Get Away!

Mitsukai liep richting de licht-tempel. Zijn ogen gericht op de grond. Hij liep in een wat droevige houding. Opnieuw had hij weer nagedacht over zijn verleden. Hij kon het om een of andere reden niet los laten. Zijn ogen waren gericht op de tempel die ineens voor hem op doemde. Hij keek naar boven en glimlachte. Hij liep naar binnen en keek rond. Het was redelijk licht. Hij liep door en keek op toen hij een schilderij zag. Hij herkende de engel die er op stond. Ineens voelde hij een enorme steek in zijn hoofd. Hij draaide zich in een ruk om en zakte door zijn knieën. De tempel leek wat donkerder te worden en de omgeving werd wazig. Hij zag een silhouet staan. Eentje die hij duidelijk herkende. De rode ogen leken hem te doorboren. Mitsu....kai.....ik kom terug, spoedig zal ik je leven opnieuw kapot maken... klonk een kille stem door zijn hoofd. Mitsukai had beide handen op zijn hoofd en voelde de steken voor een moment heviger worden. "Ga weg!" schreeuwde hij. Met hakelige bewegingen greep hij een steed die er op de grond lag en wierp hem richting de persoon die voor hem stond. De illusie verdween en de steken verdwenen eveneens. Mitsukai bleef even op zijn knieën naar de grond kijken. Dit was niet goed. Zijn straf zat er bijna op en hij was opnieuw uit op Mitsukai's verdriet.

Een bleke jonge man met ravenzwart haar slofte met een afwezige blik voor zich uit. Hij was gehuld in een lange mantel van zwarte veren die tot zijn enkels reikte, en hij werd gevolgd door ontelbaar veel raven. Overal waren zijn gevederde vrienden te vinden, waar ze ook maar in zijn buurt konden zijn; op zijn schouders, in zijn haar, in bomen langs de weg, hippend op de grond en vliegend door de lucht. Maar Zasha's lege ogen - zo heette hij - waren enkel op de grond gericht, aandachtig luisterend naar het snauwende gekras en het gerammel van de botjes in de buideltas die hij op zijn heup meedroeg. Hij leek zomaar een weg gekozen te hebben en was die gevolgd. Het kon hem ook weinig schelen, als hij maar iets of iemand tegen het lijf liep. Zijn honger was nu echt onverdraaglijk. Zodra hij opkeek besefte hij dat hij zich binnenin een gebouw bevond. Het zag eruit als een tempel. Eentje met verdomd veel licht. Zasha kneep zijn ogen halfdicht en schuifelde loom verder. Plekken met veel licht vielen niet bepaald onder zijn favorieten. De raven leken er precies hetzelfde over te denken. Hij hield halt toen hij een vreemd persoon zag die kennelijk last leek te hebben van waanbeelden. Zijn blik vertrok toen de jongen zijn stem verhief en op zijn knieën op de grond zakte. Wat een schreeuwerd! Zijn raven vlogen luid krassend op richting het plafond en hield de onruststoker met hun strenge kraaloogjes scherp in de gaten. Zasha slofte naar de jongen toe en knielde naast hem neer. Hij bracht zijn bleke gezicht dichtbij en onderzocht het gezicht van de onbekende. De jongen had een wanhopige uitdrukking op zijn gezicht en leek nog jong te zijn. Maar naar zijn eigen smaak veel te oud om een geschikte prooi te zijn. Bovendien was het een jongen, en hij had toch veel liever een jong meisje gehad. Ondanks alles stak Zasha zijn hand uit en kneep even keurend in de arm van de jongen. Lekker mals, dat wel. 'Nee,' besloot hij zacht terwijl hij de arm weer losliet en opstond. 'Of toch wel?' Hij keek even op naar zijn mede-raven, die hongerig met hun koppen leken te knikken. Zasha krabde peinzend in zijn warrige haar en haalde met zijn andere hand een botje uit zijn buideltas. Dat stak hij in zijn mond. Zasha sabbelde er langzaam op en bleef de jongen starend aankijken, alsof hij beredeneerde of hij zijn honger met hem zou stillen of zijn zoektocht toch maar doorzette naar een jongere prooi.

