Wachten op de lichtbron.

Melodia zat al een tijd in het veld.
En kneep haar diamanten oogjes tot kleine spleetjes.
Het was té licht en kon niet goed zien. Ze had de opdracht gegeven aan een meisje haar te volgen om te zien waar ze uitkwamen,En ze was nergens te bekennen.
Zou ze ergens anders naar toen geteleporteerd zijn? Of was ze de weg kwijt?
Het kon allemaal, en Melodia had geen keus dan gewoon te blijven zitten en wachten.
Haar ogen werden spierwit en er verschenen aders die duidelijk zichtbaar waren.
Heel de plaats was overgenomen door het aura van de lichtbron.
Dat was redelijk irritant , nu kon ze niet zien of het meisje in de buurt was of niet.
Ze wachtte.

Latoya lag in de lichtbron. Langzaam aan kwam ze bij en ging ze met een zucht recht zitten. Ze keek verbaasd in het rond toen ze merkte hoeveel licht er wel niet om haar heen was. Ze kneep haar ogen even tot spleetjes aangezien ze zoveel licht niet gewend was en ze stond ondertussen op. Voor even wist ze niet waarom ze op deze plek was maar al snel herinnerde ze zich alles weer. Het nimfenmeer, de lichtbol en het.. Het meisje! Waar was Melodia gebleven? Ze begon langzaam aan steeds meer aan het licht gewend te raken en uiteindelijk kon ze weer gewoon kijken. Latoya keek in het rond opzoek naar Melodia. Ze begon ondertussen te lopen en uiteindelijk zag ze iemand zitten. Ze liep richting de persoon en herkende Melodia al snel. Ze begon wat sneller te lopen en uiteindelijk stond ze bij Melodia. Ze keek haar kalm aan en glimlachtte even lichtjes.
''Waar zijn we nu?'' Vroeg Latoya kalm aan Melodia en ze keek ondertussen weer even in het rond. Ze vond het maar een aparte plek, was dit misschien een speciale plek voor nimfen? Nee dat leek haar geen optie, als het een plek voor nimfen was geweest dan had ze hier vast niet kunnen komen.

Melodia stond er van versteld. Het was een gewoon grasveld , maar groener dan groen.
Alleen gras dat bij elk sprietje perfect de zelfde afmeting had.
Verder was er niets. Ze vond het maar raar, want vlak voor ze erin dook zag ze nergens een andere bal , alleen een kleine blauwe , die je naar het Nymfenmeer stuurt.
"Latoya" begon ze zachtjes , "Heb jij enig idee wat er gebeurt? Hier neem het boek , ik kan niet lezen."
Ze gaf het boek aan het meisje die er iet wat slimmer uitzag dan zichzelf. Bukte zich erna en snoof een keer aan het gras. Het rook naar munt , niet normaal dus.
En het licht dat er hong bleek mist te zijn. Nevel zelfs.
Opeens voelde Melodia nat aan haar kniëen.
De nevel daalde neer op het gras.
Nu kon je de ruimte veel beter zien. Het was geen grasveld het was een enooorm grote kamer.
Met een gras tapijt. Vandaar de exacte lengte en de munt geur.
"Latoya , staat er een artikel in het boek met de naam 'Multicolor teleport'?"

Schijnbaar wist Melodia ook niet waar ze waren aangezien ze meteen een vraag aan Latoya begon te stellen in plaats van dat ze antwoord gaf op Latoya haar vraag. ''Wist ik maar van wat er was gebeurd. Het enige wat ik nog een beetje weet is dat we het nimfenmeer zijn ingedoken, een lichtbol zijn ingegaan en dat we vervolgens hier uit gekomen.'' Antwoorde Latoya en ze zuchtte eens onhoorbaar diep. Latoya keek weer even in het rond waarna ze naast Melodia in het gras kwam zitten. Latoya keek weer om naar Melodia toen ze haar vroeg om een boek aan te nemen aangezien ze zelf niet kon lezen. Latoya nam het boek zonder protest aan en ze bekeek het even. Wat moest ze met dat boek doen? Latoya voelde haar knieén niet veel later ook wat nat worden en ze had de nevel dan ookal opgemerkt. Ze vond de omgeving maar raar vanwaar ze nu waren. Er was veel licht, onnatuurlijk gras waarvan elk sprietje even lang was en dan was er ook nog die vage nevel. Het gaf Latoya zowat de rillingen en ze richtte haar blik dan ook maar snel weer op het boek.
'Latoya, staat er een artikel in het boek met de naam 'Multicolor teleport'?' Vroeg Melodia aan haar. Latoya opende het boek gelijk en ze bekeek de bladzijdes die erin stonden. Uiteindelijk vond ze datgene dat Melodia had gevraag. ''Ja er staat wat over in.'' Antwoorde Latoya kalm en ze keek Melodia op dat moment ook even aan.

