Thuis

Melodia liep langs de kant van het water.
Met de ene kant van haar lichaam leunde ze stap voor stap op haar staf.
Af en toe stoof er een briesje voorbij waardoor haar haar nier meer lag zoals het hoorde.
Op een gegeven moment stond ze stil , haar hoofd wees naar het meer.
En af haar wip neusje rolde een spier witte traan.
Nymfen hadden witte tranen en speeksel. Het druppeltje viel in het meer en maakte een kunstwerkje van zichzelf. Net als een druppel melk in water.
Het maakte bochten en draaien , salto's en loopingen.
Ze stond 10 seconde stil , en ze dacht na.
Ze nam haar staf en dook erin. Onder het ijskoude water,volgde ze het druppeltje.
Toen ze met haar diamanten ogen even voor zich keek zag ze dat ze binnen één honderdste van een second tegen de bodem zou kwakkelen.
Maar ze zwom erdoor. Ze was niet gebotst , maar waar was ze nu dan?
Ze zag een enorm grote lichtbal en zwom er naar toe.
En in 1..2..3 stond ze weer boven.

Achter een boom stond tussen de struiken stond een vrouw. Vanachter de boom keek ze naar het meisje dat bij de rand van het water stond. Nog net kon ze zien hoe een witte traan in het water drupte. Latoya keek even verbaasd maar een licht glimlachje verscheen al snel op haar mond. Het meisje was een nimf. Dat was iets wat ze haast wel zeker wist.
''Een nimf..'' Zei ze zacht mee met haar gedachten en ze ging onbewust naast de boom staan zodat ze het meisje beter kon bekijken. Haar hand lag nog steeds op de stam van de boom en een zacht briesje blies haar haren naar achteren. Haar blik bleef een tijdje hangen bij de staf die het meisje vast had. Het was een mooie staf en Latoya vroeg zich stil af of het een gewone staf was of dat er iets van magie in of bij zat. Plots zag ze de staf bewegen en ze richtte haar blik weer op het meisje zelf. Nog net zag ze hoe het meisje in het water verdween. Latoya bleef een tijdje kijken naar de plek in het water waar het meisje was verdwenen.
Latoya kwam uiteindelijk uit de schaduw van de boom vandaan en ze liep naar de rand van het water toe. Ze ging door haar knieén en ze legde een hand op het water. Ze voelde hoe het water haar vingertoppen raakte en ze sloot voor even haar ogen. Al snel opende ze weer en ze keek snel in het rond. Het meisje was hier vast nog wel ergens, maar waar precies was ze?

Toen het meisje terug werd geteleporteert was ze helemaal van slag.
Onderaan het Nymfen meer als je diep genoeg zwom , lagen teleporten.
Ze was zo verbaasd dat ze het meisje naast haar niets eens had op gemerkt.
Toen ze weer in het water keek zag ze de dood gewone bodem als voorheen.
Melodia keek uit haar ooghoek naar het meisje en zei droog" Heb je het gezien?" Haar varbaasde gezicht trok naar gevoel loos.
Ze wou wten of het nog eens werkte en duwde het meisje het water in.

'Heb je dat gezien?' Hoorde Latoya plots naast zich en haar blik schoot opzij. Niet ver van haar vandaan zat het meisje dat ze net nog het water in had zien springen. Waarom stelde het meisje die vraag? Had Latoya iets bizonders moeten zien dan, afgezien van de witte traan had ze niets anders bizonders gezien. Latoya zuchtte eens diep maar wendde haar blik niet van het meisje af.
''Had ik wat bizonders moeten zien?'' Vroeg ze kalm aan haar en ze keek nadat ze gesproken had weer kalm naar het water. Plots werd ze in het water geduwt en de uitdrukking op haar gezicht veranderde van kalm naar verbaasd. Eenmaal in het water zakte ze langzaam aan steeds dieper naar beneden. Latoya had nog net een grote hap adem in kunnen nemen voordat ze onder ging. Ze keek omhoog en door het water heen zag ze wazig het meisje aan de rand van het water zitten. Waarom had het meisje haar geduwt? Misschien om haar te pesten? Latoya haar ogen vernauwde maar toch liet ze de woede haar niet overnemen. Ze keek weer naar beneden en ze merkte dat ze al een best eindje naar beneden was gezakt. Plots verscheen er een lichtbal en Latoya haar ogen werden even groot. Ze bewoog haar armen even en ze zwom vervolgens snel naar boven voordat ze haar adem kwijt was. Eenmaal weer boven klom ze snel op de kant en haalde ze eens diep adem. Haar blik ging vervolgens naar het meisje en ze keek haar strak aan. ''Waarom duwde je me in het water?'' Vroeg Latoya aan het meisje terwijl ze op stond. Ze keek even naar haar natte kleren en haar waarna ze haar blik op het water richtte. Ze vroeg zich af wat die lichtbol was geweest.

