eindelijk rust.....

Jessica liep met rustige passen door het mooie rozenveld met allemaal verschillende kleuren rozen. Ze sloot haar ogen even en snoof de geur op en ze rook de geur van frisse lucht. Ze grinnikte even en ze opende haar ene zeeblauwe oog weer. Ze keek rustig in het rond en er was niemand te bekennen zover ze kon zien. Rustig ging ze zitten tussen de rozen en glimlachtte ze tevreden. Ze keek naar een roos naar haar been die paars was en ze keek er aandachtig naar. Paars vond ze altijd al een mooie kleur en ze pluktte de roos dan ook. Ze keek er naar en begon te blaadjes er vanaf te trekken en ze liet ze een voor een weg waaien. Opeens stak er een wind op en vloog de steel die ze eerst nog in haar handen had weg en ze keek de blaadjes die ook van de andere bloemen weg waaide na. Haar glimlach ging even weg en ze liet zich dan achterover vallen in het veld en ze grinnikte weer. Ze zuchtte eens diep en tevreden en uiteindelijk sloot ze haar ogen. Zo bleef ze even een tijdje liggen tot dat de zon wel erg heet werd in haar gezicht. Ze opende haar oog en keek recht in de felle zon en ze deed hem pijnlijk weer dicht. Ze draaide zich om en stond op en opendde haar oog weer langzaam. Deze keer was de zon op haar rug gericht en ze zuchtte even en ze keek in het rond. Ze zag een beetje ver hier vandaan en boom staan en ze liep er maar rustig op af om schaduw te zoeken.

Aan de rand van het rozenveld stond een erg grote boom. Hoog in de boom op een dikke tak zat een lang meisje. Ze had lang wit haar dat mee deinde met de wind en haar ogen waren gesloten. Het opvallende was dat het geen gewoon meisje was, nee ze was doorzichtig. Met andere woorden, ze was een geest.
Latoya was in haar geestenvorm gegaan. Ze was normaal gezien namelijk een mens maar kon in een geest veranderen als ze dat wilde. Ze had het meisje niet opgemerkt omdat ze naar de wind luisterde die haar vanalles kon vertellen. Althans in haar ogen wist de wind haar altijd alles te vertellen. Ze luisterde naar de wind die de bladeren liet ritselen en een licht glimlachje verscheen op haar lichtroze gekleurde lippen. Langzaam aan opende Latoya haar mond en begon ze zacht te zingen. Een kalme zachtte toon kwam uit haar mond, Latoya kon dan ook prachtig zingen al had ze zelf daar zo haar twijfels over. Ze stond onder het zingen op en op het moment dat ze recht stond opende ze haar ogen. Terwijl ze door zong liep ze naar de punt van de tak toe en bleef ze daar staan. Ze sprijdde haar armen en begon langzaam aan steeds harder te zingen. Op dat moment werd de wind ook harder en liet het haar haar alle kant op vliegen. Dit liet zong ze recht uit haar hart voor iemand die ze verloren had. Ze wilde dan ook echt dat diegene haar kon horen maar helaas was dat niet mogelijk meer aangezien ze niet meer leefde. Latoya zong nog steeds door terwijl ze nog steeds niet door had dat het meisje bij de boom haar kon horen.

(het liedje: https://www.youtube.com/user/IshimaruChiaki1994?feature=mhw4#p/f/4/Klv-xHphup8 )

Jessica was ondertussen dichter bij de boom gekomen. Zij zelf had het meisje in de boom nog niet opgemerkt en ze liep dus verder naar de boom. Ze zaktte door haar knieën en ging rustig tegen de boom aan zitten. Ze trok haar benen op en legdde haar armen erom heen en ze zuchtte even tevreden. Ze hoordde opeens een gezang en haar ogen schoten open en ze vroeg zich af waar het vandaan kwam. Het was dichtbij en prachtig... en ze keek om haar heen en ze stond op. Haar blik ging dan naar boven en ze zag een doorzichtig meisje op een tak staan met gespreidde armen en ze luisterdde rustig naar de woorden die ze zong. Ze bleef haar aanstaren omdat ze zo mooi zong en dat als een half engel vond Jessica altijd fijn om naar te luisteren. De engel kant kwam er bij haar dan altijd een beetje uit en ze sloot haar ogen dan even. Ze vroeg zich af waarom het meisje die woorden zong en ze beseftte zich dan pas dat het een geest was. Maar dat maaktte haar niks uit en ze bleef rustig staan luisteren. Ze liep rustig naar de boom en ging er tegen aan staan en had nog steeds haar ogen rustig gesloten. Toen het liedje afgelopen was opende ze haar ogen en keek ze naar boven naar het meisje "dat was prachtig" zei ze zacht terwijl ze haar met haar zeeblauwe oog vriendelijk aan keek.