Ze voelde Latoya's aura sterker worden.
"Een kamer zonder deuren of ramen, Met een overdosis aan licht en grasmatten. Dit is officieel het vreemste dat ik ooit heb gezien" Zei ze en legde zich zelf op de grond terwijl Latoya het artikel voorlas.
Ze hoorde op een gegeven moment in de tekst dat de meisjes zich op het platfond bevonden.
En dat als de nevel weg was, de zwaarte kracht elk moment kon beginnen te werken.
In gedachte verzonken, Viel Melodia met haar gezicht op 'de begaande grond'
Ze keek naar boven en zag dat het andre meisje nog rustig zat te lezen.
De vloer veranderde in een gigantisch wit hand.
En nam haar mee naar haar imens groot gezicht.
Het was de moeder van melodia alleen wist ze dat nog niet.
"Latoya! Heeeeeelp! " Schreeuwde ze om haar heen.

Latoya las rustig door al deden sommige stukken haar ondertussen wel verbaasd kijken. Kon de zwaarte kracht ook nog beginnen te werken? Latoya keek even in het rond en ze zag Melodia ineens niet meer. Ook het onnatuurlijke gras en de nevel leek verdwenen te zijn. 'Latoya! heeeeelp!' Hoorde Latoya plots. Ze hoorde het van beneden haar komen en ze keek dan ook naar beneden. Ze zag ineens een gigantische hand die Melodia naar een gigantisch gezicht bracht. Latoya liet door de schrik het boek vallen en ze keek er met grote ogen naar. Wat was dit voor plek? Ze moesten hier weg komen en wel zo snel mogelijk. ''Melodia!'' Riep Latoya naar Melodia toe en ze rijkte met een van haar armen naar Melodia. Stil hoopte ze dat ze dichter bij melodia kon komen zodat ze haar weg kon trekken van de hand maar dat leek op dit moment nog onmogelijk te zijn. Haar blik werd dan ook bezorgd en ze hoopte dat er niets ergs met Melodia zou gebeuren. Latoya zou het niet aan kunnen om weer te zien hoe er iets gebeurde met iemand waar ze vriendinnen mee was geworden. Ze had haar geliefde namelijk ook voor haar ogen zien sterven en dat was iets wat haar heel veel pijn in het hart bezorgd had. ''Probeer m'n hand te pakken!'' Riep Latoya uiteindelijk naar haar. Of het zou werken wist ze niet maar het was teminste iets wat ze konden proberen.

Het grote Nymfen gezicht sprak vreemde woorden. Het was een spreuk.
Na deze woorden barstte haar diamanten ogen in miljoenen kleine stukjes.
Ze was blind. Het werd Melodia echt te veel achter elkaar en Viel flauw in het hand.
Ze kon geloven dat binnen een aantal tellen Latoya de moed ook verloor , maar hoopte stiekem van niet.
Want nu lag Melodia én haar eigen lot , in Latoya's eigen handen. Het was inderdaad het vreemste dat haar ooit was over komen , maar toch.
Moeilijk ging ook.

