Verdriet..

Een meisje met goudbruin haar en wolvenoren rende richting de wolkentoren. Tranen stonden in haar ogen en gleden over haar wangen. Ze rende de trappen op en snikte af en toe. Ze had vreselijk veel verdriet en dat kon je erg goed zien. Ze stopte vanboven en ging bij de reling staan. Ze snikte weer en veegde een paar tranen weg maar ze bleven komen. Ze dacht aan alles wat er gebeurd was, Daichi, Darcia, alles! Bailey trilde een beetje en zakte door haar benen. Ze kroop tegen een muur aan en klemde haar armen rond haar heen. Ze huilde..

[Ik & Daichi]

Daichi rende iets sneller dan hij normaal deed, om Bailey's geur snel te volgen. Dit was niet geheel pijnloos, Daichi's wonden prikten, en lieten een bloedspoor achter. Hij gromde zachtjes en keek omhoog, de wolkentoren. Daar was Bailey in gegaan. 'Pak me dan ..' Zei Darcia tegen hem. Zijn stem klonk als sissende slangen. Daichi verzette zich, en rende de toren in. De trappen op, zijn neus dicht bij de trappen om de geur te volgen. Op eens was de grijze wolf bij de laatste verdieping, Daichi snoof rond. Hij kon Bailey's geur niet meer vinden, ze moest hier ergens zijn. Daichi liet een huil horen, hij gromde toen zachtjes en luisterde. Een raar gevoel ging door Daichi heen, hij gromde zachtjes en hoorde toen het snikken. Alles ging toen heel snel. Hij zag Bailey in een hoekje zitten, iets knapte er bij Daichi. Hij rende op haar af en likte haar gezicht vol. Over haar hele gezicht likte Daichi haar, legde toen zijn kop tegen haar aan. Het bloed kleefde nu ook aan Bailey, maar dat maakte Daichi niks uit.

Bailey staarde naar de grond terwijl tranen nog steeds over haar wangen gleden. Ze hoorde toen iets en keek op toen ze de grijze wolf zag, Daichi. Bailey reageerde even niet en ze schrok even dan de likjes die ze kreeg van hem. Ze keek naar hem toen hij zijn kop tegen haar aanlegde. Ze streek met haar hand over zijn kop en ze zuchtte even. Ze wist niet wat ze moest zeggen tegen hem. Ze vond het vreselijk dat het leek alsof hij niet om haar gaf. Ze keek even naar haar buik die binnenkort vast dik zou gaan worden. Opnieuw drupte een paar tranen op de grond en volgde er een diepe zucht.

Daichi zuchtte, hij keek naar Bailey. Hij snapte eigenlijk niet wat hij verkeerd had gedaan. Daichi liet was klagelijke jankjes horen. Hij drukte zijn hoofd nog dichter tegen Bailey aan. Daichi's tranen vielen ook op de grond, deze waren voor Bailey, omdat hij het zo erg vond wat Darcia haar had geflikt. Daichi zuchtte. 'Bailey ..' Zei hij zachtjes. En likte over haar neus heen. Daichi grijnsde lichtjes en knuffelde verder met Bailey

[Wat een .. *Piep* post (a)]

Bailey keek naar Daichi die wat jankjes liet horen. Ze zuchtte even en sloeg haar armen rond hem heen. Zze keek naar zijn tranen en keek naar hem. Ze zuchtte weer en sloot kort haar ogen. "Daichi" zei ze erg zacht en voelde de lik. Ze glimlachtte zwakjes en veranderde in een wolf. Ze legde haar tegen Daichi aan en legde haar hoofd op zijn rug. Ze gromde zachtjes en sloot haar ogen. Ze gaf hem een paar likjes en keek naar hem. Liefde was in haar ogen te lezen.