Toen het liedje eenmaal afgelopen was, pakte Latoya met haar ene hand haar andere vast en legde deze tegen haar borst. Ze voelde het zachtte geklop van haar hart tegen de huid van haar handen en ze zuchtte eens diep. Als ze dingen in haar leven toch eens kon veranderen dan had ze dat maar al te graag gedaan maar helaas ging dat niet. En nu stond ze hier, in haar geestenvorm op de punt van een tak. Eenzaam en alleen.
'Dat was prachtig' Hoorde Latoya plots en ze keek geschrokken om. Ze veranderde onbewust terug naar haar mensen vorm en ze keek ondertussen verbaasd naar het meisje dat tegen de boom stond en omhoog naar haar keek. De ogen van het meisje waren meteen iets wat Latoya haar aandacht trok. Het waren prachtige zeeblauwe ogen. Alsof het echt water van de zee was en je er in kon springen om er vervolgens nooit meer uit te gaan. Latoya liet haar armen zakken zodat ze langs haar lichaam hingen en haar blik werd uiteindelijk wat rustiger. Toch was er ook nog een verbaasde uitdrukking in haar ogen te zien. Nog nooit had iemand haar gezang gehoord, nee dat was niet waar. Er was maar één iemand die haar vaker had horen zingen. En die iemand was haar verloren liefde. Een lief en behulpzaam persoon was ze geweest. Ja Latoya haar verloren liefde was een meisje geweest en ze had er geen totaal geen moeite mee gehad dat het een meisje was waar ze verliefd op was geweest. ''Bedankt..'' Zei dan uiteindelijk een kalme zachtte vrouwenstem tegen het meisje. Latoya hield haar ogen op haar gericht en ondertussen sprong ze plots naar beneden. Ze kwam kalm neer op de grond, vlak voor het meisje.

Jessica keek met haar rustige blik naar boven naar de vrouw die op de tak stond en ze keek haar gewoon vriendelijk aan. Ze zag haar verbaasde blik en ze keek heel even voor haar maar keek al snel weer terug naar de vrouw en ze zag dat ze terug veranderdde naar een mens en ze keek maar weer voor haar. Ze keek even om en daarna ging haar blik weer terug naar voren. Ze hoordde haar bedanken en ze glimlachtte lichtjes "geen dank... je hebt een erg mooie stem" zei ze rustig en ze bleef nog steeds voor haar kijken. Opeens stond de vrouw voor haar neus en ze keek omhoog naar haar omdat ze een stuk langer was dan zijzelf. Ze glimlachtte lichtjes en ging weer recht staan zodat ze niet meer tegen de boom hing. Ze keek even om en liep naar een paarse roos toe en ze keek ernaar en ze pluktte de mooie roos maar. Ze brak het steeltje af en stak het in haar haar en ze keek weer even naar de vrouw. "wie ben jij???... als ik vragen mag" zei ze op een rustige en zachtte toon en ze voeldde een keer aan haar ooglapje. Ze keek daarna weer naar de roos en pluktte de blaadjes eraf en legdde die op haar hand en ze blies ze eraf en ze vlogen mee met de wind. Rustig keek ze de blaadjes na die in de verte uiteindelijk verdwenen. Haar blik ging weer naar de vrouw "mijn naam is trouwens... Jessica" zei ze met nog steeds een glimlachje op haar gezicht.