Tyurru stond in de opening van de tempel.En bleef verschrikt staan toen ze een polf en een kreet hoorde.
Vlak na deze reeks geluiden, hoorde ze ook nog een aantal raven wild door de lucht krassen.
Er verscheen een druppel op haar voorhoofd, En een geschrokken blik.
Ze wachtte een paar seconden en zette toen weer haar eerste stappen.
Ze sprong in een paar treden de trap op naar boven , en bekeek aandachtig de prahtige pilaren van de tempel.
Het zag er prachtig uit.
Ze keek met een verwonder gezicht om haar heen.
Ze zag prachtig beschilderde ramen en en prachtig marmeren vloer.
Met haar blik op een van de ramen liep ze verder en botste iemand te lijf.
Ze zag een jongen met warrig zwart haar en een lege blik.
Zijn kleren en zijn houding zagen er nonchalant uit.
"Exuzeer , mag ik er langs" zij ze blozen , en kreeg een rood hoofd.
Tyurru wist niet dat Ze de perfecte prooi was.

Zasha's blik ging nadenkend naar het plafond terwijl hij op het botje in zijn mond zuigde. Hij ontweek de vragende blikken van zijn raven die her en der op stenen hoofden en schouders van standbeelden en pillaren verspreid zaten en afwachtend op hem neerkeken. Ze wachtten tot hun meester zijn keuze had gemaakt, want behalve Zasha hadden zij ook in geen tijden meer gegeten. Van zuigend op zijn botje ging Zasha bijtend over op zijn duim. Het was alsof er zich in zijn hoofd een blokkade bevond, die hem ervan weerhield om een keuze te maken. Hij kukelde bijna voorover toen iets of iemand plotseling tegen hem aanbotste. Omdat zijn altijd voorovergebogen houding niet stevig en onstabiel was, was het moeilijk zijn evenwicht te bewaren. Zasha draaide zich loom om en bekeek het jonge meisje dat pardoes tegen hem was opgebotst van top tot teen. Terwijl hij dit deed krabbelde hij zich even kort in zijn wilde haar. Met een glazige blik bleef hij haar nog even aanstaren. 'Waarom?' vroeg hij op een niet-vragende toon toen het meisje vroeg of ze er langs mocht. Hij zag niet in wat ze in een verlaten tempel als deze te zoeken had, terwijl ze net zo goed met hem mee kon komen naar zijn nest. Daar zou hij zijn honger stillen. Hij stak zijn hand in de buideltas met botjes. Even later hief hij zijn arm op en hield het meisje een botje voor. 'Alsjeblieft,' zei Zasha zacht. Een botje aanbieden om vertrouwen te winnen was zijn eerste vaste stap om een prooi te winnen.

Ze keek aandachtig naar het bleke had met het botje in.
"Wel, Iedereen heeft zo zijn manier om hallo te zeggen!" Zei ze verbaasd.
Ze deed het gebaar dat ze het botje niet moest hebben en bood de raven een stuk brood aan.
Toen ze het brood op de grond legde, Kwamen de raven vreemd genoeg niet op het brood af.
Ze aten iets helemaal anders blijkbaar.
Ze bekeek Zasha nog eens goed en zag dat zijn neusje er wel schattig uitzag.
Dus Tyurru liet zich niets vermoedend in de val lopen.