Daichi gromde, zijn oren schoten omhoog. Hij hoorde iets bij de trap. Hij likte Bailey snel en liep toen richting de trap, vóor hij de deur uit verdween draaide hij zich om. 'Bailey, blijf zitten.' Zei hij tegen haar, het klonk meer als een bevel. Daichi liep naar de trap toe en keek naar de treden die langzaam in de duisternis verdwenen. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes om goed te kunnen kijken. Daichi hoorde weer een geluid, ook hier. Hij gromde zachtjes. 'Laat jezelf zien.' Zei hij kil. Een duistere schaduw sprong uit de het trappengat, en vloog op Daichi af. Hij werd tegen de grond gedrukt, zodat Daichi onderop lag. Hij zette zijn poten tegen de borstkas van het 'ding'. Voor Daichi's gezich klapten kaken op elkaar. Toen Daichi zijn ogen weer opende stond hij versteld. Een soort zwarte demon had hem aangevallen en ervoor gezorgd dat hij bijna dood was. Het was vast een van de 'dingetjes' van Darcia. Hij rook naar dood .. en verotting. Daichi trok zijn lip op, een paar kuiltjes waren te zien in zijn neus. Een wilde grom kwam uit zijn borstkas terwijl hij de demon van zich af probeerde te drukken. Daichi gromde, en haalde met een poot uit naar het gezicht van het ding. Wat leek op die van een zwarte wolf, maar dan vijf keer groter. Het ding was minimaal vijf keer groter dan Daichi zelf.. zou hij dit wel kunnen winnen?

Bailey keek naar Daichi en glimlachtte. Ze hoorde zelf ook iets en keek op. Ze gromde zachtjes en legde haar oren plat. Ze luisterde naar wat Daichi zei en ze keek hem na. Ze volgde alles en zag toen de demon. Ze slikte en zag wat er gebeurde. Ze sprong meteen recht en rende erheen. Ze sprong grommend voor Daichi en keek naar het wezen. Ze begon hevig te grommen en ontblootte haar tanden. Haar nekharen stonden overeind en haar ogen stonden razend. Niemand viel Daichi aan! Hij was gewond en zij niet. Ze keek even uit haar ooghoeken naar Daichi maar voelde opeens een harde klap tegen haar aan. Ze viel weg en knalde tegen een muur. Ze gromde zachtjes en stond op. Ze rende erheen en sprong op de rug van de demon. Al snel zette ze haar scherpe tanden in zijn rug en klemde haar kaken hevig op elkaar.

Het beest keek achterom, naar wat er gebeurde met het wolvenmeisje. Daichi keek naar Bailey. Hij slikte toen ze weg vloog. Het beest kromp echter in elkaar toen Bailey hem aanviel. Het ding gromde en sloeg de wolvin met al zijn kracht weg. Daichi kon zo los komen! Hij brulde iets en dook toen op het beest af. Die beet in zijn borstkas, groenig slijm wat aan de bek van de demon kleefde ging Daichi's lichaam in, daar merkte hij niet van, er schoot wel een hevige pijn door heen, Daichi verzette zich ertegen. Toen drukte hij het beest tegen de grond en beet in zijn strot. Groen bloed spoot alle kanten op. Daichi beet harder door, een duistere blik stond in zijn ogen. Grommend kwam de demon aan zijn einde, Daichi liet los en trapte hem van de trap af. Hij heeg, en keek naar Bailey. Langzaam liep Daichi de kamer in, om te kijken waar Bailey was. 'Bailey?!' Vroeg hij. Wat Daichi niet doorhad is dat het lopen het groene gif van het monster verspreidde. Daichi's blik werd waziger. Hij keek naar Bailey. 'Bailey?' Klonk zijn stem zachtjes. Toen viel Daichi neer, hij was bewusteloos.

Bailey voelde de klap en viel op de harde grond. Ze trilde zachtjes en bloed kwam uit haar bek en een wonde ontstond op haar flank. Ze stond met haar kracht recht en keek toe wat Daichi deed. Ze snoof zacht en stond te trillen op haar poten. Ze keek naar Daichi en knikte zacht. "Daichi" zei ze zachtjes en ze zag opeens dat hij neerviel. "Daichi!" riep ze geschrokken en gaf hem vele likjes. Ze keek naar de wonde dat er groen uitzag. Ze slikte en likte hem over zijn kop. "Word wakker, alsjeblieft" zei ze zacht en een traan gleed over haar kaak. De traan viel op Daichi, wat niemand wist, ook Bailey niet was dat de traan een genezende kracht had..