Melodia was even verbaasd als het meisje zelf.
"Heb je nog meer van ze gezien, ben je erin geweest , weet je wat het is?"
Na een paar seconden merkte melodia dat ze vaag bezig was en veel te veel vragen stelde.
Ze stond recht en nam haar staf in de hand. En nam een iet wat coole houding aan.
Deze trok op niets aangezien ze het helemaal niet cool vond.
"Ik duwde je in het water om te zien of er meer bollen waren. Als dat zo was om te kijken of ze je nog naar andere plekken konden brengen. Relax , ik wou je heus geen pijn doen" Zij ze rustgevend.Na haar uit spraak werden Melodia haar ogen spier wit , en er veschenen duidelijk zichtbare aders.
Ze keek naar het meisje.Maar ze zag het niet. Hoe goed ze ook keek Melodie kon Latoya geen aura op plakken.

'Heb je nog meer van ze gezien, ben je erin geweest, weet je wat het is?' Vroeg het meisje achter elkaar aan, aan Latoya. Latoya slaakte een diepe zucht en ze schudde lichtjes met haar hoofd. ''Wat bedoel je met 'ze'? Als je daarmee de nimfen bedoelt dan kan ik dat volgensmij beter aan jou vragen. Jij bent een nimf, toch?'' Vroeg Latoya kalm aan haar. Was het meisje achteraf gezien toch geen nimf? Of wist ze misschien niet dat ze zelf een nimf was? Die vragen hielden Latoya voor even bezig maar al snel besloot ze het gewoon te vergeten.
Latoya keek het meisje kalm in de ogen aan en luisterde naar wat ze zei. ''Je had me ook kunnen vragen of ik wilde kijken of er bollen waren, maar als je het wil weten. Ik heb zonet in het water wel een bol gezien maar ik weet niet wat het was dus ik ben er ook maar van weg gezwommen.'' Antwoorde Latoya nog steeds even kalm. Latoya wendde haar blik voor even van het meisje af en deze ging naar het meer. Het was een prachtig meer maar er leken ook nog zoveel geheimen in te zitten. Dat maakte het meer dan ook wel misterieus en dat gaf Latoya wel een fijn idee. Het verbaasde Latoya dan ook dat het meisje nog zoveel vragen over het meer had aangezien dit meer het 'Nimfenmeer' werd genoemt. Of was dit meer achteraf gezien helemaal geen nimfenmeer? Doordat Latoya haar blik op het meer had gericht had ze niet door van wat er gebeurde met het meisje haar ogen.