Zasha sloot zijn hand om het botje en trok zijn arm langzaam terug. Wie stond er nu een botje af? Hij staarde het meisje emotieloos aan bij het horen van haar verbaasde woorden. Hij draaide zijn hoofd richting het stuk brood dat ze voor zijn raven wierp en keek zwijgend toe hoe het onaangetast op de grond bleef liggen. Natuurlijk zouden zijn vrienden dat niet aanraken. Voor geen goud. Zasha draaide zich langzaam weer terug richting het meisje. Er was een kleine frons te zien tussen zijn ogen. Wist ze wel waar hij op uit was? En dat ze zich op deze manier geheel in de val liet lopen? Hij tikte met zijn wijsvinger een aantal keer tegen het voorhoofd van het meisje, alsof hij wilde nagaan of ze wel enig hersens had. Daarna wees hij met een duim op zijn borst. 'Zacharias,' stelde Zasha zichzelf voor. 'Zasha, voor kort.' Hij zweeg weer en liet zijn arm slungelig hangen. 'Jij houdt zeker van brood?' vroeg hij na enige tijd. Zasha slofte naar het stukje brood op de grond en raapte het op. Wat moesten andere wezens hier toch mee? Het was zacht en het smaakte nergens naar. Toch kwam Zasha weer teruggesloft naar het meisje en duwde het brood terug in haar handen.

Toen Zacha op haar hoofd tikte had ze het door.
Dit was geen normale jongen, Ze had een brein.
Ze was wat slungelig en onhandig , ja.
Tyurru zette een paar passen terug.
En ze dacht na. Vogels die geen brood eten, Een jongen die botjes op zak heeft en erop zuigt...
Tyurru haalde een wenkbrauw omhoog , Waardoor dathaar Munt groene ogen nog duidelijker werden.
Haar pupil gleed over de geveerde beestjes. Ze liep door om te kijken waar het gekrijs van voorheen vandaan kwam.

Zasha kauwde even peinzend op zijn botje terwijl hij zijn blik niet van het meisje afscheurde. Het werd uiteindelijk droog en er zat geen vleesachtige smaak meer aan. Naar zijn doen was het botje dus al 'op'. Hij wierp het kleine gebeente ergens richting de muur en peuterde met zijn pinknagel wat vlees tussen zijn scherpe tanden vandaan. Daarna verdween zijn hand weer in zijn buideltas en haalde een nieuw botje tevoorschijn, dat hij opnieuw in zijn mond stak. Met een onverschillige blik keek Zasha toe hoe het meisje een aantal stappen achteruit deinsde. Was ze bang voor hem? Zijn zwarte ogen bleven haar volgen toen ze doorliep. Zasha sloeg zijn lange verenmantel achter zijn benen en volgde haar zwijgend, terwijl de raven zich tegelijkertijd met hem mee verplaatsten.

Tyuruu werd een beetje verbaasd toen ze niemand zag en de stem al uit haar hoofd verdwenen was.Ze had nu geen doel meer.Ze moest nog wat mensen bezoken dat was het zowat.
Ze voelde een aura achter haar.Die ze kenden, het leek hard op het aura van het hand met het botje in.Voor de zekerheid, draaide ze zich om en zag Zasha.
Nu kreeg Tyurru schrik, Waarom volgde hij haar.
Maar er zat niets op haar maag was zo leeg als een slechte dubbelzinnige mop.
En vroeg of ze toch op een botje mocht kauwen.
Tot een tijdje na het kauwen, zag Tyurru dat de Raven geen eigendom waren van de Tempel.
De Beestjes hoorde bij hem.
Dat verklaarde waarom hij wist dat ze geen brood aten.
Tyurru dacht eerst dat de beesten misschien bloed en vlees aten, En dat hij haar volgde om haar op te eten. Maar ze was té naïef om dat te denken.Ze begon zich wel ongemakkelijk te voelen en begon te blozen.
"Waaom volg je me? En die vogels waarom volgen die jouw?" Eindigde ze haar verwarring.