Latoya haar ogen werden groot toen de nimfen vrouw in een vreemde taal begon te spreken. Niet veel later daarna barste haar ogen uit een. Latoya slikte een keer en ze stond snel op. Haar blik schoot naar Melodia en ze zag hoe zij flauw viel. ''Melodia..'' Mompelde Latoya zacht. Latoya moest zo snel mogelijk een manier vinden om Melodia daar weg te krijgen. Latoya dacht diep na en er schoot haar al snel een idee te binnen. Ze wist niet of het zou werken maar ze kon het maar beter proberen, er leek namelijk niets anders mogelijk te zijn. Latoya zwaaide ineens met haar armen zo snel en ruim mogelijk. Op die manier maakte ze lichtte briesjes en hoe sterker ze werden hoe beter dat voor Latoya was. Zij kon namelijk lucht besturen. Uiteindelijk voelde Latoya genoeg en ze maakte met een paar bewegingen twee vleugels van de wind. Deze vleugels verschenen op haar rug en op het moment dat ze sterk genoeg waren om Latoya te dragen schoot Latoya naar voren. Ze vloog zo snel mogelijk richting Melodia en ze kwam al snel bij haar terecht. Latoya landde op de hand en ze snelde vervolgens naar Melodia. Ze legde haar handen op Melodia haar schouders en schudde deze lichtjes.
''Melodia!? Word wakker!'' Riep Latoya richting Melodia. Ze hoopte dat Melodia snel wakker zou worden, ze moesten hier namelijk zo snel mogelijk weg. Latoya had gedacht in de eerste instantie dat deze plek vredig was, maar dat had ze dus mis gedacht schijnbaar.

Het nymfen gezicht lachtte zachtjes. Maar haar transparante wenkbrauwen leken gefrustreed.
Ondertussen keek Melodia vanuit haar Nymfenlichaam. Ze was trots op Latoya , Ze ging echt iets aan de Nymfenvrouw doen. Het gezicht deed haar mond open en blies een ijskoude wind in de hoop dat de vleugels zouden bevriesen, Maar het was wind , dat kon niet bevriezen. Melodia stuurde haar Geest in die van Latoya zodat ze langer zou overleven.En kon nu het gezicht beter zien dan vanuit haar lichaam.Ze zag dat het punt boven haar neus en tussen haar ogen er het zwakste uitzag.
"Latoya! Richt tussen d'er ogen!" Fluisterde ze.In de hoop ze het hoorde.

Latoya keek hoopvol naar Melodia maar er gebeurde niets. Een koude lucht gleed ineens langs haar lichaam en Latoya keek om. Ze zag de nymfenvrouw haar mond uit doen en ze leek te willen proberen om Latoya haar luchtvleugels te bevriezen. Latoya ging recht staan en ze balde haar vuisten. ''Lucht kan je niet bevriezen, niet zo snel als water althans..'' Zei Latoya zacht tegen de nymfenvrouw. Onverwachts kreeg Latoya het gevoel alsof iets in haar lichaam kroop. Ze legde een hand tegen haar hoofd en ze vroeg zich af wat dat vreemde gevoel was. Het voelde alsof iemand in haar was gaan zitten, alsof ze niet meer alleen was in haar eigen lichaam.
'Latoya! Richt tussen d'r ogen!' Hoorde Latoya plots in haar gedachten en haar ogen werden groot. Die stem.. Die was van Melodia.. Maar hoe? Latoya haar blik ging naar Melodia haar lichaam maar die had haar ogen nog steeds gesloten. Had Melodia soms de kracht om iemand in te gaan? Latoya schudde even haar hoofd en ze haalde eens diep adem. Ze besefte zich ineens wat Melodia had gezegt, ze had haar gezegt dat ze tussen de ogen van de nimfenvrouw moest aanvallen. Latoya knikte kort en vouwde haar handen. Ik zal het proberen.. Zei Latoya terug in gedachten tegen Melodia. Latoya sloot haar ogen en ze haalde eens diep adem. Ze concentreerde zich diep op haar luchtkrachten en haar vleugels van lucht vouwde zich om haar lichaam heen. Plots gingen haar ogen open en deze waren spier wit. ''Dit doe ik voor Melodia..'' Zei Latoya en er verscheen langzaam aan een tornado om haar heen. Op het moment dat de tornado op zijn sterkst was schoot Latoya met de tornado om haar heen op de nimfenvrouw af. Latoya maakte nog voor dat ze bij het gezicht aan kwam een zwaard van lucht en eenmaal bij het gezicht aangekomen stak ze het zwaard in een snelle beweging tussen de ogen van de nimfenvrouw.