Dit meisje had geen aura , of ten minste Melodia kon het niet zien.
"Ik ben wel zeker een nymf" zei ze droogjes en koel met haar diamanten ogen op de weerspiegeling van Latoya gericht.
"Maar dit meer is voor mij maar een plas water waar ik af en toe mijn haren onder was bij de waterval." vervolgde ze zichzelf.
Aan latoya's blik te zien leek het of dat ze veel vragen had en ging naast haar zitten.
Ze begon een uitleg.
"Ik ben een nymf , Deze zijn niet onsterfelijk.Iedereen gaat dood ik ook.
De bollen die je ziet zijn de weg gezonken aura's van Nymfen die vermoord zijn aan het water.
Volgens mijn leerboek van vroeger uit de lagere school zijn het er vijf.
Ik heb ze nog nooit gezien.
In het boek stond ook dat niemand wist waar ze zich bevonden. Ik heb soms vreemde toeren .
Speken ik het water en er achterna duiken om het kunstwerk van dichterbij te bekijken.
Een traan is de zelfde vloeistof bij ons.
Ik dook er achter en werd gezogen in een van de bollen.
Ik kwam gewoon netjes weer hier...
Als we nou een samen gaan kijken waar de andere bollen toe lijden?"

Latoya was ondertussen weer gaan zitten bij de rand van het water. Het ging langzaam maar haar kleren begonnen weer een beetje te drogen door de velle zon. Latoya keek voor haar uit en ze luisterde ondertussen naar Melodia die naast haar was komen zitten en wat vertelde over dit meer. Even bleef Latoya stil nadat Melodia uitgesproken was. Ze dacht eens een tijdje na over wat Melodia had gezegt en ze keek Melodia uiteindelijk aan. ''In feiten is dit dus geen nimfenmeer, althans geen nimfenmeer met leven nimfen?'' Vroeg Latoya aan haar en ze keek haar kalm aan. Je kon nieuwschierigheid in haar ogen af lezen. Ze vond dit onderwerp dan ook wel interessant om even over te praten.
'Als we nou eens samen gaan kijken waar de andere bollen toe lijden?' Vroeg het meisje na haar verhaal aan haar. Een glimlachje verscheen op Latoya haar lippen. ''Dat lijkt me leuk en ook interessant.'' Antwoorde Latoya kalm. '' Mijn naam is trouwens Latoya, en die van jou is?'' Vroeg Latoya vriendelijk aan haar. Ze wilde namelijk, voordat ze het water in gingen wel haar naam weten. Het was namelijk wel makkelijk om te weten van met wie je aan het praten was. In Latoya haar ogen was het dan ook vreemd dat als je iemands naam niet wist, dat je dan toch met diegene iets ging doen. Latoya was wel benieuwd naar de naam van het meisje en ze keek haar dan ook nog steeds met een vriendelijk licht glimlachje aan.

"Men noemt mij...Melodia" Dat was een zin die ze héél vaak gebruikte.
Ze noemde eigenlijk Daitsuma. Dat vond ze lelijk, Nu vandaar Melodia.
Ze gaf de instructies in het water te duiken en haar te volgen.

"Zoek naar iest dat hier op lijkt :



En melodia sprong in het water.Op zoek naar de lichtbron.







(eens je der bent begin dan een nieuwe toppic in 'lichtbron' )

'Men noemt mij.. Melodia' Stelde het meisje haar voor. ''Mooie naam..'' Antwoorde Latoya daar met een glimlachje op. Latoya luisterde daarna naar de instructies en de beschrijving van hoe dat iets waar ze naar zochten eruit zag. Ze knikte kort en keek vervolgens naar het water. ''Het zal vast niet moeilijk zijn om het weer te vinden.'' Antwoorde Latoya kalm en ze zag vanuit haar ooghoeken hoe Melodia het water al in sprong. Latoya deed haar staart wat strakker vast en ze dook vervolgens ook het water in. Ze liet zich naar beneden zakken net zoals dat ze had gedaan toen Melodia haar het water in had geduwt. Ze zonk steeds dieper en ze hoopte dat ze het lang zou volhouden zonder adem. Al snel zag Latoya een van die dingen die Melodia had omschreven. Even keek Latoya om naar Melodia waarna ze naar de lichtbol toe zwom. Ze kneep haar ogen dicht door het licht en ze zwom de bol in. Ze wist niet waar ze terecht zou komen. Ze hoopte iniedergeval wel dat het een plek was zonder problemen. Ook hoopte ze dat Melodia haar achterna was gekomen anders kwam ze alleen uit op die plek zonder te weten van wat ze daar moest doen.