Latoya keek neer op het meisje. Zij was een stuk langer dan haar maar schijnbaar ook ouder. Zover Latoya kon zien was het meisje wel een paar jonger dan zij zelf. Bij het zien van het gezicht van het meisje keek ze even verbaasd. Dat gezicht.. Het leek precies op het vriendelijk gezicht van haar verloren liefde. Onbewust tilde Latoya een hand op en rijkte ze daar zowat mee naar het gezicht van het meisje, maar net op tijd had ze het door en liet ze haar arm weer snel zakken. Op het moment dat het meisje voorbij haar liep zuchtte ze eens diep. Het was nog niet zo heel lang geleden dat ze haar liefde was verloren en ze moest nog vaak aan haar denken. Latoya had verder ook geen vrienden of famillie dus ze was eigenlijk een hele eenzame vrouw. Onbewust zocht ze dan ook vaak contact met anderen meisjes, waarschijnlijk kwam dat omdat ze de liefde mistte. Het houden van iemand en het beloven dat je diegene nooit meer kwijt zou raken. Maar die belofte had ze ondertussen wel gebroken bij haar ware liefde en dat deed nog het meeste pijn in haar hart.
'Wie ben jij? Als ik vragen mag' Hoorde Latoya het meisje plots zeggen en Latoya keek op dat moment dan ook om. De roos in haar haar viel Latoya gelijk op en kalm liep ze naar haar toe. Ze bleef vlak voor het meisje staan en ze keek haar kalm in de ogen aan. Een licht glimlachje verscheen op haar lichtroze lippen. ''Natuurlijk mag je dat vragen. Mijn naam is Latoya Kamira.'' Antwoorde ze op een kalme toon en een van haar handen ging naar de roos in Jessica haar haar. Ze legde haar hand tegen de roos en ze keek er voor even naar. Op het moment dat Jessica zich voorstelde keek Latoya haar weer kalm in de ogen aan. ''Jessica.. Mooie naam.'' Antwoorde Latoya met een licht glimlachje.

Jessica had voor dat ze naar de roos was toe gegaan niet gemerkt dat de vrouw haar hand half op tildde maar toen weer liet zakken. Ze zuchtte even en keek even naar boven naar de blauwe lucht en ze keek weer even naar de vrouw. Een lichtte glimlach stond nog steeds op haar gezicht want dit vond ze altijd al een mooie plek. Ze keek naar de vrouw en haar ogen gleden even over haar heen en ze vroeg zich af hoe oud ze was ze was iniedergeval ouder dan zijzelf. Haar blik ging heel even naar de boom maar haar blik ging al snel weer naar de vrouw. Ze hoordde toen haar naam en de woorden over haar naam. "aangenaam..." zei ze op een rustige toon en ze merktte dat de vrouw dichterbij kwam en ze keek haar rustig aan. Ze voeldde hoe ze aan de roos zat en hoe ze er naar keek "mooi he..." zei ze rustig "ik ben dol op rozen" zei ze grinnikend. En ze keek even om haar heen en ze hoordde dat de vrouw haar naam zei. "jij hebt ook een erg mooie naam" zei ze vriendelijk terwijl ze haar met een glimlach aan keek.

'Mooi he..' Zei Jessica tegen haar en Latoya knikte even glimlachend. ''Rozen zijn erg mooi, vooral omdat ze in mijn ogen de bloem van de liefde zijn..'' Antwoorde Latoya kalm en ze keek Jessica met een vriendelijke blik in haar ogen aan. Ze haalde ondertussen haar hand bij de roos weg. 'Ik ben dol op rozen' Zei Jessica niet veel later tegen haar en Latoya keek op dat moment even weg. Ze ging door haar knieén en plukte voorzichtig een roos. Ze stond daarna op en ze haalde de steel weg. Ze hield de roos in haar beide handen en ze keek er kalm naar. Haar geliefde had ook erg voor rozen gehouden, daarom had Latoya er ook voor gezorgt dat zij een tuin vol met mooie rozen zou krijgen. Dat was ook gelukt en ze hadden daar vaak met z'n tweetjes gezeten. Dit meisje, Jessica. Deed haar zoveel aan haar geliefde denken.
'Jij hebt ook een erg mooie naam' Zei Jessica tegen Latoya. Latoya keek op naar haar en ze glimlachtte even. ''Bedankt Jessica.'' Antwoorde ze kalm op Jessica haar woorden en ze keek daarna weer gewoon naar de roos. Voor even leek ze het gezicht van haar geliefde in de roos te zien. Latoya sloot haar ogen snel even en ze slaakte een diepe zucht. Liefde zou fijn moeten zijn maar het gaf Latoya op dit moment alleen nog maar pijn aangezien ze niet bij haar liefde kon zijn. Latoya sloot onbewust haar handen. Daardoor werd de roos in elkaar gedrukt tussen haar handen en op het moment dat Latoya dat eenmaal door had opende ze snel haar ogen en haalde ze haar handen van elkaar af. De roos was veranderd in een hoopje rozenblaadjes en deze dwarrelde langzaam aan naar beneden en landde tussen de stelen van de andere rozen.

