkt had. Ik zorg er letterlijk voor dat je de naam 'Castor' nooit meer zal vergeten... zei een kille stem. Ineens voelde Mitsukai de grip op zijn keel losser worden. Blijkbaar had Tenshi op zijn achterhoofd geslagen en daardoor Castor af geleid. Mitsukai had de bange blik in Rose haar ogen opgemerkt. En hij vond het niets anders dan terecht. Castor greep de arm van Tenshi vast en keek haar kil aan. Mitsukai zag dit als zijn kans en langzaam vulde de grot zich met een dichtte mist. Mitsukai's ogen waren hierop aangepast en hij kon letterlijk zijn wat er gebeurde. Hij liep naar Castor toe en greep hem nu bij zijn keel. Met een harde klap duwde hij hem tegen de muur. Een lichtte kreun was te horen. Mitsukai grijnsde en keek strak naar Castor.

Tenshi merkte dat de man haar arm beet pakte, het was een harde greep en hij keek haar kil aan. Ze wouw net tegne hem schreeuwen, maar ze merkte een dikke mist op en een klein grijnsje sierde haar lippen. Opeens liet de engel haar los, even later hoorde ze een klap en daarna een lichte kreun.
Door de dichtemist zag ze slechts wat figuren, maar ze wist dat Mitsukai de engel tegen de muur had geduwt.

Mitsukai keek strak naar de engel die even licht grinnikte. "Wat is er zo grappig..." siste Mitsukai tegen Castor. Antwoord kreeg hij echter niet. Langzaam brokkelde de engel uit elkaar in een hoop veren die achterbleven op de grond. Mitsukai keek verbaasd op en keek rond. Ineens zag hij een schim op Rose af schieten. Eveneens schoot hij ook naar Rose en duwde haar zachtjes tegen de muur en gebruikte zichzelf als barriere. Hij voelde een steek in zijn schouder. Hij kneep zijn ogen pijnlijk dicht. Rose zou dit zeker gezien moeten hebben. Hij stond immers letterlijk tegen haar aan. Hij opende zijn ogen even voorzichtig en keek even in de ogen van Rose. Zijn blik ging daarna naar zijn schouder waar een dolk in zat. Hij keek rond en zag intussen Castor richting Tenshi lopen. Hij trok de dolk uit zijn schouder en heelde deze. Daarna wierp hij de dolk naar Castor die hem recht in zijn schouder kreeg.

Rose stond bij het hele gevecht stil tegen een muur aan. Nog steeds bekroop de angst haar en trilde ze een beetje. Ze zag toen de schimd die op haar afgeschoten werd en slikte. Ze kneep haar ogen dicht maar voelde niets. Ze keek op en zag Mitsukai voor haar staan. Even keken ze elkaar in de ogen en glimlachtte ze zacht. Ze wilde bedankt zeggen maar hij was alweer bezig. Ze kek naar Tenshi en Castor en slikte weer.

Mitsukai verbeet de pijn en bleef bij Rose in de buurt staan. Hij vormde met zijn handen een cirkel en langzaam verscheen er een bol van lucht in zijn hand. Deze luchtbol zette zich om in een orkaan die door de grot richting Castor ging. Zijn ogen keken naar Rose en daarna gingen ze weer naar Castor. Inmiddels trok hij het dolk er uit en gooide die aan de kant. Hij keek strak naar de orkaan en slikte even. Hij wist hem te ontwijken en de orkaan klapte uit elkaar tegen de muur. Door de orkaan was de mist verdwenen en kon iedereen weer zien wat er was. Mitsukai had een scheur in zijn zwarte vest op de plek van zijn schouder. En Castor had een messteek in zijn schouder. Mitsukai keek strak naar Castor en stond beschermend voor Rose. Hij wilde haar niet kwijt. Het zou hem geen 2e keer overkomen.

Rose slikte en keek naar het gevecht. Ze bleef staan waar ze stond en keek toe. Ze durfde gewoon niets maar ze wilde wel. Ze trilde een beetje en beet nerveus op haar lip. Ze keek even naar Tenshi en dan weer naar Castor die een messteek had. Ze hoopte maar dat het voorbij was. Ze wilde niet dood of Mitsukai kwijtraken! Ze hield van die engel..

[inspiloos]

Mitsukai raakte in een vuist op vuistgevecht met Castor. Hij trapte maar werd tegengehouden en andersom. Mitsukai sloeg Castor even goed raak op zijn gezicht. Hij zag de vuist van Castor op hem afkomen en greep hem met zijn hand vast. Hij trapte hem weg. Zijn ogen stonden woedend en hij kon zichzelf steeds minder bedwingen om deze engel zijn strot dicht te knijpen en niet meer los te laten. Hij greep Castor bij zijn keel en duwde hem ruw tegen de muur en keek hem strak in de ogen. Hij sloeg hem een keer met een vuist en keek naar hem.

Tenshi had verwarrend naar het gevecht gekeken, dat ze maar half kon zien. Maar opeens merkte ze een harde wind op, die op het gegevene moment stopte en de mist trok weer weg. Tenshi keek met grote ogen naar het vuist gevecht en merkte opeens dat Mitsukai Castor in zijn keel kneep en tegne de muur duwde. Tenshi kwam na de schrik weer in beweging, ze rende richting de twee engelen die elkaar naar de keel vlogen en stopte vlak naast Mitsukai. Eigenlijk wist ze neits te zeggen. Ze keek Mitsukai zwijgend aan, er was lichte verbazing in haar ogen te zien.