Kort erna was er een oorverdovende Golf van geluid te horen.
Het kwam uit de nymfen vrouw haar mond. Het geluid was niet aan te horen.
Ze sprak met haar laatste ijskoude adem een spreuk uit en de zwaartekracht verdween.
Met een klap vielen de meisje weer op het plafond. Weer naast de lichtbron.
De vrouw rekte haar nek uit naar Latoya maar raakte er net niet.
Haar lelijke gezicht veranderde langzaam en rustig in nevel.
Melodia's Ogen waren nog steeds gebroken , maar ze kon wel zonder , dacht ze.
"Latoya , ik kom terug , Op een moment dat je niet verwacht" Zei Melodia zachtjes toen ze weer bijkwam.Net toen ze besefte dat ze weer eens vaag bezig was legde ze uit dat dat de spreuk was die de nymfenvrouw uitsprak.Alles was goed nu.En ze konden veilig voort alleen was ze blind. Ze gaf Latoya een knuffel en liet een traan. Van de pijn , en het geluk.
Jammer genoeg kon ze Latoya's reactie niet zien.

Op het moment dat een oorverdovend geluid te horen was, werden Latoya haar ogen weer normaal. De draaikolk verdween en ze sloeg haar handen voor haar oren. Het geluid was niet om aan te horen en ze kneep dan ook haar ogen dicht. Door het geluid had Latoya niet door dat de zwaartekracht verdween en ze kwam plots met een klap op de grond terecht. Ze bleef even liggen maar opende al snel haar ogen. Ze ging recht zitten en ze zag hoe het gezicht van de nimfenvrouw plots op haar af kwam. Latoya haar blik verstrakte maar het gezicht leek haar niet te kunnen raken. ''It's game over for you..'' Zei Latoya scherp tegen de nimfenvrouw net voor dat ze in nevel veranderde.
'Latoya, ik kom terug, op een moment dat je niet verwacht' Hoorde Latoya Melodia zeggen op een zachtte toon. Latoya keek om naar Melodia en ze had bijna de neiging om haar te omhelzen maar ze wachtte daar toch nog even mee aangezien Melodia wat begon uit te leggen aan haar. Latoya luisterde aandachtig naar haar en knikte af en toe. Niet veel later na Melodia haar woorden kreeg ze een knuffel. Latoya glimlachtte en sloeg haar armen om Melodia heen. Ze hield Melodia tegen zich aan en ze sloot voor kort haar ogen. ''We kunnen nu weg hier, Alleen hoe moeten we hier weg?'' Vroeg Latoya met een zachtte toon in haar stem aan Melodia. ''Je hebt je trouwens toch geen pijn gedaan hoop ik?'' Vroeg Latoya met lichtte bezorgdheid in haar stem aan Melodia en ze keek haar op dat moment in de ogen aan.

"We kunnen hier nu inderdaad weg. Ik weet nog niet waar alle bollen naar toe leiden , maar ik denk dat ik daar geen nood aan heb. Als jij nou je wind vleugels gebruikt om naar de bol te vliegen komen we waarschijnlijk weer bij het nymfenmeer..." Melodia stopte met praten.
"Oh my god! De zwaartekracht is verdwenen en die rot staf licht nog op de 'vloer' !" Schold Melodia. Ze sloot haar ogen , wat enorm veel pijn deed door de scherven glas. De aders rond haar ogen werden weer zichtbaar."Shidori!" Riep Melodia uit en blies een blauwe elektrice kracht bron die haar in de lucht waaide. Ze rijkte met haar hand maar kon er niet bij en belande met haar voeten weer of het 'plafond' "Shidori!" Klonk het weer deze keer nog een beetje verder.en weer plof of de grond. Melodia focuste haar op haar handsings en knielde op een been. " SHI-DO-RI!" BAM daar vloog ze en kwam net met haar middelvinger tegen de staf , ze had hem niet vast maar de staf verloor zijn trance.Ze kwam weer met haar voeten tegen de grond alleen deze keer met een staf die na haar kwam.
Ze klopte het stof van haar gewaad en knipoogde naar Latoya " Kom ! terug de lichtbron in!"Riep ze haar na.