Jessica keek rustig naar Latoya en ze glimlachtte lichtjes toen ze zag hoe ze naar de roos keek. Later hoordde ze haar woorden en kniktte ze zachtjes en keek ze naar de rozen om haar heen op de grond. "ze zijn zeker een teken van liefd..." zei ze op een rustige en vriendelijk toon. Ze keek weer omhoog en zag de zon weer vel schijnen en ze kijkt weer snel weg. Ze knippert even met haar ogen "ik ga even in de schaduw zitten" zei ze rustig terwijl ze Latoya aan keek. Ze haalde de bloem uit haar haar en begon weer de blaadjes er vanaf te plukken en ze liet ze weer van haar hand af waaien. Ze keek weer even naar Latoya en zag hoe ze de bloem plette en ze zag de blaadje op de grond dwarrelen. Ze bleef even nieuwsgierig staan en ze keek haar dan vragend aan "dus jij bent half geest???" vroeg ze dan. Ze keek haar vragend aan en keek nog even naar de rozen die met de wind mee deindde. Daarna liep ze rustig langs Latoya naar de grote boom en zaktte ze door haar knieën en ging ze rustig tegen de boom aan zitten. Ze zuchtte tevreden en ze vond het wel gezellig met Latoya erbij nu had ze tenminste iemand om mee te praten. Ze sloot even haar ogen en bleef zo een tijdje zitten.

'Dus jij bent een half geest?' Hoorde Latoya haar vragen. Latoya keek op naar haar en ze knikte lichtjes. ''Ja ik heb het vermogen om in een geest te veranderen waarneer ik wil, op die manier kan ik ook contact met geesten zoeken.'' Antwoorde Latoya en ze volgde Jessica met haar ogen terwijl zij naar de boom toe liep en er tegenaan ging zitten. Latoya keek voor even naar de rozen maar liep daarna ook naar de boom toe en ze kwam naast Jessica tegen de boom zitten. Latoya richtte haar blik op de lucht en ze dacht eens diep na. Ze kon met geesten praten, met andere woorden ze kon met mensen praten die overleden waren. Maar waarom was ze haar geliefde dan nooit tegen komen? Was dat soms niet mogelijk of wilde haar geliefde haar niet meer zien? Latoya slikte een keer, het was wel een logisch idee aangezien ze de belofte had verbroken.
''Heb jij een geliefde of er een gehad?'' Vroeg Latoya plots aan haar en lichtjes ook wat onbewust. Ze dacht eens goed na over de vraag die ze zojuist gesteld had en op het moment dat ze zich realiseerde van wat ze zojuist had gezegt keek snel weg. ''Sorry dat had ik niet moeten vragen.'' Zei Latoya snel en ze keek Jessica onder die woorden weer aan. Ze hoopte niet dat door die vraag, Jessica raar over haar ging denken. De vraag was namelijk geheel onverwachts gekomen. Althans dat dacht Latoya dan.

Jessica was in gedachten en keek dus gewoon voor zich uit naar al de gekleurde rozen. Ze had de woorden van Latoya gehoord en ze glimlachtte lichtjes en ze keek even om hoog naar de takken van de boom. Ze bleef er even naar staren en ze merktte toen dat ze naast haar kwam zitten. Ze keek haar even aan "best wel cool... dat je met geesten kan communiceren" zei ze rustig en ze keek weer de andere kant op. Ze hoordde toen de vraag van Latoya en ze keek haar rustig aan en ze wou antwoordden maar voor dat ze dat kon doen zei Latoya dat ze dat niet had moeten vragen. Ze grinnikte even "het maakt niet uit hoor... ik heb geen geliefde en ik heb er ook nog geen gehad" zei ze met een rustige stem "en jij???" vroeg ze dan en ze keek haar vragend aan. "ooo... trouwens ik ben eum... een half engel... en een half demoon..." zei ze met een flauwe glimlach op haar gezicht. Daarna keek ze maar snel weg naar de andere kant van haar.