Zasha bleef het meisje met zijn handen in zijn broekzakken en de rammelende botjes in zijn buideltas nog een tijdje volgen, gevolgd door zijn raven. Hij liep zo dicht achter haar, dat hij haast op haar voetzolen trapte en ze hem in haar nek kon voelen hijgen. Daarom vond hij het wat vreemd dat ze er pas een poos later achterkwam dat ze gevolgd werd. Zasha botste tegen het meisje op toen ze abrupt stilstond. Hij hoorde haar vragen en krabde zich even achter zijn oor. 'Hum..,' mompelde hij nadenkend terwijl hij met een gepeinigd gezicht zijn hoofd in zijn nek wierp. Toen hij haar weer aankeek stond er een vaag glimlachje op zijn gezicht. 'Jij bent tenminste geen vlooienbaal, geen bloedzuigend wezen en je lijkt me ook niet iemand met kwaad in de zin. Daarom vind ik je in mijn maag thuishoren en daarom volg ik je. En om antwoord te geven op je andere vraag..' Zasha krabbelde even over zijn hals en leek even nadenkend naar de vloer te staren. 'Mijn vrienden zijn mijn vrienden. Waarom zouden ze mij niet volgen?' Hij stak een tweede botje in zijn mond en begon er zacht op te zuigen terwijl hij het meisje voor hem in zich op nam. 'Ik heb ook twee vragen voor jou,' zei hij zacht. Zasha bracht zijn bleke gezicht dichtbij en zwaaide even met een vinger voor haar neus. 'Wat ik me ten eerste afvraag is hoe je heet? En ten tweede probeer ik nu al een hele tijd te beredeneren waarom je dameswangen zo nu en dan zo rood als bloed kleuren,' stelde hij zijn vragen op een zachte toon. Zasha stak zijn andere hand uit en kneep het meisje even in haar wang.

"Mijn naam is Tyurru , En Natuurlijk word je rood als je tegen iemand aanbots of iemand je volgt" Haar ogen waren gevormd in spleetjes en ze lachte breed.
Deze jongen was dus populair bij de Raven. Vreemd , maar het moet kunnen.
Haar ogen gingen weer open als de vogel vriend in haar wang kneep. Ze trok een iet wat verbaasd gezicht.
Deze jongen was niet normaal ,En ze dacht terug aan wat hij zei : "Jij bent tenminste geen vlooienbaal, geen bloedzuigend wezen en je lijkt me ook niet iemand met kwaad in de zin. Daarom vind ik je in mijn maag thuishoren en daarom volg ik je."
Whaaaat!?
Tyurru moest zo snel mogelijk weg zien te komen , maar stond met nagels in de grond geboord. Ze kon geen kant meer op.
Haar blik stond ijzer sterk in die van de vage , eentonige lege blik van Zasha.
Ze kon haar ogen er niet van af houden.
Haar blik veranderde snel van geschrokken naar angst.

Zasha krabde zich even verstrooid in zijn nek. Rood worden als je ergens tegen aanbotst of als je erachter kwam dat je werd gevolgd? Dat snapte hij niet. Het zal wel een meisjesding zijn. 'Jij bent wel een beetje vreemd,' zei hij daarom maar. 'Ben je daar zelf ook al achtergekomen of moet je dat nog doen?' Zasha hield zijn hoofd scheef en staarde Tyurru met een vage glimlach aan toen hij haar geschrokken blik zag, die overging in angst. 'Maar het doet geen pijn, hoor,' ging hij verder over dat hij haar wel als een maaltijd zag en alsof hij de andere woorden voorheen nooit gezegd had. Hij frunnikte even aan het botje in zijn mond. 'Ik kan je niet in één keer doorslikken dus zal ik je hier en daar wat moeten bijsnijden. Maar zoals ik al zei voel je er niets van. Ik breng je onder een kleine verdoving waardoor je je bewustzijn verliest. Dat is niet erg.' De raven maakten luide krassende geluiden alsof ze allemaal lachten. Bij Zasha krulden zijn mondhoeken ook om tot een kleine sinistere glimlach.

