Schuilen....

Mitsukai liep naar zijn huis terwijl hij de pols van Rose nog steeds losjes vast had. Na een tijdje stond hij stil en keek naar een redelijk huis. Hij glimlachte en gritste een sleutel uit zijn zak hij voelde al een druppel op zijn hoofd vallen. Hij deed de deur zo snel mogelijk open en hield deze open. Hij keek naar Rose en glimlachte. Al die tijd had hij het onaangenaam hem gevolgd. Hij wist dat het binnenkort goed fout zou kunnen gaan. En hij moest het voorkomen. Hij sloot zijn ogen voor kort en opende ze. Hij zag een zwart gedaante op het dak staan. Maar bij de eerste keer dat hij knipperde was het al verdwenen. Hij keek naar Rose en pakte haar pols weer en trok haar zachtjes naar binnen. Hij deed de deur dicht en slikte even. Rose mocht niets overkomen. Ze was er nog te jong voor.

Rose volgde hem de hele tijd vanaf het engelen park. Af en toe keek het meisje rondom haar naar de prachtige omgeving. Ze keek weer naar Mitsukai en liep naar binnen. Ze glimlachtte zachtjes en keek even rond. Het was een mooi huis en ze zou hier wel willen overnachten. Ze draaide haar weer naar Mitsukai. Ze werd een tikkeltje nerveuzer. Ze wilde het hem bekennen wat ze van hem vond maar hoe? Ze was een verlegen en nerveuze engel dus hoe kon ze hem aanspreken? Rose zuchtte even en keek stil naar hem..

Mitsukai liep naar de kamer verder in en zuchtte even. Hij voelde zich alleen maar ongemakkelijker voelen bij iedere stap die hij zetten. Hij liep de trap open en daar werd zijn vermoedes bevestigd. Een raam was met magie opengemaakt en het waaide zacht naar binnen. Hij was al binnen. Hij rende naar beneden en ging bij Rose staan. Hij keek met een strakke blik vooruit. Al snel schoten er verschillende zwarte veren door het huis en vormde voor Mitsukai een persoon. Mitsukai slikte even. Precies wie hij verwacht had. Herken je me nog? vroeg een kille stem. Mitsukai keek strak naar de jongen die eveneens 17 leek. "Veel te goed..." zei Mitsukai. Ik zie dat je verder bent gegaan..ik zal je voortgang wel weer even inkrimpen.. zei de kille stem die van de engel vandaan kwam. Mitsukai keek naar Rose. Hij slikte even. Hij keek weer naar de engel. Die al gelijk een van zijn krachten op Mitsukai gebruikte. Een enorme druk vormde zich op Mitsukai's hoofd en hij greep er met twee handen naar. Mitsukai zakte door zijn knieën en keek met een blik die veel pijn uitte naar Rose. "Vlucht..." mompelde hij. Maar het was al te laat. De engel pakte Rose haar arm vast. Mitsukai stond met moeite op. Hij wilde hem tegen houden maar werd met volle kracht naar achteren getrapt. Hij schoof over de vloer door de gang heen. "Nee..." mompelde hij. De engel trok Rose mee naar de voordeur en had een valse grijns op zijn gezicht.

Rose keek rond en volgde Mitsukai met haar ogen. Ze zweeg en hoorde opeens iets. Ze keek op toen hij terug kwam en zag de veren die een engel vormden. Ze slikte en begreep meteen wie de engel was. "Laat hem met rust!" riep ze meteen en ze werd dan opeens vastgepakt. Ze schrok en begopn tegen te werken. "Laat me los! Ik ga niet mee hoor je me! Niet!" riep ze kwaad en trok tegen. Ze gaf de engel een trap en viel hard op de grond. Ze snoof en keek kort naar Mitsukai waardoor ze zelf niet op de engel lette.

Mitsukai keek naar Rose en slikte. Hij wilde opstaan maar voelde een enorme steek door zijn buik gaan. Hij zal wel weer wat gedaan hebben. Mitsukai probeerde op te staan maar het lukte niet.

De engel keek naar Rose. "Tegenstribbelen heeft geen nut dame..." zei de engel en voelde de trap. Hij reageerde er niet op. Hij liet geen grijnsje pijn zien. Zijn blik was daarintegen wel woedend. Hij zag haar op de grond vallen. "Je bent in slaap minder vervelend dan nu denk ik..." zei de engel kil.

Mitsukai hoorde de woorden en slikte. "Je brengt haar niet in slaap!" riep hij. Ik doe wat ik wil om jou leven maar kapot te maken... snauwde de engel terug. Mitsukai zuchtte. Hij voelde zijn woede de overhand nemen en stond langzaam op. De engel mompelde wat en gaf een klein tikje tegen het voorhoofd van Rose. Dit zorgde er voor dat ze in slaap zou vallen. Dit was een van zijn krachten. De engel pakte Rose op en liep naar buiten. Mitsukai rende er op af. Maar voor dat hij de twee bereikte vloog de engel al omhoog en vloog richting het maangebied.

Rose keek even naar Mitsukai en keek dan om naar de engel. Ze kroop iets achteruit en snoof. Ze zag en voelde zijn woede. Opeens voelde ze de tik en werd ze slaperig. Ze wilde opstaan maar het lukte niet. Haar zicht werd wazig en opeens viel ze neer. Haar ogen sloten en ze was in slaap. Ze had ook niet door dat ze meegenomen werd door de engel, nee ze sliep en droomde over dingen.

Mitsukai keek naar de engel die wegvloog. Hij spreidde zijn vleugels en greep een rol papier. Deze rolde hij open. Met een hoop snelle bewegingen tekende hij een vogel. Hij legde een hand er op en deze kwam tot leven. "Ga Tenshi halen, zeg dat ze naar het maangebied moet komen. Rose is ontvoerd..." zei hij en het vogeltje vloog weg. Mitsukai sloeg met zijn vleugels en vloog richting het maangebied.