Latoya luisterde naar haar antwoord en ze zuchtte eens diep. Dat antwoord geruststelde haar nou niet echt. Latoya wou haar namelijk best vertellen over haar geliefde maar ze wist niet of Jessica het wel zou begrijpen. Uiteindelijk had ze toch een besluit genomen en ze keek Jessica in de ogen. ''Ja ik heb een geliefde gehad, ze leeft alleen niet meer. Via mijn geestenvorm probeer ik nog contact met haar te zoeken maar het lukt me steeds niet. Is dat vreemd?'' Vroeg Latoya aan haar. Achteraf gezien wist ze weer niet zeker of ze deze vraag wel had moeten stellen. Hoe moest Jessica er namelijk antwoord opgeven? Zij was vast geen halfgeest anders had ze dat vast allang gezegt. Dus hoe moest ze dan begrijpen van wat Latoya zojuist had gevraagd? Latoya zuchtte weer eens diep en ze sloot voor kort haar ogen. Ze maakte haar zelf nog eens gek met al die zorgen.
'Ooo.. Trouwens ik ben eum.. Een half engel en een half demoon' Hoorde ze Jessica plots zeggen en ze keek Jessica weer aan. ''Dat is apart, wat ben je nu dan? Of kan je ook neutraal zijn?'' Vroeg Latoya met lichtte nieuwschierigheid aan haar. Ze was namelijk nog nooit een half engel, half demoon tegen gekomen. Nu dacht ze ook even niet meer aan haar geliefde en waarom ze geen contact met haar kon krijgen, dat was misschien maar beter ook voor Latoya.

Jessica keek haar nog steeds nieuwsgierig aan en ze hoordde toen haar antwoord en ze hoordde ook dat ze "ze" zei in plaats van "hij". Maar dat maaktte haar nu niet uit "dat spijt me echt voor je" zei ze rustig en ze keek Latoya aan. "ja ik weet niet hoe het is.... om een geliefde te hebben" zei ze daarna rustig terwijl ze naar het gras keek. Ze hoordde toen haar vraag en ze keek haar meteen weer aan "nou ik ben nu neutraal... dus ik kan als ik wil in een engel veranderen alleen mijn demonenkant komt er soms vanzelf uit... vandaar het ooglapje" zei ze rustig en ze keek weer voor haar "maar op deze plek... word ik meestal een engel" zei ze grinnikend en ze keek naar de rozen. "en ik heb jou gezien in geestenvorm... dus" zei ze rustig. Haar haar werd opeens meer gekruld en de kleur veranderde in goudblond haar. Ook haar kleding werd lichtblauw en haar oog bleef natuurlijk ook gewoon de zeeblauwe kleur die die had. Ook verschenen er 2 spierwitte glinsterende vleugels op haar rug en ze keek Latoya lachend aan. Ze klaptte haar vleugels in zodat ze niet in de weg zaten en haar blik ging weer voor haar uit terwijl er een licht glimlachje op haar gezicht stond.

'Ja ik weet niet hoe het is.. om een geliefde te hebben' Antwoorde Jessica. Latoya keek haar even aan maar richtte haar blik al snel weer gewoon op de lucht. ''Dat is jammer.. Liefde is mooi om te hebben, behalve als je een belofte maakt en die vervolgens verbreekt.. Zoals ik gedaan heb.'' Zei Latoya en ze slikte een keer. Ze zag voor even weer voor haar hoe haar geliefde het moeras in werd gezogen. Zij en Latoya waren altijd erg avontuurlijk geweest en omdat Latoya haar geliefde nog jong en rijk was werd ze door haar ouders erg goed beschermd. Deze bescherming accepteerde Latoya haar geliefde alleen niet en dus gingen ze er met z'n tweetjes vaak stiekem vandoor. Op een dag waren ze uitgekomen in een wat duister stukje van het bos dat vlak bij latoya haar geliefde haar huis was. Zonder dat ze het wisten was daar een moeras en Latoya geliefde was erin gezakt. Het was niet meer gelukt om haar eruit te krijgen en dus had Latoya haar voor haar ogen zien verdwijnen in het moeras. Een traan gleed langs Latoya haar wang en op het moment dat Latoya die eenmaal voelde veegde ze de traan snel weg.
Latoya keek weer naar Jessica toen ze haar antwoord gaf op de vraag over of ze ook neutraal kon zijn. Kalm luisterde Latoya naar haar en haar blik werd wat nieuwschieriger op het moment dat Jessica haar uiterlijk leek te veranderen. Niet veel later zat er naast Latoya een Jessica die in een engel veranderd was. Een vrolijke glimlach verscheen op de lippen van Latoya en ze ging met een hand over een van de witte vleugels van Jessica heen. ''Dit is echt prachtig, je hebt geluk dat je zo'n prachtige vorm aan kunt nemen..'' Zei Latoya bewonderend tegen Jessica.