Tyurru had door dat er een steek los zat bij de jongen en was er van versteld dat hij haar vreemd noemde.
"Je doet precies of iemand vermoorden en dan opeten normaal is.
Voor jou misschien wel ,maar het is niet de bedoeling dat ik dood ga.
Ik heb een tip voor je: Typ op het internet 'het zelfmoordforum' op, daar vind je wel iemand die wel dood wil" zei ze lichtelijk beledigd.
En staarde naar de vreemde vogel met een lege blik.

Zasha fronste even niet-begrijpend om Tyurru's woorden. 'Internet?' Hij legde zijn wijsvinger tegen zijn lippen en staarde met grote lege ogen nadenkend voor zich uit. Eigenlijk keek hij recht in Tyurru's ogen, maar leek het zelf niet door te hebben. 'Natuurlijk ga je dood als je in mijn maag komt. Dat snap je zelf toch wel?' Hij klopte met zijn knokkels een aantal keer op haar voorhoofd alsof ze een deur was. 'Daar kan ik niks aan doen. Maar het is niet erg. Iedereen gaat weleens dood.' Zasha plukte wat zwarte veren uit zijn haar, die niet opvielen doordat zijn haarkleur net zo ravenzwart was.

Mitsukai voelde iets aan zijn arm. Hij keek met een ruk op naar een jongen die met een lege blik leek na te denken. Hij stond op en keek even met een zucht naar de grond. Hij moest er alles aan doen om dit tegen te gaan. Hij volgde het gesprek van Zasha en Tyurruu maar half en toen ze wegliepen besloot hij ze maar te volgen. Hij zorgde er voor dat hij niet opgemerkt werd. Hij stond achter een pilaar toen hij merkte wat Zasha van plan was. Hij zuchtte even en kwam achter de pilaar vandaan. "Zeg, als je je richt op koeien, zou ik zeggen veel plezier. Maar kinderen zomaar doden ben ik op tegen." zei hij en liep naar de ravenachtige jongen. Hij zuchtte even en keek naar het meisje dat een beetje angstig keek. Iets wat hij wel begreep.

(Zo ik ben even afwezig en gelijk 12 antwoorden. XD in ieder geval. Ik ben zo terug, nog wat bezorgen.

Luide stappen galmden door de gangen vna de licht tempel. ,,Te licht.." mopperde een jonge duivels jongen. Hij liep verveeld verder toen hij opeens een meisje met blauw haar opmerkte, ze was in gesprek met een man die je gerust een vreemde voglen kon noemen. Zijn pas versnelde tot hij opeens iemand anders opmerkte. Hij stopte meteen. Hij wouw niet stoppen, eigenlijk wouw hij gewoon door lopen en het meisje en de man aanvallen, maar zijn goede helft hield hem tegen en stopte ook meteen toen ze Mitsukai zag.
Tenshi bromde even geïrriteerd, maar wat hij mompelde was onhoorbaar.

Toen Zacha zijn aandacht waarschijnlijk naar de rest toe ging , huppelde ze ervandoor alsof er niets gebeurt was.
Ze bleef wel in de buurt voor als er iets mis liep.
Het was waarschijnlijk een vreemde mensen reünie of zo.
Ze werd haast ingeslikt door een veren liefhebber!
Tyurru verschuilde achter een boom.

Tenshi had het meteen gemerkt toen het meisje wegvluchtte en achter een boom ging staan, maar hij zweeg en staarde gewoon verveeld naar de man en Mitsukai. Zijn blik ging even naar de man, die overduidenlijk een carnivoor was, want dat was wel te horen aan de manier waarop hij tegen het meisje prate, toen gingen zijn ogen naar Mitsukai, dat was een engel, dat had hij wel meegekregen van zijn goede helft... Tenshi zuchtte even diep en verveeld, maar verder zweeg hij.